"I hope I die before I get old." Toen Pete Townsend deze zin halverwege de jaren zestig schreef moet-ie geweten hebben dat leeftijd en rock 'n roll een moeizame relatie hebben. Eigenlijk had geen van de artiesten die in de sixties furore maakten het idee dat het succes langer dan een paar jaar zou duren. Toen the Beatles in '66 ophielden met touren dachten ze oprecht dat het eind van de band aangebroken was. Het concept van de oudere popartiest was niet aan de orde. Rock 'n roll was rebellie, verzet tegen wat dan ook -maar in ieder geval tegen wat ouder was.

Anno 2009 bevolken méér oudjes dan ooit de podia. Helden uit alle decades sinds de jaren zestig beantwoorden aan het steeds sterker wordende verlangen naar nostalgie. Aangewakkerd door de economische recessie verlangen we naar een "trip down memory lane", naar een tijd dat het proefwerk van volgende week de grootste zorg was. De verdampende aandelenportefeuille wordt voor een avondje vergeten. En de artiest op het podium? Die schikt zich in z'n rol. Die gééft de mensen wat ze willen.

In dat licht is het interessant te lezen wat een -ook al wat oudere- zanger als Morrissey van dit onderwerp vindt. In mei wordt de Britse zanger 50, en in het Amerikaanse People Magazine wordt hem gevraagd hoe hij dat vindt. Het antwoord logenstraft iedereen die denkt dat Morrissey een humorloze kwezel is: "50 is unfortunate because you smell of attics, can't get comfortable in bed and need help to reach the telephone". In andere interviews heeft hij al aangegeven dat het einde van z'n carrière zo langzamerhand wel in zicht is. Nog een jaar of vijf, dan is het mooi geweest, zegt hij. Morrissey vraagt zich hardop af of hij alles wat hij wilde zeggen zo onderhand niet heeft gezegd. En in die vraag ligt het antwoord eigenlijk besloten.

Je zou willen dat vele, vele anderen zichzelf die vraag óók 's stelden. Natuurlijk, popmuziek is entertainment, het is business, dat is het altijd geweest, maar waar is het avontuur, het risico, het gevaar? Waar zijn de bands die wat te zeggen hebben? Het is een wrede wereld, en oneerlijk bovendien. Het zijn juist die bands die er toe doen die ermee ophouden en een reunie afslaan, het zijn juist die artiesten die iets te zeggen hebben die er een punt achter zetten, en het zijn juist die muzikanten die de ultieme "career move" maken. "I hope I die before I get old". Er zijn er te weinig die die opmerking serieus hebben genomen.