Voordat de heren van Moke acte de presence geven, is het eerst nog de beurt aan maar liefst twee support acts. Het Haagse Tears & Marble mag de avond openen. Met hun breekbare triphop sound blijken ze deze avond gelijk de vreemde eend in de bijt te zijn. En hoewel de zaal al redelijk gevuld is bij aanvang, kan de elektronisch geörienteerde muziek van Tears & Marble nog niet direct potten breken bij het aanwezige publiek. Dat neemt niet weg dat het fraai is wat vocaliste Bella Hay en toetsenist/producer Cris Kuhlen hier doen. De charmante Hay laat zich dan ook niet uit het veld slaan door het geroezemoes. Ze is er sowieso al van onder de indruk dat iedereen al zo vroeg binnen is. Dat haar optimisme terecht is blijkt uit de enthousiaste reacties bij Haddaway cover ‘What Is Love’, waarmee ze hun set afsluiten. Een song die in de dromerige triphop-versie van Tears & Marble veel mooier is dan het origineel.

Maar het wachten is natuurlijk op Moke. De band rondom de Ierse frontman Felix Maginn verschijnt op het podium voor een dwarsdoorsnede van hun inmiddels vier albums tellende oeuvre (dat is exclusief het album met het Metropole orkest). Om te benadrukken dat ze net een nieuwe plaat op zak hebben — het eind vorig jaar verschenen The Time Has Come — worden de eerste drie songs van dit album opeenvolgend gespeeld. Daarna wordt een stapje terug in de tijd gemaakt met ‘This Plan’ van debuut Shorland en het lekker stevige ‘Scratch Marks’ van Collider. Daarna werkt Moke vanaf het Neil Young-eske ‘Hide In The Daylight’ toe naar een fraaie climax waarbij het geëngageerde ‘The Ballad Of A lost Soul’ – een puur kippenvel-liedje – en het tot een ruim tien minuten durend epos uitgesponnen ‘The Long Way’ het meeste indruk maken. In deze laatste song mag Berlijn zijn trukendoos volledig opentrekken en weerlegt hij bijna achteloos de kritiek van Moke-criticasters dat de sound van de band te gepolijst zou zijn.