Met een overdaad aan festivals dit jaar was het voor de organisatie van Wâldrock spannend. Het was toch maar weer afwachten hoeveel mensen de weg naar Burgum zouden vinden. Gelukkig blijft het publiek trouw aan Wâldrock. Waar veel festivals alles op commercie richten blijft deze festivalorganisatie gewoon lekker zichzelf. Het festival is relatief klein en gezellig en de muziek is vooral hard. Het is voor een ieder goed om te zien dat er ditmaal weer een goede opkomst was. Traditiegetrouw mag er op Wâldrock een Friese band openen op het hoofdpodium. Dit keer lag deze eer in handen van de hardcoreformatie Icepick. De band maakt rauwe old-school hardcore die bij vlagen doet denken aan werk van de Cro-Mags. Er wordt strak gespeeld en het speelplezier bij deze jongens straalt er van af. Niet geheel verwonderlijk als je op het prachtige grote hoofdpodium mag openen. Toch laat ook de zanger merken graag dicht bij zijn fans te willen zijn en deze bevindt zich dan ook regelmatig bij de voorste barrière om toch lekker met het publiek mee te kunnen brullen. Een terechte opener. Prima band! De opener in de tent is hard, heel erg hard. Cephalic Carnage uit Denver, Colorado is een band uit de stal van Relapse Records. Deze platenmaatschappij staat bekend om het uitbrengen van wat minder toegankelijke extreme muziek. De band mixt grindcore, death metal en zelfs jazz door elkaar alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Met ogenschijnlijk gemak vliegt de band door de setlist heen en een groot deel van het Wâldrock publiek weet op de vroege middag eigenlijk niet goed wat ze hiermee aan moeten. Door het zeer strakke spel en de speelvreugde die duidelijk zichtbaar is, krijgt de band de tent toch prima mee en waren veel mensen achteraf toch zeker wel te spreken over de 'georganiseerde herrie' die zich door de tent verspreidde. Bij de derde band van de dag is het al gezellig druk. Mastodon heeft de afgelopen jaren een goede naam opgebouwd zowel op cd als in het live circuit. Helaas had ondergetekende op het moment dat Mastodon aan hun set begon een interview gepland staan. Getuige de reactie van het publiek na deze show was het duidelijk dat het hard, lomp en strak was. Kortom alles wat je van Mastodon mag verwachten. Epica stelt vervolgens in de tent de gothic fans niet teleur en speelt een professionele set. Het is duidelijk te zien dat deze band de afgelopen twee jaar enorm veel ervaring heeft opgedaan op de grote podia. De orkestrale gothic met zangeres Simone Simons aan het front komt goed over en het geluid in de tent is aangenaam. Verder weinig verrassingen en niets opzienbarends aan Epica. Gewoon degelijk en goed. Wegens ziekte van Zakk Wylde, frontman van The Black Label Society wordt er in het programma wat geschoven en zien we in de Franse band Scarve een 'last-minute' vervanger. Scarve is op tour met Meshuggah en was toevallig al aanwezig op het festivalterrein. Dit was natuurlijk een meevaller voor de organisatie. Helemaal wanneer blijkt dat deze band een erg goede vervanger blijkt te zijn. De band brengt een mix van 'Pantera-achtige' metal en samples die een extra dimensie aan de muziek geven. Met twee zangers gooit men een hoop bombast in de strijd en zo is het publiek op Wâldrock getuige van een prima act. Helaas gooit het slechte geluid roet in het eten waardoor het geheel soms wat rommelig en klungelig overkomt. Rommelig is ook het begin van Entombed. De Zweedse band begint de set wat ongemakkelijk en het duurt even voordat de band op gang is. Zodra ze de smaak te pakken hebben is het bij zowel de band als bij het publiek echter raak. De muur van gitaargeluid waarin een heerlijke mix van rock 'n roll en pure doommetal in te horen is, knalt van het podium af en deze band weet gewoon wat rocken is. Het publiek laat zich meeslepen in de super groovende songs en is na 40 minuten Entombed dan ook overtuigd. Beslist één van de hoogtepunten op het intieme podium in de tent. Vervolgens mogen de oordoppen in. Het is namelijk tijd voor Strapping Young Lad. Met een oorverdovend hard geluid stormt de band het hoofdpodium op en kort daarna worden we verwelkomd met de vriendelijke tekst. "You are the ugliest crowd I have ever seen!" Bij een betere blik richting podium is het al duidelijk dat we dit met een flink aantal korrels zout kunnen nemen. Lelijker als Devin Townsend komen ze vandaag namelijk niet voorbij op het hoofdpodium. Wel weet meneer Townsend hoe hij muziek moet maken. Gesterkt met dubbel bass monster Gene Hoglan op drums en de inmiddels van Fear Factory bekende bassist Byron Stroud blaast Strapping Young Lad alles en iedereen van en voor het podium weg. Het geluid mocht dan misschien een aantal decibellen te hard hebben gestaan, strak is het met deze bezetting wel! Inmiddels is Soilwork in de tent begonnen met hun set. De band speelt een mix van Zweedse trash en moderne metal. Hier en daar mag ook de term Nu-metal van stal worden gehaald. Er is weinig op deze band aan te merken vandaag. Het geluid is hard maar vooral ook erg goed. De band heeft enorm veel charisma en speelt met ontzettend veel plezier. De setlist is goed afgewogen en ook hier wordt opvallend strak gespeeld. Niet verwonderlijk wanneer duidelijk is dat de drummer het geheel met metronoom enorm knap en professioneel in goede banen leidt. Dan is het eindelijk tijd voor de band waar, getuige de drukte voor het podium, veel mensen op hebben gewacht. Life Of Agony is na een afwezigheid van een aantal jaar weer terug. En hoe! Vorig jaar waren de clubshows al een groot succes en ook op het grote podium van Wâldrock is de band op dreef. Life Of Agony was al eens eerder te zien op dit festival en het lijkt even of oude tijden herleven. Meteen bij opener River Runs Red is de toon gezet voor een degelijke en groovende set die ouder werk van vooral de plaat River Runs Red afwisselt met het nieuwe werk van de onlangs verschenen plaat Broken Valley. Dat de band veel meer respons krijgt bij het ouder werk deert niemand op het podium. Er wordt gewoon geweldig gespeeld en Life Of Agony is vandaag één van de weinige bands met een zanger die ook echt goed kan zingen. Keith Caputo blijft een eigenaardige frontman maar er is niemand op de festivalweide die om zijn prachtige melancholische stem heen kan. Prachtig optreden van een band die laat zien het kunstje nog lang niet te zijn verleerd. Na de melodieuze set van Life Of Agony is het daarna wel even wennen wanneer in de tent Meshuggah aan zijn optreden begint. Met een ongelooflijke precisie en met de strakheid van een Zwitsers uurwerk wordt Wâldrock getrakteerd op de crème de la crème op het gebied van metal. Drummer Thomas Haake vuurt de ene break na de ander af op het publiek en de gitaristen spelen de meest vreemde gitaarsolo's op hun acht-snarige (!) gitaren. Leuk om te zien en om te horen is het feit dat er toch ook werk wordt gespeeld van het laatste album 'Catch 33'. Ondanks dat men in interviews nog aangaf dat hier niets van zou worden gespeeld. Voor veel mensen is het echter iets teveel van het goede en vijfenveertig minuten speeltijd blijkt dan ook voldoende voor de meeste toeschouwers in de gezellige tent te zijn. Met de nodige jaren aan ervaring en met een zanger die na het vertrek van Ozzy Osbourne een tijd voor Black Sabbath heeft gezongen laat Dio zien hoe je een fatsoenlijke rockshow weggeeft. De heren zijn allemaal misschien al wat op leeftijd maar weten het publiek kostelijk te vermaken met een echte New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM) sound. De kleine Ronnie James Dio is prima bij stem en de toegankelijke rock is zeer goed te verteren. Een lekkere show waarmee de band mag rekenen op grote bijval van het publiek. Vooral de oudere generatie Waldrock-gangers geniet zichtbaar en de diversiteit in de programmering mag dan ook als een succes worden gezien. Dimmu Borgir is aangetrokken als afsluiter in de tent. Een goede keus, want dit is een band die je in een donkere setting moet zien. Met een prachtige lichtshow en een zeer behoorlijk geluid laat de black metal band uit Noorwegen zien dat ze deze hoge plek op de bill verdienen. Het image, de sound en de show komen goed over. Wel was het vervelend te zien dat zanger Shagrath een vol glas bier in zijn haar kreeg. Hij vraagt hij met een normale stem op vrij dringende toon dit niet meer te doen, met als dreigement dat de band niet meer zal spelen wanneer het toch wel zou gebeuren. Gelukkig is het na dit kleine incident weer genieten met Dimmu Borgir. Het snelle gitaar- en drumwerk slepen het in groten getale aanwezige publiek mee en maken dit optreden tot een memorabele afsluiter. Met de 'hit' Mourning Palace als heerlijk sluitstuk. Dit jaar is de slotact van Waldrock de Amerikaanse band Megadeth. De band met oud Metallica-gitarist Dave Mustaine aan het front begint op hoog tempo en houdt dit tempo gedurende de hele set vast. Met weinig woorden tussendoor wordt oud en nieuw werk in moordend tempo afgewisseld en krijgt het publiek een goed anderhalf uur aan metal voorgeschoteld. Door het snelle tempo in de setlist komt het geheel wel erg onpersoonlijk over. Het publiek is dan ook al wat moe en de band had blijkbaar geen zin in nare stiltes tussen de nummers. Megadeth lijkt geen echt geslaagde afsluiting van Waldrock. Goed is het allemaal wel maar het komt nergens echt los, waardoor het festival toch een beetje als een nachtkaars uitdooft en tot zijn einde komt. Al met al is Waldrock ook dit jaar weer een daverend succes geworden. Met gelukkig maar één grote regenbui, waren de weergoden het festival goed gezind. Een gezellige drukte, een goed afgewogen line-up en de zeer gezellige sfeer maken dit festival uniek in zijn soort. Ook de Metal Market, met ruim assortiment aan cd's, platen en merchandise mocht niet worden overgeslagen door de Wâldrockganger. Met een entree van slechts één munt konden de echte metalfans hun hart ophalen aan verschillende memorabilia en soms zeer gelimiteerde exemplaren van bepaalde T-shirts en vinylplaten. Dit was wederom een groot succes op de festivalweide van Burgum. Metal leeft nog steeds en zal altijd blijven leven. Op naar de volgende editie!