De Amsterdamse indierockband MICH speelde afgelopen zaterdag in het stroomhuis. De ritmische New Wave sound bracht de hele zaal in beweging. De sfeer in de unieke zaal was uitstekend. De groep speelde hun melodramatische pop die avond buitengewoon goed. Nou ja, niet héél de avond. Het beste uit Amsterdam is de trein naar Eindhoven, maar ze speelden alsof ze zo de trein nog terug moesten nemen. De band staat bekend om korte nummers en nog kortere optredens, maar toch voelde dit optreden alsof ze liever niet het podium op waren gekropen.
In het Eindhovense punknest, het stroomhuis, worden we verwelkomd door een bezeten showbeest. Karel. Het voorprogramma schudt het publiek goed wakker met snoeiharde synths en geïmproviseerde teksten.
Zelfs de speakers en de merch-tafel zijn niet veilig voor dit overenthousiaste optreden van Karel. Authentiek, uitbundig en humoristisch. De sfeer in de zaal zit er goed in. Na deze gekte is er tijd om bier te halen en die buiten in de avondzon op te drinken.
Na enige tijd klinkt vanuit binnen een vragende noot. MICH nodigt iedereen uit weer naar binnen te komen. Zodra de drummer, Mick Johan, op zijn kickdrum trapt weet iedereen: het is begonnen. En ja hoor. De “The Cure” achtige gitaarlijnen gekoppeld met samenzang dat iets weg heeft van “The XX”, maakt voor een fantastische harmonie.
Met zijn zessen op het podium ziet het er wel wat krap uit op het kleine podium. Maar dat weerhoudt frontman en -vrouw, Bastiaan Bosma en Sofie Winteron, er niet van helemaal los te gaan op hun eigen tunes. ‘’Ik zie het al, mensen met goede smaak’’, zegt Bastiaan nerveus klinkend richting het publiek. ‘’Veel mensen, veel oude, ook jonge.’’ Hieraan voegt hij nog toe dat we ons geklap moeten voorbereiden. Waarvoor is nog raadselachtig.
De show wordt halverwege onderbroken door een onbekend probleem. De drummer probeert twee keer met een nieuw nummer te beginnen, maar er blijkt al snel dat er iets aan de hand is. Bastiaan springt op zijn microfoon af om het publiek gerust te stellen. ‘’Wie heeft er een goede dag vandaag?’’ De gehele situatie duurt misschien een paar minuten. Voordat ze doorgaan bedankt Bastiaan op enigszins sarcastische wijze de geluidsman die waarschijnlijk iets met het probleem te maken had. Het optreden wordt voortgezet alsof er niks gebeurd is.
De sturende drums en dromerige gitaarspel beheersen de lichamen van het publiek. Het is onmogelijk om niet mee te bewegen. De duimen van Bastiaan gaan telkens omhoog als ze een nummer hebben gespeeld. Dan speelt de band ‘’JOMO.’’ Bastiaan legt uit: ‘’Het vorige nummer ging over snuiven, het volgende nummer gaat over dat niet te hoeven.’’ Joy Of Missing Out. Het applaus dat we tot dan toe opgespaard hebben, komt tot uiting tijdens het intermezzo van dit nummer.
De sfeer verandert als de titel van het nummer wel heel erg aanslaat bij de band. ‘’We staan hier niet voor ons eigen plezier, we staan hier voor jullie!’’ krijgt nog wel applaus, maar tekent wel de neerwaartse lijn in het humeur van de bandleden. Het wordt opgevolgd door twee keer te benoemen: ‘’We zijn bijna klaar, nog even geduld’’, wat voor enige verwarring zorgt in het publiek.
De band eindigt hun set hard! De vloeiende energie van de nummers ervoor wordt even opgeschroefd. Iedereen gaat helemaal los en dan is het afgelopen. De band zegt nog gedag en racet de kleedkamers in. Door het moordende tempo en repetitieve ritme voelt het net alsof we in de trein zitten. De trein van Eindhoven naar Amsterdam is vertrokken en voor je het weet ben je op bestemming.