Life Of Agony was een van de bands die op de afgelopen editie van Wâldrock een optreden verzorgde en ik had de eer om deze band uit New York speciaal voor de Freeze en voor 3voor12 Friesland te mogen interviewen. Het was opvallend makkelijk om deze band voor een interview te strikken. Een aantal mailtjes en twee telefoontjes waren vooraf gegaan voordat ik uiteindelijk met zanger Keith Caputo rond de tafel zat. Met de stevige klanken van Mastodon, die op het hoofdpodium achter ons speelden, op de achtergrond kreeg ik een aantal verrassende verhalen van de kleine man te horen. Dat Keith Caputo zijn ups en downs heeft gekend in zijn 32 jaar op deze aarde mag bekend worden verondersteld. Dat de charismatische zanger ook zijn ups en downs in een interview van twintig minuten heeft, is een wat opvallender feit. Dat Life Of Agony terug is, is bekend. Maar hoe is dit zo gekomen en hoe staat het nu met de band? Een aantal van deze onderwerpen kwam ter sprake tijdens ons gesprek. Laten we beginnen met het nieuwe album. Hoe voelde het om na een afwezigheid van acht jaar weer een album op te nemen? Het was een aparte, maar zeer fijne ervaring. De reünieshows deden ons zoveel goed dat het al snel duidelijk werd dat we weer samen in een repetitieruimte moesten gaan zitten. Voordat we het wisten hadden we al vier á vijf songs zo goed als af. We zijn ouderwets wezen jammen en vanuit dat oogpunt kwamen alle nummers op dit album tot stand. Dit is het logische gevolg van een ontwikkeling van vier muzikanten die weer bij elkaar zijn gekomen om hun passie en nieuw gewonnen muzikale informatie te delen. De plaat moet groeien op de mensen die hem maken. Net als dat wij persoonlijk weer naar elkaar toe moesten groeien. Het album klinkt evenwichtiger en meer rock georiënteerd vergeleken met de voorgaande platen die toch wel wat meer hardcore invloeden hadden. Wat is de gedachte achter de songs en is dit de weg die de hele band wilde inslaan? Ik weet dat er mensen zijn die na onze vorige shows graag hadden gezien dat we een soortgelijke plaat als 'River Runs Red' zouden gaan maken. Maar we zijn bijna vijftien jaar verder. We hebben helemaal geen zin meer om dat soort muziek te maken. We zijn volwassen en hebben allemaal een hoop meegemaakt. We willen onszelf altijd ventileren in onze muziek. Het is een vorm van kunst. Dat wat je ziet en voelt moet kunnen worden geuit. Dit is wie we nu zijn. Dit is Life of Agony zoals wij het zien. We zijn enorm trots op 'Broken Valley' en ik hoop dat we er een hoop nieuwe fans bij krijgen met deze plaat. Jullie producer Greg Fidelman staat bekend als de 'rechterhand' van Rick Rubin. Een man met veel ervaring dus. Hij werkte onder andere met samen Slipknot en Audioslave. Hoe was het om met hem te werken en heeft hij veel invloed op de nummers en de sound gehad? Greg is een geweldig iemand. Hij weet zo ontzettend veel en het is een rustig en lief persoon. Hij was precies wat we nodig hadden om dat te maken wat we voor ogen hadden. De nummers waren al zo goed als af. Hij heeft ze alleen zo gestuurd dat het een passend geheel werd. Hij voelde heel goed aan hoe het album moest gaan klinken. Het was een leerzame tijd. Het werk dat hij voor Slipknot heeft verricht is fantastisch en heeft hem veel succes opgeleverd. Ik hoop voor ons, maar ook voor hem, dat wij dat nu ook kunnen brengen met 'Broken Valley'. Hoe zijn de reünieshows tot stand gekomen? Hoe kwamen jullie überhaupt weer bij elkaar? Er was een vrouw in New York die een benefietconcert organiseerde met een aantal bands. Ze wou ons daar graag als surprise act hebben. Het was bedoeld als een eenmalig iets. Wij als vrienden en familieleden onder elkaar hadden al wel weer contact met elkaar gehad en toen de vraag kwam om deze show te doen besloten we het anders aan te pakken. We wilden niet als kermisact voor één keertje terug keren. We wilden het goed doen. We besloten twee shows in Brooklyn, New York te doen. Dat is onze thuishaven. De twee shows waren binnen drie uur uitverkocht en er waren fans van over de hele wereld gekomen. Het waren twee magische avonden. Na die twee avonden bleven we veel contact houden en kwamen er langzaam aan weer ideeën die er toe leidden om het weer te gaan proberen met Life of Agony. Er is vooraf erg veel gepraat en het voelde goed. We voelden ons weer sterk en we waren het met elkaar eens dat het de moeite waard was om het weer te proberen. Nu, twee jaar later, zijn jullie weer volop aan het touren. Jullie komen net terug van een veelbewogen tour met Mudvayne en American Head Charge en staan nu op vrijwel ieder groot festival in Europa. Hoe is het om het allemaal weer opnieuw mee te maken? Het is vermoeiend. Mensen zien ons alleen maar op het podium, veel van hen vergeten daarbij wel dat het een zwaar en ongezond leven is op tour. We hebben een moeilijke tijd gehad tijdens de tour met Mudvayne. Het publiek kwam maar moeilijk los bij onze shows en American Head Charge verloor hun bassist tijdens de tour. (Bassist Brian Ottoson overleed aan een overdosis voorgeschreven pijnstillers in combinatie met een hoog percentage alcohol, red.) Dat soort dingen doen ongelooflijk pijn en laten je vaak afvragen waar je het allemaal voor doet. Kijk ik naar de lucht en wolken en naar alle mooie mensen om me heen dan denk ik van: ja, dit is wat we moeten doen. Zit ik daarna weer in de tourbus, dan ben ik somber en wil ik naar huis. Je klinkt negatief. Als dit het niet is, hoe zou je het dan willen? Zijn er nog bands waar je heel graag mee op tour zou willen gaan? Het liefst zou ik me nergens zorgen meer over willen maken. Op een onbewoond eiland gaan wonen en mijn eigen groente en fruit telen. Maar zo werkt het niet. Dit is wie ik ben. Ik kan niets anders. Ik ben geboren om dit te doen en wat dat betreft hoor ik natuurlijk heel dankbaar te zijn dat ik de hele wereld over mag touren. Maar Life Of Agony is een band die nergens bij past. Ik zou misschien met Audioslave of Velvet Revolver willen touren. Zij maken pure, oprechte muziek. Die bands kunnen op eigen benen staan. Zij doen grote tours en hoeven zich nergens zorgen over te maken als ze stoppen. Life Of Agony doet dit nu al bijna twintig jaar en ik kan er nog steeds niet mee stoppen. Als ik stop kan ik mezelf niet onderhouden. Dat doet pijn. Dan vraag ik me echt af waarom ik het allemaal doe. Toch zijn heel veel mensen blij dat jullie terug zijn. De recensies zijn lovend en veel andere bands kijken nu echt tegen jullie op wanneer jullie hoog op de bill van een festival staan. Doet dit ook niets met je? Het is mooi om te zien dat er altijd mensen zijn die je blijven steunen. Het is niet allemaal vervelend of somber op tour. Natuurlijk maak je leuke dingen mee en ontmoet je veel fijne mensen. Het blijft fijn om te horen dat je het nog steeds kan en het werkt inspirerend wanneer mensen zeggen dat je muziek iets voor ze betekent. Jullie muziek heeft inderdaad heel veel voor mensen betekend de afgelopen jaren. Vooral op 'Ugly' staan emotionele teksten.Veel mensen konden zich identificeren met dit album.Op welke manier voer je die gevoelens op en zijn de verhalen van anderen ook aanleiding tot het schrijven van bepaalde nummers? Wanneer ik nummers schrijf denk ik niet aan anderen. Het is een gave die ik heb mogen krijgen. Ik schrijf wat ik voel en wat ik denk. Ik heb net als veel mensen op deze wereld nare dingen meegemaakt. Alleen ik krijg de kans mijn verhaal te laten zien en vooral om het te laten horen. Je voelt je soms naakt wanneer je dit doet, maar als mensen daarna komen vertellen dat ze zich precies zo voelen weet ik dat ik het goed heb verwoord. Vooral voor mezelf. 'Ugly' was trouwens een verschrikkelijk album om te maken. We hadden veel ruzie en de band was toen bijna uit elkaar gegaan. Ik denk niet graag terug aan die tijd. Life Of Agony lijkt altijd een bepaalde band te hebben gehad met Nederland. Je hoort vaak anekdotes van jullie over dingen die jullie beleefden tijden Dynamo Open Air en jij hebt hier zelfs een tijdje gewoond. Vanwaar dit speciale gevoel bij Nederland? Nederland deed me denken aan Brooklyn, waar ik vandaan kom. Alleen hier was ik vrij en was ik niet bang om over straat te gaan. Brooklyn was crimineel en gevaarlijk. Maar het was ook goed voor me. Het blijft mijn thuisbasis. Amsterdam was voor mij een soort rustplaats. Ik kon hier mijn brein zuiveren en ik had geen verplichtingen. Mensen in Nederland zijn meer open-minded. Dat geeft een zeker gevoel. Een gevoel van rust. Rust die ik nodig heb, maar veel te weinig krijg. Vooral nu ik weer terug ben met Life Of Agony. Het blijft voor jou dus een balans vinden tussen wat wat je graag zou willen doen en wat je moet doen om te kunnen leven zoals je graag zou willen? Precies. Zodra ik het niet meer hoef te doen om te kunnen overleven stop ik ermee en zal je lang niets meer van me horen. Uiteindelijk zal ik de muziek weer missen en dan kom ik over tien jaar misschien weer eens terug met een nieuwe plaat. Of dat met deze band is, is voor mij dan niet belangrijk. Maar voor nu ben ik terug bij Life Of Agony en hebben we nog een hoop werk te verrichten.