Ging onze recensent Wilbert Elting langs bandjes als De Basis en De Hunekop, zo zijn de dames Anne-Marie Böing en Anke Meijer langs onder andere Jan Tekstra en DAAU. Een andere route, maar het zelfde Fries Straatfestival. Het tweede deel van de Fries Straatfestival reeks.
DAAU, Prinsentuinpodium, 14:15
Vijf minuten voor aanvang van het concert zit er nog maar een handjevol mensen op het grasveldje voor het podium in de Prinsentuin. De locatie is erg achteraf en het podium staat aan het looppad (er gaat dus niemand bij het podium staan), niet bepaald een ideale setting voor een optreden. De vier heren van DAAU (Die Anarchistische AbendUnterhaltung) beginnen de set met het nummer Girl, Swimming. De dromerige en filmische klanken van DAAU passen perfect bij het heerlijke weer. Even je ogen sluiten en wegdromen in het zonnetje.
DAAU doet niet aan vluchtige muziek. Zoals accordeonist Roel Van Camp op de eigen website zegt: “De muziek van DAAU wordt vooral gedefinieerd door wat ze níet is: het is geen klassiek, geen rock, geen folk, maar dat alles tegelijkertijd.” DAAU probeert altijd een verhaal te vertellen.
De klanken hebben aantrekkingskracht in de Prinsentuin en zo zoeken steeds meer mensen een plekje in het gras. Hoewel de kwaliteit van de set in orde is, komen de heren van DAAU niet erg geïnspireerd over. Er is bijna geen contact met het publiek en het lijkt plichtmatig. Het lijkt alsof de heren niet veel aandacht hebben besteed aan de voorbereiding van het optreden. Dit blijkt ook uit de koffer met merchandise die niet op orde blijkt te zijn. Al met al een goede keuze van de organisatie van het straatfestival om deze band op te laten treden. DAAU is niet dertien in een dozijn en zeker het beluisteren waard. Na afloop blijft alleen één vraag onbeantwoord: wat deed die man in het publiek met een boormachine? Is dat een nieuwe rage? AM.
Jan Tekstra, Hofplein, 17:00
Een CV om U tegen te zeggen heeft deze zanger, gitarist en liedjesschrijver. Het bekendst is hij waarschijnlijk van zijn samenwerking met Marco Borsato. Zijn eigen nieuwe CD ‘verkoopt slecht, maar downloadt heel goed’, grapt hij zelf. Die zelfspot is veel te horen tussen de nummers door en verkleint de afstand tussen publiek en Tekstra. Figuurlijk dan, want in de praktijk staat iedereen ver van het podium, dichterbij de bar, en wordt de ruimte vooraan opgevuld door meisjes die hun radslag oefenen.
Na de drukte van de hele dag is het heerlijk om op het Hofplein rond vijven naar de singer/songwriterkwaliteiten van Tekstra te mogen luisteren. Bij zijn Friese versie van Borsato’s Het Water en de ballade Strandgodin gaan de bezoekers die echt luisteren - niet bijster veel - iets rechter op staan. Een heerlijk nostalgisch gevoel, over vroeger, over de eilanden, brengt Tekstra over met zijn soulvolle stem en zo overbrugt hij toch nog wat afstand. AMB.
Roos, Oldehoofdsterkerkhof, 19:00
‘Wij komen en ’t gaat regenen,’ roept zangeres Roos Plaatsman van haar gelijknamige band quasi-verontwaardigd. Ze vindt dat regen niet bij haar band past, maar sfeervol is het wel op de Oldehove. Een handvol paraplu’s, de bezoekers knus verscholen onder alles wat beschutting geeft, en de frisse, jazzy klanken van band Roos dus. Ze hebben net een nieuwe CD uit, Happy Go Lucky. Zo zorgeloos en jong als de titel is, oogt en klinkt Roos zelf ook. Achter die vrolijke zorgeloosheid lijkt toch iets meer diepgang te zitten. Fijn voor de afwisseling. Neem het nummer Revenge. Lekker venijnig gooit zangeres Roos teksten als ‘watch your door, I might get back at you’ eruit. Samen met I Don’t Mind, uitgevoerd met slechts zang en gitaar, zijn deze twee nummers het meest indrukwekkende deel van de set. AMB.
Beans & Fatback, Oldehoofdsterkerkhof, 20:30
Bekend met de soulband The Commitments? Als die zouden hebben besloten om country te gaan doen, waren ze waarschijnlijk uitgekomen bij de stijl van Beans & Fatback. Terug naar de folk, de blues, naar het begin. Wel met een eigentijdse sound, af en toe klinkt het bijna als Alain Clark. Vanaf de eerste gitaarslag zit de sfeer erin en lokt dit kleurrijke gezelschap iedereen weer uit de schuilplaats richting podium. Deze sympathieke band swingt en dat moet van dichterbij worden bekeken.
Naast gewoon lekkere muziek heeft dit vrolijke gezelschap nog wat extraatjes te bieden. Twee drummers bijvoorbeeld, die tegen het einde nog samen een solo (of eigenlijk duet?) weggeven. Eén van deze heren weet zijn weg ook goed te vinden op een instrument dat het wasbord wordt genoemd. Ondertussen gooit hij de benen in geruite broek de lucht in of het niets is. Verder wordt de gospel nog even aangedaan, met het indrukwekkende Your Gentle Touch Will Blow My Sins Away. Een kippenvelmomentje tijdens een verder voornamelijk swingend optreden. AMB.