Een fijn feitje is dat de hele line-up van vanavond uit de lichtstad komt. Marco Martens heeft besloten om twee van de beste Eindhovense singer-songwriters mee te nemen, en dus spelen Iris Penning (die ook op het nieuwe album ‘Ieder Huis is uit Vertrekken Gebouwd’ te horen is) en Björn van der Doelen ook een paar liedjes om in de sfeer te komen. Deze muzikanten zullen vandaag moeten opboksen tegen de bezoekers, die er lustig op los keuvelen aan de tafeltjes die neergezet zijn. Het decor is passend; een theater maar niet te formeel. Het doet een beetje aan een New Yorkse nachtclub in de jaren vijftig denken.
Marco Martens vindt zichzelf tussen poëzie en hiphop
‘Ieder Huis is uit vertrekken gebouwd’ gepresenteerd in Blue Collar Hotel met Iris Penning en Björn van der Doelen
Een bijzondere albumpresentatie op zaterdagavond op een evengoed bijzondere locatie. Marco Martens laat zijn nieuwe kunstwerkje los op de wereld in het Blue Collar Hotel. Deze plek won recent de eer om zich de mooiste bar van Nederland te noemen. Dat succes lijkt overdraagbaar op een drukke en toch intieme albumpresentatie.
Iris Penning
Iris Penning weet in de eerst secondes van haar optreden het geroezemoes te bezweren. Degenen die nog niet door hebben dat het optreden van start is gegaan worden met de ingetogen liedjes al snel bereikt. Een a capella opener kan eenvoudig verdrinken in het achtergrondgeluid, maar in deze setting werkt het als een vinger op de lippen. Breekbaar maar met een eigen kracht, dat is hoe de songs van Penning klinken. Ze begeleidt zichzelf met een loop station, waar zonder enige aarzeling samples mee gemaakt worden die Penning direct gebruikt. Het oogt eenvoudig, zeker met de rust en het zelfvertrouwen dat Penning uitstraalt, maar het getuigt van de nodige skills. Er volgt ook een liedje met twee dichters, wat onder de naam ‘Wakker Licht’ een nieuw project is. ‘Dit hier is mijn canvas’ is een veelbelovende track daarvan. Het smaakt naar meer, maar dan is de set al voorbij voor je er erg in hebt.
Björn van der Doelen
Er wordt niet onnodig veel tijd besteed aan het podium opbouwen en soundchecken. Het lijkt dus alsof er maar een paar minuten verstreken zijn wanneer Björn van der Doelen klaar staat op het podium. Vandaag alleen met zijn gitaar, wacht hij geduldig op presentator Ché die nog even om stilte maant tijdens de optredens. Zelf vindt Van der Doelen het ook wel tof als het publiek een beetje stil is, maar hij snapt dat het gezellig is. Hij trapt af met wat rustige nummers, zoals ‘Moederke’ van ‘Caballero Zonder Filter’. Tussendoor een beetje slappe zever, zoals de verteller in Van der Doelen het graag doet. Iets rauwer klinkt ‘Zeven Zonden’ en wat meer gevoel zit er in ‘Vriend’; nummers die weer even de aandacht trekken. Afsluiter ‘Och war ik maar Bruce Springsteen’ wordt met een uitgebreid verhaal ingeluid, waarin Van der Doelen vraagt aan het publiek om een Springsteen-momentje in te bouwen: “Ik doe alsof ik Bruce Springsteen ben, en jullie doen alsof je 65 duizend man bent.” Natuurlijk krijgt hij daarna een overdonderend applaus.
Marco Martens
Marco Martens, Macro, Macronizm; het spel met woorden culmineerde na jaren hiphop, een voorstelling en zoeken in het schrijverschap in een plaat die een beetje van alles is. Een verhaal voor iedereen die zichzelf zoekt is te horen op ‘Ieder Huis is uit Vertrekken Gebouwd’. Eerder werd het als theatervoorstelling gepresenteerd, maar nu toch als album. Met live-band wordt die hele plaat vandaag ook ten gehore gebracht. Martens oogt enigszins gespannen vooraf terwijl hij speurend door de zaal loopt. Vanaf het podium oogt het toch aardig vol en er lijkt een last van zijn schouders te vallen. Met ‘Uitgesproken’ en ‘Harm’ wordt het verhaal geïntroduceerd, dat vervolgens in 13 hoofdstukken langs komt. Grappig, ontroerend maar ook doorspekt van lyrische hoogstandjes met een poëtisch sausje. Op de plaat wordt Martens bijgestaan door Joris Sedee en Michiel van Iersel, geen onbekenden in de hardcore scene als bandleden van Noyalty en No Turning Back. Vandaag is het hele andere koek, maar genieten doen ze zichtbaar.
Iris Penning doet ook mee op enkele nummers, zoals het gevoelige ‘Alles Voorbij’, over het laatste gesprek van Martens met zijn opa. De presentatie van Martens voelt authentiek, het gevoel echt en de belevenissen zijn herkenbaar. Langzaam maar zeker verandert het verhaal in een beleving en wordt je als toehoorder meegenomen in de muziek en woorden. André van Iersel speelt contrabas op ‘Danseres’, wat meer warmte geeft aan het ingetogen nummer en doet denken aan een dromerig stukje postrock. Na dit nummer volgt er een korte pauze met wat nummers uit de ‘Lucy’ voorstelling, voor er verder gegaan wordt met het meer upbeat ‘Cafetaria’ en het singletje ‘Tien Tellen’. Het is het nummer van de zoektocht, die veel meer klinkt als die van Martens zelf dan de fictieve hoofdpersoon op het album. Hierop mag Martens weer rappen zoals het hem past: subtiel, spelen met woorden en zonder poespas.
‘Madam Jeanette’ is de afsluiter, waarbij alle muzikanten, inclusief Iris Penning en Björn van der Doelen het podium opkomen. Martens zelf slingert ook een gitaar om wat zorgt voor de geluidsmuur die het nummer afsluit. Het wordt een warme, gemoedelijke jam met alle muzikanten. Het spelplezier en de warmte die van het podium afstraalt is een samensmelting van al het goeds dat deze avond te bieden heeft. Daar komt dan plots een eind aan, en daarmee ook aan de show. Niet alleen heeft Martens een prachtige plaat gemaakt, hij heeft een verhaal vertelt over zoeken en vinden. Met het verhaal van Harm vindt Martens zichzelf, ergens tussen poëzie en hiphop.
Gezien: Albumpresentatie Marco Martens met Iris Penning en Björn van der Doelen, op 17 oktober in het Blue Collar Hotel