Vrijdag 3 maart stonden er drie bands in de Leeuwarder studentensociëteit Wolwêze die alledrie iets met ‘post’ hebben: het Utrechtse We vs. Death met in het voorprogramma Une en Daybreak, Thin Air. De headliner had vorig jaar al indruk gemaakt tijdens het slotfeest van Theater Romein en trok nu zo’n honderd mensen naar de knusse achterzaal van Wolwêze. We vs. Death speelde een soort try-out van de nieuwe plaat, die op 14 mei wordt gepresenteerd. ‘Dat wordt een speciale presentatie, want de band zal niet te zien zijn’, aldus de trompettist. Dat lijkt niet eens een vreemde stap voor dit vijftal, dat het niet van de uitstraling moet hebben, maar de muziek voor zichzelf laat spreken. En dat is postrock volgens het boekje: de tradionele songstructuur wordt terzijde gelegd en de nadruk ligt niet op melodie maar op patronen en op het opbouwen en loslaten van spanning. Het is daardoor bijna dance in een rockverpakking te noemen. Daarbij is een goed geluid heel belangrijk en dat zat – ondanks de minimale geluidsinstallatie – gelukkig wel goed. De gedreven spelende band pakte het publiek vanaf de eerste noot in en wist de spanning tot het eind van de set vast te houden. De nieuwe nummers vormden geen radicale breuk met het oudere werk: nog steeds kronkelen de gitaarlijnen mooi om elkaar heen en zorgt de trompet voor melodieuze accenten en voor een bijzondere klankkleur. We vs. Death klinkt ondanks de radicale muzikale aanpak heel strikt en gedisciplineerd, wat niet gezegd kan worden van de voorprogramma’s, die juist meer de extremen opzoeken. Daybreak, Thin Air wisselt juist orde af met chaos, harmonie met dissonanten, zang met schreeuw en ingetogenheid met uitbundigheid. Ze noemen het zelf post-hardcore en ze gebruiken alle vrijheden die dit genre biedt. Daarbij lieten ze zien dat ze de laatste tijd flink gegroeid zijn, vooral zanger Keimpe was in vorm, maar ook de rest van de bandleden lijkt de complexe muziek steeds beter te beheersen. Opener Une had nog wat meer moeite het publiek te overtuigen. Ze zetten de luisteraar dan ook vaak op het verkeerde been, door op een zeer verrassende manier allerlei stijlen en sferen te combineren. Een Groningse band die klinkt als een Vlaamse band, zeg maar. De sterkste muzikale punten van Une zijn het verrassende en creatieve spel van de toetsenist en de harmonieuze samenzang. Als deze Groningers nog wat meer balans in hun set kunnen brengen (het afsluitende Franz Ferdinandnummer was wel een erg radicale stijlbreuk) mogen we nog het nodige van ze verwachten.