Wâldrock 2009 begint met de pre-party XL op het festivalterrein. De eerste avond brengt ons vier bands waaronder de verliezende finalist van de Slach om Wâldrock: Existence Denied.

 

‘Een klein technisch probleempje’ dat gemeld wordt door vocalist Nikky zorgt ervoor dat het eerste nummer slecht uit de verf komt. Gitaarriffs verdwijnen als losse flodders in de tent. De mannen weten zich echter snel te herstellen en zetten een ijzersterke set neer als opener. De melodieuze metal van Existence Denied is als een spons: men zuigt van alle metalgenres iets op en knijpt het vervolgens leeg over het publiek. Een heavy metal-solo die overgaat in een ballad op de bass die met de growls van vocalist Nikky het tempo weer omhoog brengt. Zaterdag mag uitwijzen of ze terecht op de Tent-stage mochten openen.

 

Een decibelmeter zou overhit raken in de gevulde tent waar thrashy riffs de toon van de avond zetten. De Nederlandse band Legion of the Damned staat als een huis. Het publiek is losgeslagen in een moshpit op nummers als House of Possesions en, van het nieuwe album, Cult of the Dead. Deze Nederlandse Slayer doet het dan ook goed bij het Wâldrock-publiek.

 

Het terrein is ondertussen aardig volgelopen en de Wâldrocksfeer is al merkbaar. Dat het feest vandaag vroeg begonnen is, valt te merken aan de mensen die alweer k.o. afgevoerd worden. In de tent lijkt het mis te gaan want er komt luid varkensgekrijs uit. Bij het naderen van de festivaltent worden de eerste gewonden alweer afgevoerd naar buiten, dit mag wat beloven.

 

Voor de buitenstaander lijkt het alsof de hel los gebroken is en de vraag rijst waar melodie gebleven is. De echte metalfan weet echter dat nu Napalm Death de zomerweg betreden heeft. De grondleggers van de grindcore mogen hun kunstje even laten zien. Maar het optreden valt tegen. De reacties vanuit het publiek zijn, op die van een handjevol metalheads die vooraan staan, dan ook teleurstellend. ‘Vroeger waren ze nog goed,’ of ‘Toch niet helemaal meer mijn ding,’ is wat je hoort.

 

 

Er wordt inderdaad teveel gesproken over zaken die de metalhead van nu niet interesseert, spelen dus. Gelukkig kunnen ze dat nog wel en dan komen die lekker typerende one-minute-songs: kort, krachtig en snoeihard. Het hoge tempo knalt er nog een keer smerig uit in het laatste nummer Siege of Power.

 

Excentriek valt het zeker te noemen. Een genomineerde voor een Grammy-award die de avond afsluit. Een zanger die obsessed is met gooien van flessen water, een gitarist die graag obscene bewegingen maakt, een toetsenist die uit een foute eighties videoclip lijkt te stappen. Dragonforce zet het tempo nog een tandje hoger en hun melodieuze metal snijdt als een scheermes door de pols van een emo. De snelle en meedogenloze gitaarsolo’s van Herman Li zijn om geil van te worden zo snel dansen zijn vingers over de hals van zijn gitaar. De zanger heeft schijt aan het publiek dat niet meedoet en trakteert hen op een f*ck you met beide middelvingers omhoog. Het is ook wel sneu als je niet mee beweegt op deze muziek want de energie spat van het podium. Snelle nummers, zoals Stargazer waar zanger ZP Theart lange uithalen uit zijn strottenhoofd perst, geven je de rillingen. Om even op adem te komen spelen ze een ballad met akoestisch gitaar. Die ook weer bij de intro van de afsluiter terugkomt, hun grote hit: Trough the fire and the flames.

 

Kortom: dit was een avond waar menigeen de volgende ochtend vast niet blij mee is. 3VOOR12/Friesland  is er ook de hele zaterdag bij tijdens het festival dat Burgum ieder jaar weer op zijn grondvesten laat trillen.