Wie zich afvraagt hoe het voelt om in een gekaapt vliegtuig met een gierende klap in een wolkenkrabber te crashen, moest zaterdag het geluk hebben in de Leeuwarder Popbunker te verkeren. Op uitnodiging van Johnny Cage en Adept-reincarnatie Eklin waren zo'n dertig mensen getuige van het eerste optreden van de eerste band en een try-out show van de tweede.
In de grootste oefenruimte van De Popbunker treedt eerst Adept in gewijzigde vorm aan. Na het vertrek van Gerrit van der Scheer gaat de band, nu een trio, schuil achter de naam Eklin (een anagram van de achternaam van frontman Michiel Klein). Eklin speelt een oorverkrachtend harde show die veelbelovend wordt opgebouwd met de feedback van ritmische gedreun op een koffer, maar die zichzelf al snel verliest in nog meer feedback van rijen aaneengeschakelde effectenbakjes. Na twintig minuten noise en weggemoffelde beats en screams crasht het optreden met een grote gierende klap, het publiek met een aanhoudende piep in de oren en een vraagteken op de gezichten achterlatend.
Met het vertrek van Van der Scheer zijn de songstructuren nu zo ver weggestopt in de massa's feedback en distortion dat complete nummers volledig zoekraken in de tumultueuze set noise. Dit roept eerder de vraag op wat dit met muziek te maken heeft, dan dat het een schoonheidservaring bezorgt.
Johnny Cage stelt liever geen vragen, maar speelt. En hoe! Mooi, met een stevige rand en veel speelplezier. Voorman Johan Kooi kennen we als de drummer van Bonne Aparte, maar ook als de man die Meindert Talma's "Nu geloof ik wat er in de bijbel staat" heeft opgenomen en gemixt. Kooi was al enige tijd bezig met zijn eigen project, toen nog onder de naam The Cellartunes. Deze schetsen zijn uitgegroeid tot een volwaardige band met leden van Bonne Aparte, In Limbo en het minder bekende Pluto. Daarmee is Johnny Cage een echte muzikantenband en dat straalt dan ook van alles af.
Met de energieke Johan Kooi als frontman op toetsen doet Johnny Cage als band meer denken aan het dromerige neefje van het stormachtige Bonne Aparte, dan aan - meer mainstream - muzikale verwanten als Radiohead of Muse. De sterke composities zorgen voor een goede dynamiek in geluid maar vooral ook in beeld. Johnny Cage is een geweldige band om naar te kijken. De mannen hebben enorm veel speelplezier, laten zich volledig gaan op hun eigen muziek, wisselen zangpartijen af, vinden onverwachte breaks en weten de aandacht van het publiek van begin tot einde vast te houden. Heerlijk. De drumpartijen zouden venijniger mogen, maar dat is kinnesinne. Het is uitkijken naar meer van deze band!