“Een ervaren rockband speelt de zaal plat, zelfs als het podium- en zaalgeluid met een negatief drie letter woord valt te omschrijven”. Vrijdagavond 25 november. Gewapend met blocnote en schrijfgerei vertrek ik richting de Soos van de Leeuwarder studentenvereniging Wolwêze. Daar aangekomen wordt ik vriendelijk ontvangen door vier studenten die allen een plekje achter de garderobe hebben. Er ontstaat een speels gevecht wie nou welke jas in ontvangst mag nemen. Een kleine snelle dame wint de strijd en vertrekt met mijn jas richting de kapstok. Via de garderobe kom ik in het café, het voorportaal van de disco annex concertzaal. Ik bestel het goedkoopste biertje wat ik in jaren heb gekocht en begeef mij richting het podium waar de band speelt waar ik voor kom. Ik open de deur en een totale duisternis zuigt mij naar binnen. Op de tast vind ik de bar. Ik neem plaats op een kruk en gun mijn ogen de tijd om aan het zwartegat te wennen. Langzaam word ik mij bewust van mijn omgeving. Vage contouren veranderen in mensen. Ik herken enkele bekende gezichten en maak een praatje met de enkeling die ik beter ken. De DJ draait plaatjes die lekker in het gehoor liggen en er wordt volop gedanst door de aanwezige studenten. Mijn ogen functioneren inmiddels weer optimaal en ik schuifel tussen de pak weg 125 bezoekers richting het podium. Plotseling betreden de heren van MELANOCASTER het podium. Een korte soundcheck en dan los moeten de heren van Melanocaster hebben gedacht, echter de realiteit dwong de band in een andere situatie. Ondanks diverse pogingen van zowel de band als de geluidsman van de studentenvereniging kwam een goed geluid niet tot stand. Jammer want deze band verdient veel beter. Uiteindelijk besloot de band genoegen te nemen met de bestaande situatie. De beuk er in! Het eerste nummer wordt ingezet. Het publiek begeeft zich collectief richting het podium. De meiden vooraan, gevolgd door een laag kerels met zo’n houding van “laat maar eens zien wat je kunt” en achteraan de wat oudere bezoekers, bekenden van de band en collega muzikanten. Melanocaster geeft het geheim van hun succes direct prijs. Pure rock, zoals god die bedoeld moet hebben toen hij de rock ’n roll aan de mensheid gaf. De band haalt het beste uit de jaren ’70 garage rock en weet dit schijnbaar moeiteloos een tijdloos karakter te geven. Om in Idols termen te spreken, deze band heeft een waanzinnige X- factor. Het markante stemband geluid van de zanger geeft de band juist dat extra’s wat nodig is om op te vallen tussen alle hedendaagse gitaarrock bands. Het is deze stem in combinatie met een goed gedoseerde mix van bas, gitaar en drums wat mij bijzonder aanspreekt. Als ik mijn ogen sluit en mij concentreer op de zang hoor ik een vleugje van een jeugdige Tom Waits, aangevuld met Tom Barman, samen drinkend aan de tap na hun tweede glas whisky. Soms ingetogen en teder, en vervolgens woest en onstuimig. Ondanks het feit dat de band duidelijk werd getergd door een uiterst slecht podium geluid wist men in 3 songs het publiek voor zich te winnen. Dat de heren elkaar al zeer lang kennen werkt duidelijk in hun voordeel. Men weet elkaar zowel muzikaal als emotioneel goed aan te vullen. Men corrigeert elkaar op de juiste tijd, vullen aan waar anderen aan steekje laten vallen en voegen toe op de correcte momenten. Speelfouten blijven zo bijna verborgen voor het publiek. De band blijft zo één geheel. Elk bandlid heeft zijn rol waardoor hun live act iets weg heeft van een goed geregisseerd theaterstuk, zonder de spontaniteit uit het oog te verliezen. Eenmaal aangekomen bij het nummer ‘Horses’ leek het alsof de band de geluidshandicap had overwonnen, maar dit was van korte duur. Het publiek sleepte de overwinning in de wacht, massaal ging men overstag voor de rock van Melanocaster. Hoe groter de chaos op het podium des te groter de vreugde in de zaal. Het publiek ging echt helemaal los. Vanaf de eerste noot tot de laatste getergde kreet van de zanger. Het publiek hing aan de lippen van de band. Het is moeilijk om onder deze omstandigheden een recensie te schrijven die recht doet aan de band en de gegeven show, maar voor mij staat als een paal boven water dat we hier te maken hebben met een band die klaar is voor het grotere werk. Een band als Melanocaster zou zich in een tent als Paradiso prima staande houden en op een groter festival zou de band een welkome aanvulling zijn op de vaak zo saaie programmering. Melanocaster schreeuwt om ontdekking, maar wie pakt het op. Met de juiste begeleiding, een goede PR en een toereikend budget is dit een band die zou kunnen volgen in de voetsporen van o.a. The Hives en Jet. Het Friese platteland blijkt wederom een zeer goede voedingsbodem voor vette rock ’n roll. Rick Bruning