"Did everyone see the wanker up front? Do that again mate, and I'll smack ya", aldus een goedgemutste Vincent Cavanagh tegen iemand uit het publiek die op het podium van Iduna in Drachten kwam staan. De mannen van Anathema waren zo te zien een beetje brak, zaterdag 24 april tijdens hun optreden in het Drachtster poppodium, maar kwamen uiteindelijk toch in de stemming.
"Een leven zonder Anathema kan ik mij niet voorstellen," zo schreef Aardschok-journalist en Anathema-fan Anita Boel ooit. Daar zijn veel mensen het anno 2010 nog steeds mee eens, want de zaal staat al bij het voorprogramma bomvol. En terecht, want A Liquid Landscape (het vroegere Believeisadoubt) uit Groningen past qua muziek helemaal in het straatje van Anathema. Bovendien spelen ze net zo strak als de headliner, is het geluid goed en heeft zanger Fons een aangename stem met een prettig rauw randje. Een prima opwarmer voor het Anathema-minnend publiek. Opvallend is dat de meeste toeschouwers tussen de eind twintig en eind dertig zijn.
Wanneer A Liquid Landscape het podium heeft verlaten, blijft het druk in de zaal. Waar het meestal wel even behoorlijk wat leger wordt, omdat er even gerookt moet worden, bier gehaald moet worden of een bezoekje aan het toilet gepleegd moet worden, blijvende meeste mensen staan. Ze willen geen geluidje missen.
Maar als Anathema dan eindelijk het podium betreedt, spat de energie er nou niet direct vanaf. Het publiek mag er dan duidelijk zin in hebben de gebroeders Cavanagh en kornuiten komen over alsof ze dringend aan een straf bakje koffie toe zijn. Door de wol geverfde muzikanten als ze zijn, is het gelukkig niet aan ze af te hóren. "Dank voor te komen", probeert zanger Vincent aan het begin van de avond. "Dat is al mijn Nederlands".
Een hoogtepuntje is het door (achtergrond-) zangeres Lee Douglas gezongen A Natural Disaster. Waar haar stem soms minder goed uit de verf komt in de niet altijd even strakke samenzang, kan ze hier laten horen wat ze kan.
Halverwege de set kondigt de band aan zich even terug te trekken. Na een korte break verschijnt de band weer op het podium. Met frisse moed. Misschien hebben ze even koffie gedronken, wie weet wát ze hebben gedaan, maar vanaf dat moment zit de stemming er ook bij de band in. Naarmate de set verder vordert, wordt er wat meer gebabbeld op het podium.
Richting het einde van de set komt Sleepless van het debuutalbum 'Serenades' (1993) langs. Vincent grapt iets over 'wij maken Engelse doom metal', verwijzend naar de muzikale stijl die de band halverwege de jaren negentig had, maar als ze het nu nummer inzetten, klinkt het natuurlijk alles behalve doomy. Aand het eind van het nummer gaat het wel wat meer richting de oude sound. De toeschouwers vinden het allemaal even mooi.
"This place reminds me of Crawford's in Liverpool," zegt Vincent na afloop van Sleepless half tegen zijn bandgenoten, half tegen de zaal. "It's very similar. Except we were about 16 and back than we were crap." Gegrinnik uit het publiek. Dan wordt de merchandise man nog even naar voren geroepen, om hem te bedanken voor zijn werk. "I hope someone is watching the t-shirts", gaat de frontman jolig verder. En; "He's available ladies," wanneer de beste man zijn weg naar het podium heeft gevonden. Meer gegrinnik. Hoe de 'merchguy' er dan uit ziet, kan ondergetekende niet navertellen, want naast een relatief gezien iets ouder publiek zijn er ook opvallend veel opvallend lange mannen aanwezig.
En dan worden er namen van nummers geroepen, die men wil horen. "A dying wish", brult iemand. Hij krijgt zijn zin. De band zet het nummer van het album 'The Silent Enigma' (1995) in, in plaats van het op de setlist staande 'One Last Goodbye'. Het is het meest heavy gespeelde nummer van de avond, en het publiek gaat enthousiast los.