Verspreid over banken, kisten, stoelen en gekleurde kussens zit een bont gezelschap. De jongste bezoeker is drie en ligt knock-out op zijn moeders schoot. Zijn iets oudere zusje, in flanellen pyjama, probeert een lekker plekje te vinden tussen de kussens. Het volwassen publiek drinkt tevreden een biertje. Jay Nash betrekt de huiselijke taferelen bij zijn optreden. ‘De volgende generatie rocksterren ligt hier voor me', merkt hij op over de jongens die pal voor zijn neus hun nek verrekken om te zien wat Nash allemaal doet.
Oorspronkelijk komt Nash van de Amerikaanse oostkust en ging hij voor slechts een paar weken naar LA. Toen daar een nieuwe muziekgemeenschap ontstond, vol creatieve geesten die samen speelden en podia voor singer-songwriters creëerden, bleef hij hangen. ‘De Californian sound is elektrische gitaren en harmoniëen. Dat is wat ik op mijn albums wilde’, vertelt hij achteraf. Nu is dit is een huiskamerconcert, dus vanavond doet hij zonder. Het is geen gemis. Nashs gitaarspel is gevarieerd en zijn stem rustiek, als hout met knoesten. Op momenten geeft hij gas en vult de kamer volledig op. Hij heeft die kracht echter niet nodig om het publiek muisstil te krijgen. Zonder band blijven de nummers van Nash ook recht overeind. Soms lijkt hij bijna te vergeten waar hij is, en wordt de man zijn liedje.
Dit optreden is het begin van Nashs tour; hij verblijft een week in Nederland. Huiskamerconcerten drukken de kosten en zijn een goede manier om mensen kennis te laten maken met je muziek. Nash: ‘Het is een unieke ervaring. Een manier om je ergens thuis te voelen waar je nog nooit geweest bent. Maar er zijn maar één of twee mensen voor nodig in zo’n huiskamer om het concert onderuit te halen. Ik voel me comfortabeler voor 2000 tot 3000 mensen. Ik denk dat je constant nieuwe doelen moet stellen. Ik zou graag iedere avond voor een publiek van 2000 spelen, met goede vrienden en inspirerende mensen. En met ieder album een stap vooruit gaan.’
Nash lijkt in deze huiskamer uitermate op zijn gemak. Hij vertelt grappige verhalen tussendoor – ‘Ik ging voor zeven jaar uit met een meisje, alleen ging zij nooit uit met mij’- , er wordt gelachen, geklapt, zachtjes mee gedrumd. Wat concertsettingen betreft wordt het niet informeler, misschien zelfs niet intiemer, dan dit. De interactie is persoonlijk en direct, er is geen afstand tussen artiest en publiek. Nash windt met zijn vermogen tot verbinden, goede performance en sterke liedjes de volle huiskamer eigenlijk om zijn vinger. Het wekt de nieuwsgierigheid naar een optreden in een grotere locatie.