Dok18, de theaterzaal van het grote partycentrum Colosseum te Dokkum, bood op Valentijnsdag ruimte aan de loodzware, militante tonen van mega-act Rammstein. Althans; deze werden vrij verdienstelijk gebracht door de eveneens uit Duitsland afkomstige tributeband Feuerengel. Precies een jaar eerder stonden de strak gekapte heren ook al op de bühne in Dokkum, klaarblijkelijk was dit voor herhaling vatbaar.
Die gedachte bleek gegrond. Want, hoewel niet uitverkocht, was de zaal flink gevuld met liefhebbers die het langdurig pauzerende Rammstein zelf even niet kunnen zien. ‘Rosenrot’, het laatste album van de band, is dan ook alweer van 2005. Kijk voor de grap eens in de nieuwssectie van www.rammstein.de: er is helemaal niets te melden. Feuerengel bleek een prima pleister op de wonde: vooral in de lagere regionen ontpopte zanger Boris zich als een volmaakte kopie van Till Lindemann en instrumentaal werd het grote voorbeeld met staccato ritmes en superheavy gitaarwerk ook beslist dicht benaderd, afgezien van de steekjes die de toetsenist liet vallen.
De stampende, industriële muziek van Rammstein is doorgaans voorzien van een dik elektronisch klankentapijt en aparte bijgeluiden, maar Feuerengel liet na zich ook op dit vlak tot in de puntjes aan hen te spiegelen.
Middels de verder degelijk uitgevoerde hits van de Duitse kolos en een goed gekozen greep uit diens discografie - zo kwamen uiteraard ‘Sonne’, ‘Bang Bang’, ‘Du Riechst So Gut’ en ‘Reise, Reise’ (waarmee de show opende) voorbij - viel er echter genoeg te genieten.
Wat ook dik in orde was, was de aankleding van zowel het podium als de groepsleden. Van de donkere, extravagante kleding, de gestileerde haren en robotachtige dansbewegingen tot de opstelling van instrumentaria leek het allemaal erg op het origineel, al legde Boris het op het gebied van charisma mijlenver af tegen Lindemann. Eén heel belangrijk aspect van een Rammstein-concert werd helaas achterwege gelaten: van tevoren was al op de website van Feuerengel te lezen dat dit optreden ‘ohne Pyroshow’ moest plaatsvinden. Normaal gesproken toch echt de kers op de taart. Maar in de overigens mooie en qua akoestiek uitstekende Dok18 bleek al te spectaculair vuurwerk eenvoudigweg niet verantwoord. Toch werden, ook getuige het grote enthousiasme in de deinende voorste rijen, oren en ogen uitstekend bediend door het gezelschap. Daarbij verdient ook de lichtman een pluim: het toneel werd steeds fraai gekleurd, waardoor het geheel imposant en authentiek overkwam.
De uitermate gezellige avond, waarop ook flink wat consumptiemunten ingewisseld werden, oude bekenden elkaar troffen en dames uit ons gezelschap slappe versierpogingen van een stomdronken huisvader moesten ondergaan, begon met Highway To Rosie, dat een thuiswedstrijd speelde want afkomstig uit Dokkum. Zoals de groepsnaam waarschijnlijk al verraadt, richtten deze heren zich op het werk van AC/DC en afgaand op de vele positieve reacties en goedlopende shirtverkoop deden zij dat zeker naar behoren.
Zoals collega-scribent Van Berlo al opmerkt in zijn artikel over Tribute to Clash Of The Titans in Drachten, is het wel gek dat er zoveel volk afkomt op bands die niets anders doen dan een welbekende act zo exact mogelijk imiteren, hoe goed het ook gedaan wordt. Mensen willen waar voor hun geld en daarvoor moeten verwachtingen worden ingelost, maar het ‘echte’ werk is klaarblijkelijk te kostbaar: de kredietcrisis tiert ook in de muziek toch welig.