Dylan yn it Frysk, vrijdag 11 november 2005, Muziekcentrum Schaaf, Leeuwarden De afgelopen periode heeft Ernst Langhout twee cd’s uitgebracht met Friestalige bewerkingen van nummers van Bob Dylan. De theatertour ‘Bob Dylan yn it Frysk’ doet dit najaar en volgend voorjaar verschillende plaatsen in Friesland aan. Op vrijdag 11 november was er een voorstelling in Muziekcentrum Schaaf in Leeuwarden, die door zo’n zestig mensen werd bezocht. Bij muziektheater denk je snel aan ‘Hair’ of ‘Jeans’ maar bij Dylan Yn It Frysk blijft de muziek centraal staan. De muziek van Dylan, vertolkt in de Friese taal. Op de beide cd’s is al te horen dat de teksten van de meestertroubadour goed overeind blijven in de Friese vertaling; het is jammer dat de teksten in het begin niet altijd even goed te verstaan zijn, waardoor de essentie wat ondersneeuwt. Later op de avond wordt dit gelukkig beter. Het podium is ingericht als woning, met een bed, een koelkast en een kapstok. Achterop het podium is een scherm, waarop verschillende afbeeldingen en films worden vertoond. Beelden van Dylan zelf, maar ook beelden die op een abstractere wijze aansluiten bij de teksten. Af en toe laat regisseur Pieter Stellingwerf de muzikanten toch acteren, wat gelukkig niet te vaak gebeurt, omdat vooral Ernst Langhout zichtbaar moeite heeft een rol te vertolken. Een andere rol dan muzikant, want met zijn stem toont hij zich een prima vertolker van Dylan’s repertoire. Door het timbre van Langhout wordt de nadruk onbewust gelegd op de Anglosaksische roots van de folk. Dat hij daarbij wel steeds de teksten op papier voor zich heeft is een minpunt, maar het zijn nogal wat woorden die voorbij komen en als het niet je eigen teksten zijn, zij het hem vergeven. De voorstelling wordt opgepimpt door Remon de Jong, die niet alleen als rapper, maar ook als beatboxer en als beatcreator zijn steentje bijdraagt. Hiphop richt zich vooral op het hier en nu en fungeert als een stem van een huidige generatie en zo is de link met vooral het eerdere werk van Dylan snel gelegd. In het begin breekt Remon wat al te abrupt in, gaandeweg ontstaat er echter een mooie balans tussen oud en nieuws. In ‘Unwennigens Blues’, de vertaling van ‘Subterranean Homesick Blues’, is er een heel duidelijke overeenkomst tussen het woordgebruik in hiphop en dat van Bob Dylan. Het nummer gaat vergezeld van een mooi vormgegeven interpretatie van het overbekende filmpje waarbij de woorden op kartonnen borden voorbijkomen. De teksten die Ernst Langhout voordraagt uit de autobiografie van Dylan, laten het beeld zien van een muzikant die vooral zijn eigen teksten schrijft en tegen wil en dank beschouwd wordt als de stem van een generatie. Dit beeld wordt vervolgens ontkracht door de krachtige, beeldende teksten die vertolkt worden. Muzikaal gezien zit het uiteraard wel snor, en de kracht ligt hem vooral in de afwisseling. Daarbij niet zoals bij Dylan een volledige band of solo, maar een basisbezetting van akoestische gitaar, een solo- of basgitaar bespeeld door Johan Keus, en viool (Hans Battenberg). Af en toe is er ritmische begeleiding, afkomstig uit een ‘doosje’ van Remon de Jong, of van verschillende objecten die op het podium staan. Daarbij is er veel variatie in geluid, van akoestisch naar versterkt, van Ierse folk naar rock, met daarbij hiphopinvloeden en beats. ‘Lis Famke Lis’, de Friese vertaling van ‘Lay Lady Lay’ is daarbij een hoogtepunt, een heel bijzondere vertolking vóór het podium, met mooie folkelementen en percussie. Maar ook het emotioneel geladen ‘It Is Swier Waar Dat Oer Us Komme Sil’ (‘A Hard Rain Is Gonna Fall’) is indrukwekkend. Het naprogramma wordt verzorgd door Mariusz (Marius de Boer), die met beats, toetsen, gitaar en stem nummers van Reboelje en nieuwe songs ten gehore brengt in het café, gevuld met dansende Reboeljefans. En dat is een goede afsluitende act voor een avond die meer publiek had verdiend.