En afgelopen zaterdag was het dan zover. De vierde editie van Dokk’ em Open Air voltrok zich onder een stralende zon en in een heel gezellige atmosfeer. ‘ Het lijkt wat op het Wâldrock van vroeger’ was een opmerking die deze dag een paar keer langs kwam. Zo’n 1300 bezoekers (waarvan 1000 betalende) hadden de weg gevonden naar Raard en de vroege vogels zagen al vroeg op de middag de Friezen van Incursia Dementa spelen. De band had nog speciaal een mailtje gestuurd naar 3VOOR12 Friesland want ze wilde graag dat hun optreden gerecenseerd werd, maar helaas waren onze verslaggevers nog niet ter plekke. De mensen die er wel waren wisten ons echter te vertellen dat het een goed optreden was, dus de volgende keer zorgen we dat we op tijd zijn voor Incursia Dementa. Nee, de eerste band die wij mochten aanschouwen en aanhoren was Salacious Gods. Even dachten we te maken hebben met een heuse Kiss-variant, tot ze begonnen te spelen. Gelukkig scheen de zon en smaakte het bier fris zodat we grindmetal van deze Drenten van buiten de tent konden beleven. En afgezien van de stukken waarbij het tempo wat inzakte en de melodielijnen ineens hoorbaar waren, bleven we liever buiten staan. Ook Mother of Sin heeft een behoorlijk Fries gehalte. Zanger/gitarist Eduard Hovinga had al eens succes met zijn band Elegy in Japan en mede daardoor wist Mother of Sin een paar jaar geleden te verrassen met een debuutalbum (Apathy) dat wereldwijd uitgebracht werd. De band viel echter uit elkaar en het heeft drie jaar geduurd voordat Eduard weer terug is met zijn kenmerkende progressieve powermetal en zijn hoge uithalen. Hovinga was weliswaar prima bij stem, de techniek liet de band af en toe wat in de steek, maar ja, als je synths, de tweede gitaar en de achtergrondzang ‘ uit een doosje’ moeten komen, dan moet je als band wel heel goed zijn, en dat is Mother of Sin (nog) niet. Het nieuwe album verschijnt binnenkort, en daar zien we zeker naar uit! Het viel op dat de muziek in de tent vaak wat moderner en aanstekelijker klonk dan de bands die op het buitenpodium stonden. Afgezien van Heidevolk, dat wederom een lekkere show neerzette, stonden daar dan ook veel ‘ ouwe lullen’ op de planken. Wat dacht u van Vortex? Opgericht in 1979. En dat was te horen ook, deze metal is achterhaald. Vengeance is ook van eigen bodem en kan bogen op een iets succesvollere carrière dan Vortex, en ook het optreden klonk en zag er een stuk beter uit. Maar ook voor Vengeance geldt dat de beste tijden reeds lang vervlogen zijn. De tijd is daarentegen gunstiger gezind voor Tankard, of in ieder geval voor haar frontman. Hij is zichtbaar ingenomen met het verlies van een flink aantal kilo’s lichaamgewicht, waarschijnlijk ooit veroorzaakt door consumptie van enorme hoeveelheden bier. Trots laat hij de restanten vel die eerder zijn buik omplooiden, maar nu wat slap naar beneden hangen als ware hij net bevallen, aan het publiek zien, en met enige regelmaat bespeelt hij zijn ex-buik met zijn microfoon. Ook de thrashmetal van Tankard klinkt behoorlijk strak, dus dat was geen straf om naar te kijken. Helaas ging het nu, na een lange dag zon, toch eindelijk regenen. In de tent inmiddels dienden zich de wat nieuwe bands aan, waarvan we de komende jaren nog wel meer gaan horen. The Lucifer Principle en The Monolith Deathcult moeten de vaderlandse eer hooghouden in het metalwereldje en dat gaat ze goed af. Het Noorse Trail of Tears is al bekender in de gothic metalscene en is iedere keer weer een aangename traktatie voor oog en oor met melodieuze composities en afwisselend grunts en mooie zang van een mooie dame. Helaas moest Diamond Head afzeggen, want daar was menigeen toch wel benieuwd naar. Het festival werd uiteindelijk afgesloten door Blaze Bayley, ook niet de meest frisse zanger meer, maar met zijn Iron Maiden-verleden kon hij weinig fout doen in Raard. Een geslaagd festival, daar in de weilanden. Wat 3VOOR12 Friesland betreft volgend jaar gewoon weer!