In Elena vertel je het verhaal van een modern wolfskind. Een kind dat zonder menselijk contact opgroeit in de natuur. Het klinkt zo wel een beetje als Jungle Book.
“Dat verhaal van een wolfskind kent veel verschijningsvormen. Jungle Book is daar een bekende van, maar ook het verhaal van de stichters van Rome, Romulus en Remus, gaat over wolfskinderen. Toen ik me daar verder in ging verdiepen, kwam ik veel van dat soort verhalen tegen. En ook nu vind je nog verhalen van kinderen die hun hele jeugd in een meterkast zijn opgesloten en daarna de wereld instappen, ook dat zijn een soort wolfskinderen. Wat dat betreft is het echt een wijdverspreid ding en daar heb ik met Elena mijn eigen draai aan gegeven.”

Je liet je voor Elena onder andere inspireren door de Japanse animatiefilm Princess Mononoke, dat zoiets betekent als ‘prinses van de geesten’. De titel slaat op een van de hoofdfiguren, het meisje San, opgevoed door wolven, dat haar menselijkheid verloochent. Hoe vertaalt zich dit naar Elena?
“Een van thema’s in die film is dat zij wordt opgevoed door natuurgoden en samen daarmee de strijd aangaat tegen de mens die het aan het verpesten is in dat bos. Die thematiek, van dat de natuur wel degelijk in staat is om zijn stem te laten horen, heb ik naar voren willen laten komen in Elena.”

Daarnaast geef je aan geïnspireerd te zijn door de speeches van Jeremy Rifkin, een groot econoom die zich zorgen maakt over de huidige toestand van onze planeet. Kan Elena in die zin ook gezien worden als een reflectie op de manier waarop wij momenteel met onze planeet omgaan?
“Jeremy Rifkin stelt dat als we zo doorgaan, het over vijftig tot zestig jaar wel gebeurd is met de mensheid. In die zin maak ik me geen zorgen, want het lost zichzelf dus op. Ik maak me wel zorgen over hoe we leven en of we daarmee niet teveel vragen, dat houdt me wel bezig. De voorstelling maken geeft niet een antwoord op al mijn vragen, maar het is wel een uiting van die zorgen. Bovendien, met deze voorstelling wil ik ook niet zeggen dat jullie allemaal slecht bezig zijn, want dat wordt ook al teveel geroepen. Voor mij is het gewoon een interessante vraag: stel je voor dat iemand in de natuur zou opgroeien en dan terugkeert, wat zou die dan zeggen? Dat is echt het uitgangspunt van deze voorstelling.”

Tijdens je vorige voorstelling, Ykaro, was jij degene die de titelrol op je nam. Nu geef je die uit handen; Jolien Middelweerd zal de muzikale titelrol vervullen. Was dat moeilijk voor je?
“Nee helemaal niet. Jolien studeert zang op de Academie voor Popcultuur en is tevens mijn vriendin. Samen met Adriaan (Groffen, red.) heb ik ook een heel goede band, dus dat werkt prettig samen. Ik heb eerst het verhaal geschreven en alles bedacht en geregeld, zoals alle muziekstukken en performances. Met zijn drieën zijn we het daarna verder uit gaan werken. Bij Ykaro heb ik echt alles van begin tot eind gedaan; elke noot was geschreven, nu is dat iets losser.”

De première van Elena is tijdens het nieuwe festival Explore the North, een festival dat zich qua programmering richt op het vangen van ‘het noordelijk gevoel’. Hoe past Elena daar volgens jou in?
“Ik denk dat die harmonie met de natuur, wat in Ykaro ook al een beetje was, dat sjamanistische aspect en de bossen, dat het daar wel raakvlakken mee heeft. In Friesland gaat het dan vaak over het landschap en het weer. In Scandinavië denk je toch ook al weer snel aan het mythische, betoverende en donkere van het bos. Dat komt in Elena sterk naar voren. Ook qua geluid sluit het goed aan bij dat noordelijke gevoel. We maken gebruik van heel veel unieke geluiden en nieuwe instrumenten. We zijn echt op zoek gegaan naar nieuwe manieren om geluid te gebruiken.”

---
It Langstme en de Dea speelt Elena op zaterdag 26 november tijdens Explore The North. De voorstelling start om 17.00 uur in de Grote Kerk te Leeuwarden.

Kaarten winnen voor Explore the North? Ga dan snel naar onze Facebookpagina!