Zo’n 25 betalende bezoekers hadden hun weg gevonden naar de bovenzaal van Café De Gloppe, dat daardoor aan voorprogramma Johnnygoody een maagdelijke vloer liet zien, met slechts plukjes mensen aan de randen. Alleen Johnnygoody al had meer publiek verdiend, met zijn ingetogen liedjes over liefde, verlies en heimwee. Johnnygoody is gezegend met een mooi stemgeluid, en af en toe kon je hem tweestemmig horen zingen, door middel van live opgenomen en afgespeelde loops. Het gitaarspel kan nog wat gevarieerder, maar hij is zeker een belofte voor de toekomst. Inmiddels heeft een Amerikaanse regisseur interesse in zijn muziek gekregen, dus misschien ligt die toekomst wel heel dichtbij. Dyzack leek zich niet zo goed een houding te kunnen geven, nu er zo weinig bezoekers waren. De drummer drukte af en toe op het knopje van het elektronische apparaatje dat hij naast zich had staan, de bandleden maakten grappen onderling, ze leken zich tussen de nummers door niets van het publiek aan te trekken, kortom: ze leken niet helemaal bij de les. Toch was het vanaf elke eerste toon van een nieuw nummer weer raak. Een enorme gedrevenheid, zowel in de stem van Dyzack, en in elk instrument. Het is nu wel bekend, dat de akoestische gitaar met allerlei effecten wordt bewerkt die je normaalgesproken alleen voor een elektrisch instrument zou gebruiken. Dat is echter geen gimmick; het zorgt voor een uniek geluid, en zorgt voor heel veel ‘akoestische’ diepgang en voor veel variatie. Ook het drumwerk klonk steeds anders door het gebruik van paukstokken, brushes en gewone drumstokken, belletjes en door op bijvoorbeeld standaard en houders te slaan. De drumpartijen waren ook nog eens heel eigenzinnig. De nummers startten met het oorspronkelijke thema, maar ontaarden stuk voor stuk in een lange, instrumentale jam. Met heel veel aandacht voor dynamiek, intensiteit, spanning opbouwen en weer loslaten. Daardoor klonk het veel gedrevener dan op cd en de luisteraar werd als het ware meegenomen op een emotionele reis, die een aantal magische momenten had. Het is moeilijk een muzikaal referentiekader daarbij op te geven, maar ik moest denken aan muzikanten uit het zuiden van de Verenigde Staten in de eerste helft van de vorige eeuw. Dyzack leek een drang te hebben een innerlijk gevoel over te brengen en het publiek te pakken. Dat hij het ook in zijn eentje kan, bewees hij in de toegift. Dyzack is immers als solo singer-songwriter begonnen, en zijn liedjes blijven ook zonder sonische opsmuk mooi overeind. Helaas heeft Dyzack op deze avond niet al te veel nieuwe zielen kunnen winnen, het is te hopen dat hij binnenkort eens op een festival in Leeuwarden zijn kunsten kan vertonen, want er moeten toch meer dan 25 liefhebbers van goede muziek kunnen zijn in de provinciehoofdstad.