Met Hypergoods, The Ballet Bombs, ZALM, Aidan & The Wild en Another Now is de Eindhovens goed vertegenwoordigd dit najaar tijdens de Popronde. 3voor12/Eindhoven vroeg de artiesten een blog bij te houden van hun avonturen. Deze gastblog: Aidan & The Wild in Doetinchem.

Popronde. Met 31 shows in 25 steden is het voor mij uitgegroeid tot een flinke twee maanden durende tour. Ik noem mezelf wel eens de slechtste multi-instrumentalist ooit, omdat ik nog steeds geen rijbewijs heb gehaald en daardoor eigenlijk nooit meer dan twee instrumenten naar shows kan nemen in het openbaar vervoer. De dag hiervoor heb ik zelfs nog alle gage van de show opgemaakt om een tourmanager in te huren om me naar Assen te rijden voor de Popronde, omdat ik anders vanwege de late showtime niet meer thuis zou komen. Vaak ben je zo onderhand langer aan het reizen dan dat je echt op locatie bent, en dat brengt ook vaak thuiskomen na middernacht met zich mee. Assen was zo'n avond, en de ochtend van Popronde Doetinchem werd ik wakker gebeld of ik misschien de dag wilde openen bij de preview in het Amphion theater, omdat er een act uit was gevallen. Mijn hele Popronde-instelling is meer, meer en meer shows, dus natuurlijk zei ik ja.

Waar ik het gros van de Popronde in mijn eentje speel, alleen gewapend met gitaar en stem, heb ik in Doetinchem " side man"  Rick Gray op de lapsteel meegevraagd. Rick ontmoette ik afgelopen zomer toen hij hier uit de Verenigde Staten was om te spelen en hij langskwam bij mijn maandelijkse Songwriter Night in de Rozenknop. Dat was niet zijn eerste trip naar Eindhoven; hij is duidelijk verliefd geworden en is sinds september hierheen gevlogen met zijn instrumenten om hier voor langere tijd te verblijven. In de zomer had ik hem een middag bij mij thuis uitgenodigd, waarin we onze eigen songs speelden en om beurten elkaar begeleiden op lap- en pedal steel. Maar goed, de bottomline is dat Rick hier is en eager to play.

"6 trains and 6 busses for 2 shows in Doetinchem"

Op mijn beurt belde ik Rick weer wakker of hij down was om wat eerder naar Doetinchem te komen om voor een paar tientjes de preview ook nog te spelen. Waar Rick wel een rijbewijs heeft, heeft hij hier echter nog geen auto, dus besloten we maar weer met de trein te gaan. Toevallig net in het weekend dat er werk aan het spoor was en we vanwege de NS bus een kleine veertig minuten extra reistijd cadeau kregen. Zodoende haastten we ons vrijwel direct naar het station, zwaar bepakt met twee gitaren, een amp, een lapsteel en twee tassen met effecten. Zoals ik al eerder zei, slechtste multi-instrumentalist ooit. Het reisschema bekijkend kwamen we op de running gag "6 trains and 6 busses for 2 shows in Doetinchem" .

Verder was drie uur treinen niet zo noemenswaardig. Aangekomen bij Amphion konden we vrijwel meteen spelen. Echter was er een probleem met het geluid, dus speelden we de eerste song akoestisch. Iets wat dan wel weer een goede ingang was om mensen wat dichterbij te vragen in deze vrij grote ruimte. De volgende paar songs waren dan wel weer versterkt, en zo maakte Rick en ik ons debuut van samen op het podium staan. Het publiek reageerde enthousiast, en we besloten nog even te blijven hangen om de andere twee acts te zien. Een van de tofste dingen van de Popronde vind ik wel dat je zoveel toffe muzikanten kunt ontmoeten die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Zo probeer ik ook eigenlijk altijd wel nog wat acts als toeschouwer mee te pakken waar het reisschema het toe laat. Ditmaal waren het Merel Sophie en Sterre Weldring, beiden te gekke songwriters.

© Martijn Roes

Gratis eten blijft toch wel een van de voordelen van het muzikantschap, en de verrassing wat de pot schaft vind ik toch altijd wel leuk. Ditmaal was het een puur Hollandse hap met een soepje en de welbekende AVG. Gelukkig is men tegenwoordig wat meer gewend aan de vegetarische keuken en stond V in dit geval voor Vegetarische Hamburgerschijf.

Door naar de "main event", onze show in Wim's Muziekkelder. Wat een te gekke platenzaak is, vooral doordat eigenaar Wim een gigantische muziekliefhebber is. Ik had hem zelfs al een paar keer eerder gesproken bij Popronde shows in andere steden, en daarvoor heeft hij me al wel eens langs zien komen als gitarist bij Desi Ducrot. Een ander bekend gezicht was Paul, die mijn show in Wageningen had gezien en de gewoonte heeft alle shows die hij bezoekt integraal te filmen.

Nu ben ik met de Popronde er achter gekomen dat mijn muziek eigenlijk toch wel net iets meer luistermuziek is dan ik aanvankelijk dacht. Met de Popronde weet je nooit in wat voor situatie je terecht komt, en ik heb er ook aan moeten geloven in kroegjes te spelen waar de helft van het publiek daar vooral is om te drinken en te ouwehoeren. Op dat soort momenten mis je het toch wel erg om een band achter je te hebben. Maar juist dat soort ervaringen helpen je weer even down to earth te komen en de situaties waarin je wel aandachtig publiek hebt extra te waarderen. En dat was precies wat deze show wel weer was.

Vlak voor aanvang van de show stroomde de kelder vol en schoten er overal vanachter platenbakken en pilaren de hoofden van geïnteresseerde mensen tevoorschijn. Met  Merel Moelker (Merel Sophie) en Rowan de Vos hadden we tijdens het eten een gesprek over de Amerikaanse muziekscene en met name Nashville, waar Rowan net nog was geweest voor Americanafest. Ik had ze al zien spelen bij Once In A Blue Moon, waar ze met Next of Kin het podium afsloten waarop ik eerder op de dag achter de pedal steel met Baptiste Hamon zat. Muzikanten die dit lezen zullen het gevoel dat je krijgt wanneer je weet dat er goede muzikanten naar je show krijgen wel kennen. Dan ben je je ineens akelig bewust van alles wat je doet omdat je weet dat er mensen zijn die dat ook echt begrijpen en alle foutjes horen. Nu valt dat in de praktijk wel mee, maar dat gevoel is toch moeilijk van je af te schudden. Enfin, zij kwamen dus langs bij de show, wat het dan toch wel wat extra spannend maakt.

© Martijn Roes

Met Rick erbij op de lapsteel kreeg mijn muziek een extra dimensie, wat zowel voor mij als voor het publiek erg fijn uit bleek te pakken. We hadden de songs maar een keer doorgespeeld, maar Rick freewheelt er met een goed luisterend oor prachtig op mee. Ik maak nog een grap in het Engels dat het publiek alles over hem mag zeggen omdat hij toch geen Nederlands kan, waarop hij de enige nederlandse zin die hij me eerder heeft verteld opzegt: "Ik ben geen achterlijke aap." . Wat het publiek natuurlijk helemaal geweldig vond. De gehele show had eigenlijk dezelfde luchtige sfeer tussen de songs door, en de muziek kwam duidelijk over op het aandachtige publiek. De 45 minuten durende show was denk ik daarmee wel een van de fijnste van de Popronde tot nu toe, en mijn afsluiter "Revelation Never Came"  bracht iedereen aan het meezingen, wat als artiest toch altijd wel echt te gek is.

Het publiek was super fijn, en om reacties te horen als "constant kippenvel" , "niet normaal goed" en "ik hoop echt dat je later beroemd wordt" is natuurlijk enorm vleiend, en maakt de hele onderneming die het was om hier te komen spelen het dubbel en dik waard!

© Martijn Roes

Tijd voor de tocht terug, en dan kan ik het vaak toch niet laten om nog even wat eten op het station te scoren, deels uit honger maar deels ook uit verveling. Gewapend met twee halve liters Heineken en twee frietjes met stapten Rick en ik weer in de trein, en dat vond Rick extreem hilarisch omdat het bijna niet Hollandser kan. Na de tweede helft van "6 trains, 6 busses for 2 shows in Doetinchem" komen we tegen middernacht weer aan in Eindhoven. Wat eigenlijk niet meer klopte, want in plaats van de 6e bus terug naar huis te pakken kon Rick het toch niet laten om nog even een biertje te pakken in ons beider favoriete kroeg en onderhand tweede thuis, de Rozenknop. Ik vond het erg verleidelijk om mee te gaan, maar bepakt met twee gitaren, een tas en een versterker, meer dan 12 uur van huis en de volgende Popronde show in Amersfoort de volgende dag besluit ik toch maar het bed op te zoeken om wat uit te rusten.