EP-recensie: Mozes and the Firstborn - Power Ranger

Band en liedjesschrijver Melle Dielesen nog volop in ontwikkeling

Daan Krahmer ,

De tijd vliegt. Het succesvolle debuut van Mozes and the Firstborn dateert alweer uit 2013. Hoewel het Eindhovense viertal in datzelfde jaar niet van de podia af te slaan was, bleef het de laatste jaren vooral akelig stil rondom de band. In bepaalde kringen zong zelfs het gerucht rond dat de band bij de pakken neer was gaan zitten. Niets bleek minder waar toen Mozes 30 januari als 'very special guests' op het podium van together PANGEA in de Effenaar verschenen. Hoewel dit concert met vijf liedjes vooral aan de korte kant was, bevestigde de respons van het publiek één ding: de Eindhovense muziekliefhebbers zijn Mozes niet vergeten. Ze hebben de band eerder (voorgoed) in het hart gesloten. Slechts een paar dagen na het verrassingsoptreden werd vanuit het niets een nieuwe EP aangekondigd. Diezelfde week was de wereld een Power Ranger rijker.

Goed om te horen: Mozes and the Firstborn is niet in zijn ontwikkeling blijven steken. Dat bewijzen de nog altijd jonge twintigers met deze vier liedjes. Daarbij zijn de powerpop uit de jaren 60 en de meer gruizige gitaren uit de jaren 90 nooit ver weg. Die formule klinkt vertrouwd, inderdaad, maar Mozes laat hier wel degelijk een nieuw geluid horen. Het roept The Posies en Mikal Cronin in herinnering, maar in het melancholische titelnummer galmt ook de erfenis van Elliott Smith. De sound is krachtiger, voller en - vooral - beter geproduceerd. Daarbij heeft de band zijn goede gevoel voor melodie verder ontwikkeld. Het zijn pakkende liedjes van het soort om direct goede zin van te krijgen. Let echter wel: wie vluchtig naar het songmateriaal luistert zal niet horen waar de vrolijke deuntjes werkelijk over gaan. Songschrijver Melle Dielesen snijdt wel degelijk grote thema's als monogamie, alcoholmisbruik en de dood (in verschillende varianten) aan. Tekstueel geen lichte kost dus, hoewel dat niet bovenop de sfeer van de liedjes ligt. 

‘Power Ranger’ bevat maar een kwartiertje aan nieuwe muziek, maar het is genoeg om de ogen weer volledig op Mozes te richten. Daarnaast is Dielesen een artiest die nog volop in ontwikkeling is. Allereerst is hij beter gaan zingen. Het jeugdige dat door zijn stem klonk is er grotendeels af. Zijn stemgeluid klinkt rauwer en doet hier en daar denken aan Kurt Cobain. Een hitje als 'Nowhere Bound' (met koebel!) smeekt daarom extra om meegeschreeuwd te worden. Nog beter om te horen: Dielesen heeft een stap gezet als songwriter. De liedjes zijn vrij divers, maar steken alle vier goed in elkaar. Deze vier liedjes kloppen, en dat mag gerust indrukwekkend genoemd worden. Inmiddels is de band alweer fanatiek op tournee door Europa met together PANGEA. We verwachten bij terugkomst een band die in vorm is. Dat belooft veel goeds voor het langverwachte tweede album, dat later dit kalenderjaar moet verschijnen. 

‘Power Ranger’ is gratis te beluisteren én downloaden via de Bandcamp-pagina van de band.