Het is al aardig druk rond half negen aan de deur van Het Bolwerk. Het wachtende gezelschap bestaat uit jonge meiden tot oudere mannen. Wie brengt dit zeer gemêleerde publiek op de been? Het affiche aan het raam van het Sneeker poppodium schept duidelijkheid, het is Wouter Hamel die de zaal vult. Vooral de vrouwelijke concertgangers hebben er zin in en spurten naar het podium. De gekte gaat zelfs zover dat jonge meiden foto’s van de held in hun decolletés vouwen. De man die in Tokio niet zonder bewaking over straat kan, staat straks op drie meter afstand. Nu maar hopen dat Hamel al deze opwinding waard is.

Dope in Rusland
De blondgekuifde zanger sprint samen met zijn band energiek het podium op en zingt zijn eerste nummer over het gegil heen. Hij heeft direct dat vrolijke, lichtvoetige jazz-poppy sfeertje te pakken waar hij om bekend staat. Naast de sound van de band creëert Hamel deze ambiance met zijn droogheldere stem die met fluweel bekleed lijkt te zijn. De sound is goed, maar spannend is hij des te minder.

Zelfs als Wouter een nummer inzet dat hij heeft gebaseerd op een Russische dopeavond blijft de toon vrolijk en blij. Op lichtvoetige manier zingt Hamel over hoe hij die avond ergens in Rusland stoned op een bank lag. Zo blijf je nieuwsgierig hoe het er die avond aan toe is gegaan. Je verwacht de blonde zanger meer in een zonnige weide met een madeliefje in zijn mond, dan ergens laveloos in een Russisch achterkamertje.

“Prachtig!”, roept een vrouwelijk fan na de dopesong vanuit het publiek. En inderdaad, “prachtig”, dat is het. Hamels muziek is niet slecht. De liedjes zijn oké, de band speelt prima. Maar waarom moet alles zo zoetsappig? De ruwe belhamel die ongetwijfeld ergens in Wouter schuilt, mag er best iets meer uitkomen. De blonde zanger gaat nu zelfs zover dat hij een blokje heeft ingelast met drie nummers die gebaseerd zijn op een aantal vriendinnen. Eentje was voldoende geweest.

Een Whitney Houston-momentje
Hamel heeft echter het publiek aan zijn lippen. De zaal staat vol en Wouter wordt getrakteerd op gedans, gejoel en na ieder nummer een welgemeend applaus. Tijdens de langzame nummers is de zaal doodstil. Opeens komt er een, zoals Hamel het zelf verwoordt, Whitney Houston-momentje voorbij. Hij doelt op het afdrogen van het zweet dat van zijn voorhoofd gutst.

Spelen met een theedoek
Erg leuk is de setwisseling van versterkt naar akoestisch, die twee keer op de avond wordt uitgevoerd. Voor op het podium bespelen de bandleden akoestische instrumenten zoals contrabas, banjo en kruk met theedoek. Wouter springt en zingt hier vrolijk tussendoor en trapt lolletjes met onder andere de theedoek. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin.

Over twee weken tourt Hamel weer door Japan. Daar waar hij een grote ster is en grotere zalen dan Het Bolwerk plat speelt. Hier in Europa is de ster kennelijk nog niet zo hoog gestegen want Wouter en band staan de komende twee weken in het voorprogramma van Caro Emerald in Duitsland. Dit om twee weken vakantie te voorkomen, zegt hij zelf.

Wie: Wouter Hamel
Waar: Het Bolwerk, Sneek
Wanneer: vrijdag 21 oktober 2011
Opkomst: ongeveer 250 mensen