Echt vrolijk zul je niet worden van deze avond, want het leven van Curtis was nu eenmaal geen pretje. Maar een totale onderdompeling in deze sferen geeft de bezoeker van de combinatie film en concert toch wel behoorlijk geslaagd inkijkje in het leven van Curtis. Het Bolwerk is deels ingericht als bioscoop. Al snel blijkt dat er meer bezoekers komen dan dat er stoelen zijn, dus worden er snel nog wat extra stoelen bijgezet. Stoelen die helaas niet de kwaliteit van bioscoopstoelen hebben, want na twee uur zitten heb je een behoorlijk stijve kont. Iets na half negen begint de film. Toch wel handig een film kijken in een popzaal, want het publiek rookt ondertussen rustig verder. Gedrag wat wel mooi parallel aan de film loopt, waarin ook werkelijk de ene sigaret na de andere wordt opgestoken. Een aantal bezoekers heeft de film al eerder gezien. Zij geven helaas iets te hard commentaar op de gebeurtenissen op het doek. “Oh kijk, hij rookt Kent sigaretten.” Na afloop van de film ruimt de crew in hoog tempo de stoelen en het filmdoek op. Closer to Curtis speelt vervolgens exact een uur. Veel vijftigers gaan werkelijk compleet uit hun plaat en zingen alle nummers fanatiek mee. Ook voor de iets minder ingewijde toeschouwer is het leuk om de nummers die net in de film voorbij zijn gekomen nog eens een keertje te horen. De indrukwekkende filmbeelden flitsen dan weer door je gedachten. Curtis leed, zoals in de film ook heel duidelijk naar voren komt, aan epilepsie. Closer to Curtis maakt veelvuldig gebruik van de stroboscoop die, zoals waarschijnlijk wel bekend, bij mensen die er gevoelig voor zijn een epileptische aanval tot gevolg kan hebben. Schouwburgen zijn verplicht het gebruik van dit apparaat voor aanvang aan het publiek te melden. Het zal wel niet lang meer duren, of poppodia zullen ook aan deze verplichting moeten voldoen. Erny Green (Ernst Grevink), diegene die Curtis naspeelt en nazingt, heeft ook goed naar de film gekeken. Net als Curtis steekt hij gedurende het concert de ene sigaret na de andere op. Als je Curtis na wilt doen dan moet je nu eenmaal een flink aantal sigaretten verwerken. Ook qua bewegingen probeert Green Curtis hier en daar na te doen, maar de moonwalk-achtige bewegingen van Green komen wel wat geforceerd over. Subtiel is wel dat Erny Green net zo´n soort trouwring draagt, een belangrijk motief in de film, als het personage van Curtis in de film. Het publiek vindt het allemaal even prachtig: de 80 aanwezigen maken lawaai voor minstens 120 man. De band speelt pas als laatste nummer de grootste hit van Joy Division: “Love will tear us apart,” en heeft dus ook goed nagedacht over de opbouw van hun set. Closer to Curtis is kortom een niet onverdienstelijke coverband die voor het publiek de sound en sfeer van Joy Division heel aardig weet op te roepen. Het vooraf draaien van de film Control heeft wel een grote meerwaarde. Closer to Curtis mag Anton Corbijn wel heel dankbaar zijn dat ze momenteel zo veel kunnen optreden.