‘We wilden weten of we dit ook kunnen’, zegt gitarist Peter Visser van Bettie Serveert. En met dat ‘kunnen’ doelt hij op het spelen van akoestische liedjes in een theater. Maar natuurlijk kan Bettie dat, ze is immers één van Neerlands’ beste bands. Zaterdagavond speelde de Amsterdamse band onder de noemer ‘Bare Stripped Naked’ in schouwburg de Harmonie. Helemaal bovenin, in een zaaltje waar de band op de grond zat en het publiek – 120 man- op een podium. Voor de onvermijdelijke pauze -het blijft nu eenmaal een theater- speelde Bettie erg akoestisch, hoewel bassist Herman Bunskoeke blijkbaar niet te porren was voor een akoestische bas. ‘We krijgen nu de kans om liedjes te spelen die we in een rock-set nooit spelen’ verklaarde zangeres Carol van Dyk de songkeuze. Een rustig nummer op een Bettie-album is altijd goed te verteren en zorgt voor balans in zo’n album, maar alleen maar rustige nummers, ja dan gaat het op een gegeven moment wat vervelen. Als de overige bandleden even van het podium gaan en Peter en Carol alleen achter laten is er even wat afwisseling. In zo’n singer/songwriter set-up komt de stem van de altijd mooie Carol prachtig uit. Nippend aan een glas witte wijn is zij zonder meer Bettie’s grootste troef, maar ook Carol kon niet verhinderen dat het voor de onderbreking een beetje vlak overkwam. Goed dan maar dat er zo’n pauze is, en zowel publiek als band wat drank achter de kiezen had. Want het ging er nu duidelijk wat losser aan toe. Zo was er een ‘grapje’ met verdwaalde bandleden. Peter Visser die tot twee keer toe opzichtig in de fout ging, en na volharding in het foutloos uitspelen van het nummer (‘dan kunnen jullie zien dat ik het echt wel weet’) natuurlijk een daverend applaus kreeg. En een ‘discussie’ tussen Carol en Peter over of Lou Reed nu wel of niet een lul is (‘maar hij schrijft wel mooie liedjes’). Want er werden ook covers gespeeld. ‘Stephanie Says’ van The Velvet Underground, een mooie uitvoering van Simon and Garfunkels ’50 ways to leave your lover’ en zelfs een nummer van Carol’s andere band, Chitlin’Folks, een countrybandje van haar en Pascal DeWeze (Sukilove). Ook kwam er een onbekend nummer voorbij. ‘Een nieuw nummer, voor het volgende album’, volgens Carol. Wanneer het af is? ‘We zijn nu halverwege, dus ik denk van het voorjaar’. Een paar nummers zijn wat jazzy, dromerig gearrangeerd en met Carol’s zwoele stem door een echo-apparaat leek het haast wel Hooverphonic wat je hoorde. En er werd zowaar ook wat meer gerockt. En dankzij die meer afwisselende tweede helft, werd het na een aarzelende start, een leuke avond. Toch serveert Bettie beter op het hardcourt van rokerige concertzaaltjes.