Dit jaar wordt het grootste videokunst festival van Europa, het Media Art festival voor jong talent, in het gebouw van het voormalig gemeentearchief in Leeuwarden gehouden. Jaarlijks komen er zo’n 15.000 bezoekers op deze interessante overzichtstentoonstelling af. Zo’n unieke locatie konden de programmeurs van Ham Radio Communications natuurlijk niet aan hun neus voorbij laten gaan en zij richtten een zaaltje in dit zeer karakteristieke gebouw in als huiskamer voor een uniek huiskamerconcert van Het Gloren, One Trick Pony en Kim Janssen. Tussen de optredens door konden de veertig toeschouwers ook de tentoonstelling bekijken, want deze was speciaal voor dit concert geopend. Duo Het Gloren trapte de avond af. Nou ja, duo, Het Gloren is zo op het eerste gezicht vooral een project van Floris Schrama die Nederlandstalige liedjes ten gehore brengt die qua poëtisch taalgebruik en dictie behoorlijk dicht tegen de teksten en performance van Spinvis aanschurken. De teksten zijn hier en daar zo abstract dat de luisteraar voor een volledige doorgronding van de betekenis behoorlijk hard aan het werk moet. Jammer dat de beide mannen tijdens hun optreden vooral naar hun gitaar, hun kalimba – een heel grappig Afrikaans tokkelinstrument - of de grond staren en op bijna geen enkele manier contact maken met de veertig mensen die op een halve meter afstand zitten. Door de ingewikkelde ritmes zijn de nummers wel intrigerend genoeg om Het Gloren in de toekomst eens in het gloren te houden. De zeventienjarige Anne Fleur Kan die onder de naam One Trick Pony optreedt, sterft zowat van zenuwen. De truc om aan het begin van haar optreden het engste te doen, een nummer a capella zingen, helpt ook niet om haar ergste bibbers weg te nemen. Maar Anne Fleur deelt deze stress wel met haar publiek en maakt er geslaagde grapjes over. “Dat hielp dus voor geen ene meter.” Daarna trakteert deze winnares van de Friese Kunstbende (Ze werd derde bij de landelijke finale.) haar toehoorders in de bloedhete kamer op een aantal zeer soulvolle nummers waarbij ze zichzelf afwisselend op een piano, een plastic kinderfluitje of een minuscule roze gitaar – “Hey, ik ben een meisje.” - begeleidt. Haar grootste kracht ligt vooralsnog in haar fantastische stem die je aan Charlie Dée, Joni Mitchell en Kate Bush doet denken, maar ook hier en daar een vleugje opera herbergt. De tamelijk letterlijke teksten lijken behoorlijk autobiografisch te zijn en gaan onder meer over een vader die er vandoor gaat toen ze drie jaar oud was. Het gevaar van muzikale zelftherapie loert bij sommige nummers daardoor wat om de hoek, maar gelukkig veegt Anne Fleur dat idee met het laatste nummer “My Penis” ook weer volledige van de tafel, zodat menigeen uiteindelijk zeer onder de indruk is van dit jonge Friese talent. Voor Kim Janssen is deze intieme huiskamersetting misschien nog wel wat teveel van het goede. Hij speelt prachtige persoonlijke en intieme nummers die naadloos in het populaire singer-songwritergenre passen, maar Janssen sluit zichzelf daarbij ook vrijwel totaal af voor het publiek. Er is geen sprake van echt contact tussen hem en de aanwezigen, en dat is juist datgene wat zo’n huiskamerconcert zo bijzonder kan maken. Zonde, want al dat gitaarstaren maakt de performance er niet aantrekkelijker op, terwijl er muzikaal gezien genoeg te genieten valt bij zijn nummers die in de verre verte wat Damien Rice-achtigs hebben.