Kiloherz De Duitse band Kiloherz was als supportband voor de Ins Licht tour van Letzte Instanz ook voor de twee Nederlandse concerten in Iduna en De Melkweg meegekomen om te openen. De muziek van de band valt het beste te omschrijven als powerrock met elementen uit de punk, metal en popmuziek. Kiloherz stond met drie man op het podium. Een bassist, gitarist en een drummer, die zijn druminstallatie had voorzien van een scherm rondom het drumstel zodat de akoestiek in deze kleine tweede cafe concertruimte beter tot zijn recht zou komen. Temeer omdat deze drummer de gewoonte zou hebben om flink door te hakken. Wel, dat klopte, en niet alleen voor de drummer, want Kiloherz jaste er in krap 30 minuten zo’n 15 nummers doorheen. Tegen het einde van de set hadden de mannen nog een leuke percussie act met twee door het logo van de band versierde drumstellen. Kiloherz begon na verloop van tijd wel als meer van hetzelfde te klinken, maar het was een leuke band om het publiek los te maken voor wat nog komen zou op deze gezellige avond met vrienden en muziek. Het enthousiasme sloeg duidelijk over op een deel van het publiek. Een ander deel van het publiek moest er niet veel van hebben omdat de band te weinig gotische bonuspunten had voor deze Gothtronic on Location avond in Iduna. [Miguel Weisfelt] The Wounded The Wounded gaf zonder twijfel één van de beste optredens van de avond. De melancholische wave en gothrock maakt een sterke indruk op een emotioneel en muzikaal niveau. Marco is een zeer goede zanger om mee te beginnen, maar hij weet ook een gevoel van triestheid door te geven door zijn zang. Marco’s stem is erg goed in staat om de emoties los te maken bij het publiek die de band wil uitlokken. Buiten dat om was de muziek foutloos. Piano muziek en intense langzame metal helpen om de sfeer te creëeren die The Wounded graag wil. Er werden nummers gespeeld van Atlantic en Monument, een gloednieuw nummer en ook de cover Smalltown Boy van Bronski Beat. Het is verfrissend om een metalband te zien die hun muziek zo goed samen laat gaan met synthesizer/’piano’ muziek. De synthesizer werd ten volle benut in het optreden en Eduard en zijn synthesizers werden beloond met een prominente plek op het podium, vol in het midden. Er was vrij weinig te zien op het podium, geen spandoeken of speciale lichteffecten, maar dit is zo’n band die dat niet nodig heeft, de muziek is meer dan voldoende. Het publiek was vol enthousiasme voor deze band van eigen bodem, wat duidelijk werd door headbangende blondines voor het podium en de rest van het publiek dat in bewondering toekeek. The Wounded was één van de hoogtepunten van de avond. [Sander van der Leij] Prey Prey startte met hun nummer ‘’Prey’’, van hun eerste album. Prey is een metalband die emotioneel gedreven doom metal speelt. Prey is diepgeworteld in de Groningse muziek scene en veel vrienden zijn inmiddels fervente aanhangers van de band. Roeland is de blikvanger van de band, de meisjes charmerend met zijn emotioneel overweldigende diepe stemgeluid. Hij gaat echt op in de muziek, zodat hij weinig aandacht heeft voor andere zaken als hij zingt. Roeland blies een van de speakers op in het tweede nummer hetgeen wel iets zegt over zijn stem. Prey probeerde de gluidsproblemen de baas te worden, mar deze bleven storend aanwezig, zeker de kapotte speaker. Toetsenist Mariet viel pas bij de laatste paar nummers te horen. De drummer leek niet goed ingespeeld. Prey trok een deel van het publiek mee met hun muziek, wat goed werkte. Het publiek vermaakte zich zichtbaar met het optreden. [Sander van der Leij] Letzte Instanz Eind 2003 deed de band Letzte Instanz een spetterend optreden bij het Gothtronic festival in stadsschouwburg De Harmonie te Leeuwarden, waarbij zij vriend en vijand verrasten met een explosieve mix van metal, folk en gothic met een vleugje medieval, rap en drum ’n bass ritmes. De veelkoppige band bestond onder andere ook uit een violist en een chellist. Alsof dat nog niet genoeg was, viel er tijdens dit optreden te genieten van vuurwerk en een overweldigende lichtshow. Een jaar later viel het doek voor de platenmaatschappij van Letzte Instanz. Er ontstond onenigheid in de band, waarop drie leden, waaronder de zanger, besloten om de band vaarwel te zeggen. Even leek het erop of dit het einde zou betekenen van Letzte Instanz. Na uitvoerig intern overleg gooide de band de muzikale koers lichtelijk om. Er werd besloten om de mix van stijlen iets minder eclectisch te maken om middels een folkgericht gothic rockgeluid meer aansluiting te vinden bij bands als Subway to Sally, Zeraphine en Schandmaul. Er werden nieuwe bandleden verwelkomd, inclusief een nieuwe zanger in de persoon van de jonge maar zeer getalenteerde Holly. De band scoorde een nieuwe platendeal bij het Drakkar label, en de nieuwe cd Ins Licht liet een kalere en van een directer geluid voorziene Letzte Instanz horen. Nummers als ‘Sonne’, ‘Ohne Dich’, ‘Tanz’ en ‘Das Stimmlein’ bleven echter het karakteristieke geluid van Letzte Instanz laten doorschemeren en deze nummers wisten zich wederom in no-time een plekje in de grijze massa die we hersenen noemen te bemachtigen, waar ze zich behaaglijk nestelden om vervolgens met gezette regelmaat door je hoofd te schallen. Het zou mij benieuwen hoe ze dit nieuwe album live zouden presenteren. Wel. Dat deze ze dus heel erg goed. Weliswaar met iets minder uiterlijk vertoon dan twee jaar geleden in De Harmonie, maar de speelvreugde spetterde wel van het podium af. Letzte Instanz verwelkomde het publiek, zette in met het eerste nummer en trok langzamerhand het hele publiek mee in hun eigen magische muzikale wereld, waar gothic, klassiek, rock en folk elkaar ontmoeten. Holly wist als een ware artiest het publiek precies te bespelen zoals het moest en nadat een aantal nummers gespeeld waren, zat de sfeer er goed in en werd er flink gedanst, ge-pogoed, gewiegd en geheadbanged. Met enige regelmaat kreeg zanger Holly ondersteuning van een ander bandlid voor de stukken waarbij er een tweede stem nodig was, of voor felle staccato rapmomenten, die de nummers hier en daar voorzagen van een ogenschijnlijk tegenstrijdige pit. De cellist en violist waren aanvankelijk niet zo aanwezig maar gaandeweg het optreden begonnen zij duidelijker hun aanwezige rol op te eisen en dit kwam goed over bij het publiek. Helaas was de zaal iets leger dan tijdens het optreden van the Wounded, i.v.m. laatste bussen die al vertrokken, maar de nog aanwezige mensen werden getrakteerd op een muzikaal feestje door deze Duitse band. Ze hadden er duidelijk veel zin in, vermaakten zich zichtbaar, en lieten het niet na om hier en daar een flink woordje Nederlands te spreken of het publiek op te roepen mee te zingen met stukken van nummers. Helaas bleek voor dat laatste de schaamte toch iets te groot onder het publiek (of men wist de teksten niet snel genoeg goed mee te zingen), en bleef dat beperkt tot 1 idioot in het publiek die wel meezong (en schrijver dezes ontkent alles). Er kwamen veel nummers van de nieuwe cd Ins Licht voorbij, maar ook van Gotter Auf Afrub , Das Spiel en het heerlijke nummer ‘Kopfkino’. Na het doen van twee toegiften, waaronder het vrolijk dansbare ‘Rapunzel’ was op een gegeven moment het dan toch echt gedaan met het optreden en kondigde de band aan het publiek graag terug te willen zien de volgende dag wanneer zij in De Melkweg in Amsterdam zouden spelen. Tevreden konden wij als publiek huiswaarts gaan na deze muzikale en gezellige avond muziek met vrienden in Iduna. Miguel Weisfelt