Openingsact van de middag is Eklin, reïncarnatie van het onlangs opgeheven Adept. Michiel Klein, Keimpe Koldijk en Wouter Venema zijn de drie overgebleven leden, gitarist Gerrit van der Scheer verliet de band. Samen met de oude naam verdwenen ook de harde beats en de vocalen uit de muziek. Wat overblijft is veel feedback en distortion. Toegankelijk is het niet en de positionering van de bandleden – allen met de rug naar het publiek – maakt het er niet makkelijker op, maar als je hier open voor staat, is het werkelijk een hypnotiserende ervaring. Opzwellende melodieën met vreemde a-ritmische beats zorgen zelfs op de vroege middag voor gefascineerde blikken en rustig meedeinen bij het publiek. Na ongeveer 25 minuten onafgebroken spelen wordt de volumeknop omlaag gedraaid en de muziek vervangen door applaus.
Van noise naar de ‘sexy garage dance’ van Daily Bread: het lijkt een grote stap. Dit 3voor12 troetelbandje heeft logischerwijs geen introductie meer nodig. Opgefokt en goed als altijd. Met de razendsnelle drummer en de strakke Death from Above ’79 sound van de bassist als drijvende krachten. Zangeres Kimberly waagt zich zelfs nog in het publiek om daar luidkeels een erotisch getint refrein te zingen. Ondanks dat deze band drie optredens heeft op deze dag is er van inhouden geen sprake. Spelen vol overgave, dat is een van de factoren die Daily Bread zo goed maakt.
AC Berkheimer speelt vervolgens een veilige set. De dromerige shoegaze zorgt voor een ingetogen sfeer. Live klinkt het allemaal net wat minder dan op de uitstekende debuut cd ‘In a series of long days’. De afwisselend mannelijke en vrouwelijke vocalen zijn zacht en mompelend, maar passen op die manier wel perfect bij de muziek. Dat deze band wel degelijk potentie en kwaliteit heeft hoor je af en toe, vooral in de betere nummers als ‘For he’s not there’ en ‘Montana’, maar het verzandt nog te vaak in oppervlakkigheid.
Terwijl het inmiddels al echt druk is in Pacific speelt de band vernoemd naar de vrouw van Hitler, Eva Braun, als vierde band. Noem het art-rock, noem het indie-core of noem het gewoon snoeihard. Eva Braun bewijst dat je met weinig middelen veel herrie kan creëren. Af en toe sijpelt er een melodie door de verder ondoordringbare gitaargeluiden. De zangeres schreeuwt tot ze geen zuchtje lucht meer in haar longen heeft. Overdonderend is het slechts bij vlagen, vermakelijk de volle 25 minuten.
Het Amsterdamse Yobkiss is een eenmansband, terwijl het klinkt alsof minimaal drie mensen helemaal los gaan met hun instrumenten. Eerder opgenomen gameboy geluiden, schreeuwerige zang en beats worden door Yobkiss (met mooi glittershirtje) op zijn drumstel overstemt. Zelf beschrijft hij zijn muziek treffend als ‘het eind level van een computer spel’. Gezien het luide applaus kan het publiek het ondanks, of misschien juist dankzij, het oorverdovende volume erg waarderen. Een unieke en zeer goede act, zeker binnen Nederland.
Subbacultcha opperhoofden Leon Caren en Bas Morsch kunnen met hun The Moi Non Plus natuurlijk niet ontbreken. De veelvuldige betiteling als ‘luidste tweemansband van Nederland’ blijkt terecht. Compromisloos, repetitief en innovatief. De expressies op het gezicht van drummer Caren zijn vermakelijk om naar te kijken en passen perfect bij de opzwepende nummers, vaak opbouwend naar een geweldig climax. Het gastoptreden van gitaarbouwer Yuri Landman met een van zijn drumgitaren zorgt voor een hoogtepunt in de set.
Op het moment dat de drukte zijn hoogtepunt bereikt en de deuren voor nieuwe bezoekers gesloten blijven, is het de beurt aan Bonne Aparte. Met optimale benutting van de kleine ruimte zorgen de zes mannen voor een ware sonische explosie. Wat een kracht en wat een uitstraling heeft deze band. Alle goede componenten van voorgaande bands zitten gevangen in de muziek van Bonne Aparte. Een unieke band die niet voor niks ook buiten Nederlands vele optredens heeft gedaan. Na ruim 20 minuten is ongeveer het hele debuutalbum gespeeld en is hun voorlopig laatste optreden een feit. Hopelijk komt er ondanks de vele andere activiteiten van de bandleden (Eklin, Herrek, Johnny Cage) snel een tweede album.
Aan de dames van Suicidal Birds de eer om af te sluiten. De beste punkers van Friesland krijgen niet echt respons van een leeglopend Pacific. De drumcomputer ratelt en de gitaren scheuren. Nieuwe materiaal van het onlangs verschenen derde album wordt afgewisseld met oud werk als ‘No Summer’ en ‘Summersetsun’. Een degelijk optreden en een waardig afsluiter van de middag. Maar het hoogtepunt lag een half uur eerder.