Gruis-o-rama sleurt je van zonovergoten grasveld naar grimmige club Gruis-o-rama sleurt je van zonovergoten grasveld naar grimmige club

Het is aan Kieff, vier jonge jongens uit Leiden die iets in de trant van psychedelische garage slacker rock post-punk maken, om af te trappen. Wat direct opvalt is dat de visuals geprojecteerd op het toneel perfect bij het optreden passen, omdat wat men ziet net zo wild en uitdagend is als wat men hoort. 

De band heeft wel wat weg van bijvoorbeeld The Homesick of Thee Oh Sees. Net zoals bij die bands zit er bijna geen rust in de set. De nummers volgen elkaar zo snel op dat ze in elkaar lijken te versmelten. De bandleden nemen daarbij om beurten de zang voor hun rekening, behalve de drummer, want die heeft het druk genoeg met op zijn uitgeklede drumstel steeds hard voortstuwend drumwerk te leveren. Dat drumwerk vormt meteen ook de enige houvast, want Kieff blijkt niet een band die een goede riff lang uitbuit. Integendeel, soms is het allemaal wat moeilijk te volgen omdat de verschillende ideeën elkaar zo snel opvolgen. Het lijkt alsof de bandleden om beurten inhaken met nieuwe ingevingen die zo haaks mogelijk moeten staan op wat de rest speelt, maar dan weer opgaan in een nieuwe gezamenlijke richting, om na enkele seconden weer ingehaald te worden door een andere tot dan toe onontdekte progressie. Erg knap om dat een set vol te houden, daarbij niet in herhaling te vallen en de aandacht van het publiek er steeds bij te houden. En om nog eens te illustreren hoe makkelijk dat ze allemaal afgaat, trekt de de facto frontman er zelfs zijn schoentjes bij uit. (RG)

Na Kieff hele andere koek. Het is de beurt aan Indianizer om het publiek, dat nu scherp is, te laten dansen. 

Als de band het lage podium opkomt, doen de leden meteen denken aan dat ene groepje jongeren dat in elk stadspark in het gras te vinden is met de kenmerkende wijde en kleurrijke broeken, djembé’s, poncho’s en krullenbollen. Als de band begint te spelen, komt het publiek erg snel tot de conclusie dat deze groep jongens (uit een stadspark ergens in Italië) erg talentvol zijn. Het viertal bestaat uit twee gitaristen, een toetsenist en een drummer. De gitaristen zijn verantwoordelijk voor de soms lieflijke, soms met effecten doordrenkte melodieën. De toetsenist staat (vaak) met één hand dienst te doen als veredelde bassist. Afgaande op zijn soms ongeïnteresseerde blik zou hij willen dat hij soms meer te doen had. De drummer heeft beschikking tot een drumstel bestaande uit, wat lijkt, een bijeengeraapte collectie van uitheemse spulletjes om op te slaan. Maar als hij erop speelt, blijkt dat alle onderdelen een uitgekiende functie hebben en voor een uiterst dansbare beat zorgen, waar het publiek, na enige twijfeling, steeds gretiger gebruik van maakt. 

Dat Indianizer een band is met een passie voor exotische percussie instrumenten blijkt wel als het ene na het andere slaginstrument in de handen van de beide gitaristen verschijnt. De toetsenist ziet het allemaal aan (met zijn nog steeds ongebruikte rechterhand) terwijl zijn bandgenoten gretig slaand en schuddend de zwoele en zweterige geluiden kracht bij zetten. Dat overdaad schaadt blijkt soms wel, want de onuitputtelijke voorraad van koebellen, tamboerijnen, shakers, bongo’s en aanverwante artikelen die tevoorschijn wordt getoverd, wordt soms op vreemde momenten of net niet helemaal lekker in de maat bespeeld. En het devies ‘schoenmaker, blijf bij je leest’ geldt daarbij dus ook voor de gitaristen van Indianizer, behalve dat ze zonder twijfel een manier zouden vinden om ook die leest in te zetten als onderdeel van het slagwerk. 

Al met al zorgt Indianizer vanavond voor warme gevoelens bij de luisteraar, en met de chant-achtige zang, mooie melodieën, weelderige percussie en vette grooves ziet het publiek een zweetopwekkende, leuke en zomerse band. Helaas treffen de toeschouwers die na de set naar buiten gaan om geld te pinnen niet dat zonovergoten Italiaanse grasveld, maar regen, wind en Nederlandse kou. (RG)

Het Franse Rendez Vous laat al ruim van te voren de zaal vol blazen met rook. Het mysterieuze, grauwige beeld is echter al snel weg, omdat de band maar blijft soundchecken. Als dan eindelijk alles klaar is, bestijgen de zanger en drummer het podium, waarna gedurende de intro de rest van de bandleden volgen. Het vijftal weet in een mum van tijd de kleine zaal van de Effenaar om te dopen tot een ondergrondse club. De zaal is donker en mistig en de Parijzenaren dreunen snoeiharde post-punk die doet denken aan The Soft Moon en Soft Kill. 

In oktober bracht Rendez Vous zijn debuutalbum ‘Superior State’ uit. Deze plaat - al is de EP ‘Distance’ uit 2016 ook heel sterk - lijkt de doorbraak van deze band te zijn. De donkere, industriële sound komt in de show nog completer over. De set wordt strak en met overtuiging gespeeld en de rook en stroboscopen dwingt iedereen in de grimmige sfeer van Rendez Vous. Ook al kan de band als hoofdact worden gezien, is het knap dat het de luchtige en zonnige sfeer van Indianizer afbreekt en naar zijn hand zet. Met ‘Distance’ in het einde van de set tilt Rendez Vous zijn show naar een onvergetelijke avond. Hopelijk komt er nog een volgende ontmoeting. (CZ)