Tegelijk met de eerste tonen van Talma en band, begint op een groot projectiescherm een film te draaien. De film is eigenlijk de rode draad van dit theaterachtige optreden. Het laatste project van Meindert Talma, 'Tamango', zou je een muzikale reis kunnen noemen. Film en muziek nemen je tijdens deze reis mee in het heden en verleden van The Tourist. Hij neemt in het Wall House Hotel afscheid van zijn geliefde Jacky Hall. Daarna is hij klaar om afscheid te nemen van zijn eigen leven. De Groningse Fries heeft naast zijn 'Negroes' vandaag een strijktrio en een zangduo meegenomen. De stemmen van zanger Jurgen Veenstra en collega Klaske Oenema sluiten mooi op elkaar aan. Veenstra heeft een vrij donkere, beetje schorre stem die bij vlagen doet denken aan Nick Cave. En met zijn zwarte hoedje heeft hij qua looks wel iets weg van Michael Stipe van REM. Het geheel is misschien niet heel spannend maar muzikaal gezien is er weinig op af te dingen. Deze voorstelling komt wellicht meer tot zijn recht op een festival.
Fijne popliedjes
"Hé, kom eens wat dichterbij”, roept Anne Soldaat wanneer hij met band het podium van een halfvol Romein betreedt. Voorzichtig durft een aantal bezoekers een paar stapjes naar voren te maken. De set begint met Born To Perform van het nieuwe album van Soldaat, In Another Life. Dit liedje laat meteen horen waarom de ex-Daryl-Ann-gitarist zo'n goeie liedjesschrijver is. Bijna alle nummers op zijn eerste echte solo-album liggen lekker in het gehoor. Stuk voor stuk fijne popliedjes die live nog beter uit de verf komen. De hoge en bij vlagen breekbare stem van Soldaat lijkt live sterker en beter.
Terug in de kerk
Ondanks de weinige feedback van het publiek, zoekt Soldaat zo nu en dan contact met de zaal. "Het is altijd goed om weer terug te zijn in de kerk. Ik weet er alles van. En is het ergens goed voor geweest? Die houten bankjes, pepermuntjes..." De set wordt vervolgd met Pillow Talk. Een mooie ballad waarbij Soldaat op zijn album bijgestaan wordt door Roos Rebergen. Zij is er helaas vanavond niet bij. Maurits Westerik, frontman van de Utrechtse band GEM, is er wel. Qua zang is Westerik een sterke aanvulling op de soms fragiele stem van Soldaat. Tegen het einde van het optreden komt hij echter in de problemen met zijn gitaar. Er is iets met de versterker. Duidelijk wordt dat de heren de avond ervoor in de Vera in Groningen wat technische problemen hadden. Reddende engel was ene Sicco die bij Bob de Jong werkt. Even later gaat er toch weer iets mis. "Sicco, we komen je halen", roept Soldaat dreigend vanaf het podium. De band blijft echter strak doorspelen tijdens deze kleine interruptie.
Biertje?
Teenage View (met het lekkere orgeltje erin) en het catchy Mother Of A Lie komen voorbij. Net als een aantal Daryll-Ann-songs, waaronder Surely Justice. Bij het één na laatste nummer van de show komt het publiek dan eindelijk een beetje los. Er wordt hier en daar zelfs een klein dansje gewaagd. Westerik haakt hierop in. “Gaan we straks nog even een biertje drinken? Of kom gewoon naar kamer 144 in het hotel tegenover het station.”
Going south up north
Na de laatste klanken loopt de zaal vrij vlot leeg. Dat is jammer. Want ondanks een half gevulde zaal, zetten Anne Soldaat en band een sterke en overtuigende show neer. Het verdient wat dat betreft wel een toegift. Gelukkig zijn er nog wat bezoekers die dit optreden echt konden waarderen. Na een tijdje enthousiast de longen uit het lijf gebruld te hebben, komt de band dan ook terug. In de toegift spelen ze als tweede en laatste nummer Going South. Hiermee laat Soldaat horen dat hij niet alleen prachtige popliedjes kan maken, maar deze live ook ijzersterk weet neer te zetten. Anne Soldaat rocks!