De haan op de kerktoren keerde jongerencentrum De Buze demonstratief de rug toe, op de laatste zaterdag van juli. Het was weer tijd voor metalfestival Stonehenge, waar traditiegetrouw vooral de extremere vertakkingen van het genre vertegenwoordigd zijn. Verdeeld over een buiten- en een binnenpodium gaven maarliefst twaalf bands acte de presence. Publiekstrekkers: de Amerikaanse acts Absu en Immolation.
Ondanks de weinig optimistische voorspellingen vond het festival plaats in stralend mooi weer. Het was aangenaam vertoeven op het grasveld achter De Buze, waar het buitenpodium zich bevindt. Net als voor het jongerencentrum, waar voor de gelegenheid op het parkeerterrein een friettent en uitgebreide mercandice het festival terrein bezetten.
Door verplichtingen elders ging openingsact Erebus aan onze neus voor bij. De laatste vier nummers van Nox, de uit de assen van Centurian verrezen death act, waren echter een goed begin. De nummers knallen er flink in. Met ‘Ixaxaar’ heeft de band een prima album op zak, met daarop technisch precieze en occulte metal. Op de bühne van Stonehenge kon Nox dit live ook prima waarmaken.
'Flauw, maar strak en aanstekelijk'
Na dit duisters, dat ook best hoger geprogrammeerd had mogen worden, was het de beurt aan Kouwe Makkers, de plaatselijke loltrappers. Grappen en grollen, soms flauwe teksten, maar toch strak en aanstekelijk. Met het voordeel van een thuiswedstrijd en het gebruik van bekende deuntjes (van ondermeer Michael Jackson en Slayer) kregen de rockende Kouwe Makkers rockten bijval van het publiek. waaronder rond half drie al de eerste dubbele tongen waargenomen werden.
Leuk optreden, maar de metalfans kwamen vooral voor een stevig beukend potje harde metal en met Dead Head kregen ze dat vervolgens ook. Nieuwe zanger/bassist Ralph de Boer, al te horen op de laatste plaat ‘Depression Tank’ kweet zich uitstekend van zijn taak en klonk ook live als een goed gelukte kopie van de voormalige, karakteristieke frontman Tom van Dijk. De thrashband uit Kampen bracht een strak neergezette mix van oud en nieuw materiaal, waarin songs van uitschieter ‘Kill Division’ uiteraard niet ontbraken.
'De Buze op zijn kop'
Victimizer mocht het spits afbijten op het binnenpodium en deed dit best verdienstelijk, maar door de fanatieke doch soms onwennige presentatie en weinig afwisselende, toch al lompe death metal waren wij relatief snel verzadigd. Wel was de band absoluut strak te noemen en het optreden maakte ons benieuwd naar de toekomst.
Buiten stond er na Victimizer weer humor op het programma. Pikzwarte humor, welteverstaan. Het Brabantse grindcollectief Inhume, bekend om zijn met geintjes doorspekte, wilde shows, was namelijk aan de beurt. De band zette al meermaals (eenmaal tijdens Stonehenge) De Buze op zijn kop door ook zelf fysiek flink in actie te komen, ditmaal deed de groep het iets rustiger aan. Niks mis mee: de muziek is wat telt en Inhume bleek nog steeds een prima band waarbij een goed, agressief feestje te bouwen valt. Tijdens het optreden van de Brabanders stuitten we op de derde traditie van Stonehenge: de crowdsurfende rolstoeler. Het blijft een leuk gezicht.
Tijdens Deadcell, met zijn industrial een van de twee vreemden in de bijt, was het voor uw verslaggever tijd om de inwendige mens te versterken. Dit vond plaats in Snackpoint, alwaar een flink chagrijnige medewerkster met nauwelijks verholen afkeer haar plots opgedoken, in leer gehulde, langharige clientèle ‘bediende’. Na al die jaren Stonehenge, toch altijd een gemoedelijk gebeuren, kan men er nog steeds niet aan wennen, zo bleek.
Hanzel & Gretyl, de eerste van drie Amerikaanse bands van deze dag, pikten we weer mee en met de uitbundige outfits en stampende electro/industrial viel ook deze formatie op in het programma. Metalfans kunnen bijzonder conservatief zijn (hoe ouder het shirt en hoe meer patches op je jas, hoe beter), maar tijdens dit afwijkende optreden gingen er geen middelvingers de lucht in en ook boegeroep bleef uit. Sommigen stonden erbij en keken ernaar, anderen gingen op den duur, net als wij, overstag en konden de soms iets te opzichtig naar Rammstein neigende industrial/metal, voorzien van Duitstalige teksten, best waarderen, ondanks het plots haperende geluid.
'De Grote Onbekende'
Binnen aanschouwden we de Groningse act Expulsion, volgens het gestencilde programmaoverzicht ‘De Grote Onbekende’ (en toegegeven: inderdaad nooit van gehoord). Expulsion speelde erg strak en had een lekker volle, zware sound, waardoor de vette death metal, waar we als toeschouwers wel weer even aan toe waren, goed uit de verf kwam. Er komt een cd aan van deze band, misschien iets om in de gaten te houden…!
En dan was het tijd voor de band waarvoor we ons al de hele dag in de handen hadden staan wrijven: Absu uit Texas. Een unieke act, die black metal vermengt met thrash en dit voorziet van een uiterst donker, mystiek sausje en op gepaste tijden een muzikaal interessante, goede plaat uitpoept. Eerlijk gezegd: de mannen kwamen authentiek over, speelden strak en met een greep uit de klassieker ‘The Third Storm Of Cythraul’ konden ze qua setlist natuurlijk weinig fout doen, maar toch viel het een beetje tegen. Doordat Absu speelde in zonlicht en het dus zonder de visuele ondersteuning van een nachtelijke hemel en sfeervolle lichtshow moest stellen, kwam de donkere metal niet altijd helemaal uit de verf. Toch bevestigden de Amerikanen hun status van inventieve, opvallende band.
Het heropgerichte Houwitser mocht hierna binnen zijn vertrouwde kunstje doen, met bivakmuts en al. De band ging ooit voortvarend van start en wist het relatieve succes gedurende enkele platen vast te houden, maar zakte weg in de vergetelheid en werd opgeheven. Tegenwoordig speelt de band weer in een nieuwe bezetting, en dus ook op Stonehenge. Tijdens de gig leek het, of het vuur er toch niet weer helemaal in zit; echt spetterend werd het niet. De nieuwe songs die Houwitser speelde, deden overigens niet onder voor de oude en in de verlenging kanaa de band zijn plekje in de Nederlandse scene wellicht heroveren, alhoewel er inmiddels alweer heel wat goede concurrentie rondloopt.
'Agressieve podiumpresentatie'
Stonehenge werd afgesloten door weer een Amerikaanse band: Immolation. Binnen de death metal een van de beste acts, maar ook een ondergewaardeerde formatie. Voor Stonehenge echter een perfecte headliner: stampende, antireligieuze en bijtijden technische death metal, met een agressieve podiumpresentatie gebracht. De band bleek erg sympathiek; de medewerkers van Stonehenge werden tijdens de show uitvoerig bedankt.
Veel te vroeg kwam er een einde aan een lekkere set prima death metal en daarmee aan een geslaagd festival. Voor de volhouders was er nog een afterparty met een Metallica-coverband in het nabije café De Zwetser, maar ons leek een vroege tocht naar het treinstation toch ook wel een heel goed idee. Niet te vermurwen agenten te fiets wierpen op de valreep nog een kleine smet op de gezellige dag door een boete voor wildplassen uit te schrijven aan eveneens huiswaarts kerende toeschouwers. Shit happens.