Festivalverslag Sonic Boom 2015 met o.a. Tsar Bompa, Obese, Statue en Candybar Planet

Sonic Boom laat PopEi lekker schudden met gevarieerde line-up

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Nadia Hagen & Justina Lukosiute ,

De vierde editie van Sonic Boom heeft weer wat moois te brengen uit de hoek van hard en zwaar. Daarvoor worden lokale helden op het podium gezet, maar ook van ver buiten de regio. De organisatie zorgt dit jaar weer voor een totaalplaatje: goede muziek, visuals en natuurlijk lekker eten en drinken.

Tsar Bompa

Tsar Bompa opent het feestje op het vroege tijdstip van 16.00 uur. Bij een optreden van deze mannen zal je altijd de ‘nieuwe’ toeschouwers wat verward om zich heen zien kijken. Wat is het eigenlijk voor een stijl? Eigenlijk geen, want dat stoner label lijkt niks van doen te hebben met wat er op het podium gebeurt. Noem het knotsgekke powerpolka of balkanbeatdown, het swingt, piept, kraakt en groovet alle kanten op met Tsar Bompa. Vanuit een vrolijk polka riedeltje, lanceert de band zonder waarschuwing een barrage aan gitaarwerk en trekt het muren van distorted gitaargeweld op. Dat dan weer eindigt in een disco-beatje.

Het vroege uur is geen bezwaar voor het vijftal, dat ook zo nu en dan van positie wisselt. Het is nog geen vijf uur en er ligt al een bandlid op de grond voor het podium te kronkelen. Het is gewoon een feestje zonder remmen, wat alle kanten op vliegt. De schijnbare chaos lijkt echter precies te zijn wat de band wil bereiken. Een piepjonge fan begrijpt het en staat te stuiteren voor het podium met gehoorbeschermers op. Die krijgt ook nog even een sticker na de show; zo zijn ze ook weer.
 

Ashtoreth

Vreemde eend in de bijt vandaag is Ashtoreth; een act die niet zou misstaan in een Roadburnachtige setting. Niet iedereen zit te wachten op een experimentele drone-act, maar een deel van het publiek staat gefascineerd toe te kijken hoe Peter Verwimp uit Antwerpen zijn ding doet met een installatie aan apparatuur, waarmee hij samplet en effecten toevoegt aan zijn sjamanistische muziek. De bezwerende klanken brengen een gevoel van rust in de zaal van de PopEi, waar je wel voor open moet staan. Daarbij worden visuals gepresenteerd van Jerome Siegelaer, geen onbekende in de scene, die het gevoel nog meer versterken dat Verwimp overbrengt.

De gitaartonen klinken als een warme dag in de zomer, maar Verwimp weet goed te schuiven met de gevoelens die zijn muziek opwekt. Angstaanjagende vocalen worden gesampled en vervolgens over kille klanken ten gehore gebracht. Ashtoreth valt een beetje buiten de boot vandaag, maar is zeker de meest besproken band van de dag.

Obese

Gelukkig staat er voor de weglopers weer een wat prettigere opvolger op het programma. ¡Pendejo! heeft moeten cancelen in verband met een ongevalletje van de bassist (iets met een stoeprand gaat het gerucht), wat toch wat teleurstellend is. Gelukkig is Obese uit Utrecht niet te beroerd om vol vuur te komen spelen vandaag. De band lijkt niet alleen zich te willen bewijzen, maar ook iedereen te laten vergeten dat ze eigenlijk een andere band zouden zien. Scheurende stonerrock met een energieke en bebaarde performance, wat dan precies is waar vele bezoekers voor kwamen. Rauwe gitaren en een opzwepend ritme zorgen ervoor dat de nekken in beweging komen in de zaal.

De frontman van het gezelschap klinkt tegen het einde van een set als het menselijke equivalent van een stortkoker waar grind doorheen gaat. Het geeft nog wat meer ballen aan het geluid, wat echt de speakers uit pompt. Met Obese is PopEi in ieder geval op ruwe wijze uit de trance van het vorige optreden geschud.

Yama

Het wil niet helemaal op gang komen met Yama. Gitarist Sjoerd Albers is niet helemaal lekker en wanneer de techniek dan ook nog kuren vertoont, loopt de set eventjes vast. Er volgen wat flauwe grappen en een geïmproviseerde Slayer imitatie, maar de band lijkt een beetje radeloos te zijn totdat drummer Joep Schmitz een stukje solowerk neerzet. De band lijkt ineens de draad weer opgepakt te hebben en gaat vol gas verder met een ijzersterke set vol meeslepende stonerrock. Met een toffe plaat op zak, heeft de band ook het materiaal om wat moois neer te zetten.

Debuut ‘Ananta’ kwam net voor de jaarwisseling uit op het Eindhovense Lighttown Fidelity. De Tilburgers speelden eerder al op Roadburn en tourden met Uncle Acid & the Deadbeats. Het oriëntaalse element van de plaat komt vooral in de presentatie van de frontman naar voren, dankzij bezwerende episodes in de set. Yama weet uiteindelijk een imposante set neer te zetten, waar geen speld tussen te krijgen is. Hulde voor de comeback na wat technische issues.

Statue

Het Belgische Statue mag vervolgens hun kunsten vertonen. Zonder flauwekul weet deze band toch al snel zichzelf te laten horen als de act van de avond. De vitalistische postrock doet misschien het meest denken aan de vroege platen van 69Daysofstatic, wat zeker niet de minsten zijn. Met een achtergrond gevuld met visuals, staat de band als een geoliede machine te spelen. Meeslepend, overtuigend en bijna machinaal, maar telkens vol van levensenergie zetten de heren een set neer die de zaal voller krijgt dan deze tot dusver is geweest. Met vijf gitaren kun je dan ook wat imposantst verwachten. Statue stelt daarin niet teleur.

De heren nemen de luisteraar mee op reis en het enige wat je kunt doen is knikken en meebewegen. Er zijn eigenlijk geen weglopers bij deze show, behalve degenen die het toilet met enige spoed opzoeken. Ook deze komen snel terug om zich onder te laten dompelen in de stroom geluid vol wendingen en haken, die toch zo bedwelmend werkt. Statue mag dan niet op de lokale fanbase rekenen, ze trekken iedereen mee in hun geluid.

Candybar Planet

Lokale heldendom is zeker wel toebedeeld aan Candybar Planet. De band rondom Richard Plukker is een tijdje uit de running geweest, maar kwam terug met ‘Timelapse’ in 2013, wat toen in het Evoluon gepresenteerd werd, waar sindsdien helaas geen échte shows meer geweest zijn (op de twee exclusieve Kraftwerk-optredens na). Het drietal staat vandaag hier om hun naamloze EP uit 2000 te presenteren dat in een nieuw jasje uitkomt. Lighttown Fidelity heeft zelfs de hele collectie van de stonerrockers opnieuw uitgebracht op vinyl. De grondleggers van Rockcity ogen in goede vorm en lijken er ook zin in te hebben. Het is dan ook een show van gewoon spelen en niet gek doen, wat prima werkt. Krachtige, melodieuze klanken worden de zaal in geslingerd over jakkerende ritmes. Het gitaarwerk is een lust voor elke liefhebber van pedalen en de catchy zang zorgt ervoor dat de heren kunnen wedijveren met de meer clean klinkende bands in het genre.

Er mag gedanst worden, wat dan ook met de nodige joligheid voor het podium gebeurt. De band stoomt ondertussen onverstoorbaar door. Murphy van Ooijen manoeuvreert met speels gemak door zijn gitaarpartijen en Richard Plukker oogt onvermoeibaar. Met nummers die toch een carrière van 20 jaar laten horen, weet de band nog altijd te overtuigen en klinkt fris en energiek. Plukker is ook nog altijd zuiver van stem en weet met de wilde uithalen een extra spanningsboog toe te voegen. Je mag ze best vergelijken met de vroege jaren van Queens of the Stone Age, zo goed is het zeker wel. Als de laatste noten wegstommen, is het ook goed geweest in PopEi. Wederom een geslaagde editie van Sonic Boom, dat toch echt een eigen smoel heeft gekregen.