Het voorprogramma Rascalton bestaat uit vier nette jongens. Op de drummer na zijn ze netjes gekleed, hebben ze hun haren gekamd en missen ze, zover het publiek dat kan zien, nog geen tanden. Ook hebben ze een overijverige roadie meegenomen die steeds de microfoonstandaard van de zanger blijft verzetten en in het kleine Stroomhuis dus continue in de weg staat voor zowel band als publiek. Muzikaal is de band erg strak en de jongens nemen hetgeen wat ze doen serieus, wat doorklinkt in de volwassenheid van wat ze ten gehore brengen. Die volwassenheid moet soms nog plaatsmaken voor jeugdige onervarenheid, bijvoorbeeld als ze na zo’n beetje elk nummer een pauze nemen om de gitaren te stemmen of het publiek net te vaak vertellen over de meegenomen merchandise. De muziek die ze maken is goed te pruimen, maar pas nadat de zanger voor het laatste nummer zijn gitaar wegzet en de microfoon ter hand neemt, komt de band goed los en is de eerste moshpit van de avond een feit.
Vanavond komt Ploegendienst het laatste restje overgebleven energie uit de bezoekers van DDW Music Festival beuken. Ploegendienst is het nieuwe wapenfeit van punk coryfee Bram Swarte (van Adolf Butler en Malle Pietje And The Bimbo’s) met leden van Aux Raus, SMIB en Firestone. Het viertal maakt onverbiddelijke hardcore punk met Nederlandse teksten. De jonge punkrockers van Rascalton uit Glasgow zijn vanavond uitgenodigd om het publiek op te warmen.
Rascalton
Kortom, Rascalton maakt goede muziek die perfect is om de avond te openen en de eerste paar ijskoude Veltins bij te drinken, maar de jongens moeten er in de komende jaren een veel ongezondere levensstijl op na gaan houden, willen ze meer op de hoofdact van vanavond gaan lijken.
Ploegendienst
Uit de lange lijst Nederlandse punkbands met geinige namen (zie naast eerdergenoemden ook Bakfietsboys, Gewapend Beton en Karel Anker & De Joden) is er nu Ploegendienst, dat vanavond overtuigend antwoord geeft op de vraag hoe Nederlandstalige hardcore punk, gemaakt door ervaren muzikanten, klinkt.
Maar als Rita Verdonk al jaren niet meer nieuwswaardig is, je (bijna) niemand meer hoeft te vertellen dat rechtextremisme niet oké is en als seks, drank en drugs gemeengoed zijn geworden, waar moet je je als punker dan nog boos over maken? Ploegendienst weet ook het antwoord op deze vraag en houdt zich dus bezig met topics als menstruatiebloed, toeristen en iPhones. En dat is precies het soort vermaak waar het publiek op de zaterdagavond behoefte aan heeft, gezien de manier waarop het circa vijftig man tellend publiek springt, rondjes rent en crowdsurft in het kleine zaaltje van het Stroomhuis.
Dan valt ineens, middenin een nummer, de stroom uit. Het is donker en er worden her en der wat grapjes gemaakt over stroomuitval in het Stroomhuis. De band wacht ondertussen, als echte punkers, netjes en geduldig af tot ze door kunnen. Als de lichten weer aangaan zetten ze meteen snoeihard in. Gedurende de set doet zanger Ray Fuego steeds meer kleding uit en worden zijn dansjes met de (nog steeds slecht functionerende) microfoonstandaard steeds suggestiever. Je krijgt het idee dat elk podium voor hem te klein is en het publiek slikt zijn driftige enthousiasme als zoete koek. Dit zorgt voor een geweldige sfeer waar ieder nummer raak is, het bier rijkelijk vloeit en elke toeschouwer de volgende middag wakker zal worden met onverklaarbare blauwe plekken. Alsof de Toy Dolls en Body Count na een wilde nacht in Amsterdam vier verschrikkelijk lelijke kinderen kregen, zo klinkt Ploegendienst vanavond.
De band heeft zichtbaar schik en het tempo zit er goed in, totdat er ineens een huwelijksaanzoek wordt gedaan op het podium. Ja echt! Een aanwezige heeft het in z’n hoofd gehaald het momentum compleet uit de show te halen om een aanzoek te doen (let wel, de toekomstige bruid is niet ter plaatse, dus er wordt aan Ray Fuego gevraagd of hij het dronken aanzoek wil filmen, wat hij dan ook zonder morren doet. De lieverd!) Door dit egoïstische schouwspel is de geloofwaardigheid van de band even compleet weg, maar gelukkig heeft geloofwaardigheid voor een groot deel van het publiek al lang geen prioriteit meer. En met het inzetten van het volgende nummer klapt Ploegendienst er weer ongenadig hard tegenaan, zodat de neuzen direct weer dezelfde kant op staan en het feest onverstoord verder kan gaan totdat alle energie inderdaad is vergeven en men bezweet en dronken afscheid neemt van weer een jaar DDW Music Festival.
Gezien: Ploegendienst en Rascalton in Stroomhuis op 27 oktober 2018