Het beloofd een avond van contrasten te worden. Mike Patton is dan ook nooit het toonbeeld geweest van standaard. Met zijn Faith No More scoorde hij in de nineties her en der wat hitjes, maar dook vervolgens onder in obscure projectjes. Het een nog obscuurder dan het ander: Peeping Tom, Tomahawk, Mr. Bungle, Fantômas en The Dillinger Escape Plan. Geen enkel genre is voor hem vreemd en met zijn karakteristieke stem balanceert Patton op een dunne lijn tussen stemkunstenaar en zanger. Dave Lombardo, die al met Patton samenspeelde bij Fantômas, heeft als drummer van Slayer geen verdere introductie nodig. Het moge duidelijk zijn: iedereen die vanavond naar de Effenaar komt, komt om Mike en Dave samen aan het werk te zien.
Mike Patton en Dave Lombardo zijn voor de metalfans geen onbekenden. Sterker nog, iedereen die wel eens onschuldig ‘Slayer!’ heeft geroepen, of stiekem op de radio heeft meegezongen met Faith No More’s ‘Easy’ weet waarschijnlijk wel waar het over gaat. Deze twee metaliconen hebben zich samengepakt in Dead Cross en strijken vanavond neer in de Effenaar samen met gitarist Mike Crain en bassist Justin Pearson.
©
Paul Verhagen
Het voorprogramma Dälek is een zeer merkwaardige keuze bij een act als Dead Cross. De band heeft met de meest uiteenlopende acts het podium heeft gedeeld: van The Melvins tot aan Tool en van KRS-One tot aan Mastrodon. Alhoewel, het is geen band. Het is een dj met MC die zijn oorsprong heeft in de jaren negentig. Noem het alt-hiphop, noem het eentonig: het is vooral een experimentele vorm van hiphop waarbij diverse genres samenkomen. De muziek kenmerkt zich door een stompende drone-beat, voorzien van een zoemend industrieel geluid dat de hele track door dondert met de MC die zijn teksten eroverheen rapt. Het is duister en moody. Daar tussendoor vinden diverse mixen in sound plaats; kleine elementjes die net dat beetje meer toevoegen in het geheel, maar vanavond verzuipen in de luide bas en gezoem. De act presenteert drie kwartier iets wat nogal veel op elkaar lijkt met op het einde nog een beetje spanning door de versnelling in de beat. Later blijkt dat de formatie op het label van Mike Patton zit (Icepac Recordings), wat de support plek beter kan verklaren dan de muzikale overeenkomsten die er nauwelijks zijn.
©
Paul Verhagen
Tegen de tijd dat Dead Cross aan de beurt is, is iedereen ook toe aan een goede dosis metal-klanken. Dat de band Dälek mee neemt, geeft blijk van ballen, maar heeft niet veel toegevoegd aan de avond. De formatie lijkt zich ook akelig bewust van het feit dat het merendeel van de bezoekers Patton en Lombardo aan het werk willen zien. Voor de duidelijkheid: gitarist Mike Crain komt van Retox en bassist Justin Pearson van The Locust, Head Wound City en Retox. Het werk van deze artiesten kan niet tippen aan het niveau van dat van hun bandgenoten. Ook bij het uitbrengen van Dead Cross’ self-titled debuutplaat was heel duidelijk voor wie de hoofdrollen waren weggelegd. Crain en Pearson nemen dan ook bewust een bescheiden rol in de podiumpresentatie. Zorgen de hoofdrollen ervoor dat de band eigenlijk op voorhand al niets fout kan doen? Ja, iedere blastbeat van Dave of schreeuw van Mike Patton wordt met een warm gejoel vanuit het publiek ontvangen.
©
Paul Verhagen
Grote vraag van te voren was hoe ze ooit een dik uur gevuld zouden krijgen met slechts een half uur aan origineel materiaal. Simpel, als het publiek daar mee instemt, spelen ze een nummer als ‘My Perfect Prisoner’ gewoon twee keer op rij. Hierbij grapt Patton dat het publiek dat het er niet mee eens is waarschijnlijk op Trump zou stemmen. Ook Dave Lombardo mag zijn grapje doen tussen al het muzikaal geweld als hij door Patton wordt aangekondigd als grappigste man van de band. De mop, verteld in het Spaans, komt bij niemand aan en de band gaat gelukkig weer door met spelen. Nummers als ‘Seizure and Desist’’, ‘Idiopathic’ en ‘Shillelagh’ komen voorbij en Patton gaat volledig op in zijn acrobatische stemkunsten. Hiervoor heeft hij zijn muziekbladhouder en effectenkastje meegenomen, waarmee hij optimaal effecten op zijn stem kan zetten en bijvoorbeeld een uitgebreider intro aan de Bauhaus-cover ‘Bela Lugosi’s Dead’ kan breien. Helaas valt door de mix zijn verstaanbaarheid wat weg, maar dat doet gelukkig niet af aan de energie, waar ‘Obedience School’ en ‘Divine Filth’ sterke voorbeelden van zijn. Het absolute sterrenmomentje komt in de toegift, als Dave Lombardo zich mag toegeven aan Slayer’s ‘Raining Blood’, dat overgaat in een medley van andere bekende nummers met onder andere Fath No More’s ‘Epic’. Dit einde kon natuurlijk niet uitblijven en het is de absolute kers op een sterk avondje kennis en kunde dat elkaar prima weet te vinden in een chaotische sound.
Gezien: Dead Cross en Dälek, op 26 juni 2018, in de Effenaar