Vlak achter het Dokkumer bolwerk staat het ambtelijke gebouw van Stichting Welzijn Dongeradeel te pronken. Via een lange, kille gang, die lang vervlogen herinneringen oproept aan mijn kortstondige gang naar de uitkeringsambtenaar, kom ik door een zijdeurtje in het aardige zaaltje Zero. Ik ruik dan al dat het voor mij een historische concertavond zal worden, want geen sigarettenrook of wietgeur te ontdekken. In de zaal en bargedeelte mag inmiddels niet gerookt worden. In een tot rookgrot omgebouwde bergingskast staan enkele jongeren onder een afzuiger te roken. Het is er beregezellig. De helverlichte zaal is dan nog voornamelijk bevolkt door de diverse muzikanten van de optredende bands. Later wordt het aardig druk. Op het programma staan zes stevige bands. Geen verrassing, want Dokkum en omgeving staat bekend om metal, klaairock en een snufje reggae. Als de eerste band gaat spelen, vallen twee zaken op. Allereerst geen presentatie, zodat de bezoeker maar moet raden welke band hij voor zich heeft. Ten tweede staat het geluid zo allerbelabberdst afgesteld dat zelfs de oordopjes van ellende uit je oren springen. Gezien de leeftijd van ‘de knoppenman’ moet hij al heel wat trommelvliezen in Noordoost-Friesland naar de verdommenis hebben geholpen. Een smet op deze avond voor zowel publiek als bands! De aftrap is van de Drachtster metalband Deathonate. De oren zijn metéén gesmeerd. Met hun melodieuze blackmetal plus een fijn symfonisch randje weten ze mij, als niet-metalhead, en het publiek te vermaken. Vier afwisselende nummers, knetterende gitaarsoli, de imposant frontman Harry, de scheve keyboards en de professionele uitstraling doen de rest. Toverwoorden zijn: adrenaline, testosteron en veel zweet. De latere winnaar van deze voorronde brengt binnenkort een mini-cd uit. Dit zijn vijf mannenbroeders op weg naar het front… Met de tweede band Bagger zitten we in ander vaarwater. Ondanks het veelbelovende Ramonesshirt van de zanger raffelt de statische band een saaie, veel te lange set af. In het Frysk en waarschijnlijk Nederlands (het geluid speelt parten) wordt verhaald over Hallum, flitspalen en cellulitis. Om kort te zijn: vierde divisie zaterdagamateurs. En dan is er hoop in de vorm van de Leeuwarder band Eagle eye eleven. Na een klassiek introotje speelt de band een kippenvelnummer. Geniaal, vol dynamiek en vooral met speels gemak. De rest van de nummers is ietsje minder (wellicht door technische problemen), maar wat geeft het. De toon is gezet voor prachtige liedjes, ergens tussen het oude Krezip en the Foo-fighters. Daarbij nog een prima drummer, een innemende zangeres en een tja… schattige uitstraling. Wellicht te licht en te lief voor Dokkum. Kramtried overrompelt op een andere manier. Met Fryske dasjes en een alleen het eerste nummer zingende drummer op een pot, wordt een ode aan het schijten ten beste gegeven. In de wederom veel te lange set (schande!) die volgt, vliegt het muzikaal alle kanten op, alleen het refrein is steeds hetzelfde. Stevige kleirock, met Fryske en Engelse teksten, zonder enig opsmuk. En dan is het stil, weldadig stil. Tijd voor een dubbele anticlimax. Met een scheef oog kijk ik vanuit de barruimte naar het podium. Men is aan het afbreken, terwijl er nog twee bands moeten spelen! Wat blijkt en we horen het even later uit de mond van Abbas, organisator van Zero en cultureel werker: de overige twee bands hebben zich afgemeld. Wakeful wegens een gebroken pols van de drummer en Jurmian Sitafaya om nog onduidelijke redenen. De jury is inmiddels in beraad. Ik heb mijn keuze snel gemaakt en ga voor de prachtige liedjes en dito uitstraling van Eagle eye eleven. Met als goede tweede de brute kracht van Deathonate. Wat even later volgt is een tweede anticlimax: de keuze en vooral onderbouwing van de jury, bestaande uit Eddy Knipper, Jouke Douwe de Vries en Jelle B. De jury kiest onomwonden voor de podiumpresentatie van Deathonate en niet voor de muzikaliteit, de mooie songs, de originaliteit en de vernieuwing van Eagle eye eleven. Een kwestie van jammer… Zero daarentegen is een opsteker: een leuk zaaltje, een sympathieke cultureel werker Abbas en prettig gestoord publiek. Dat later die nacht in Dokkum nog een fikse matpartij tussen jongeren en politie volgde (zonder enig causaal verband met Zero en de voorronde overigens), mag de pret niet drukken. Wie: Voorronde Kleine prijs van Fryslân Waar: Zero te Dokkum Opkomst: gezellig druk