Wanneer de zaal geopend wordt, staat op het podium een zetel gereed bij de microfoon. Dat is de troon voor de zangeres. Toepasselijk, gezien de adellijke komaf van mevrouw. Helaas is de zaal niet zo vol als je zou willen op een zondagavond. Netjes op tijd gaat de show van start. De band komt eerst op en zet al een deuntje in, zodat Marianne Faithfull onder begeleiding van muziek naar haar plek kan lopen. Dat gaat wat moeizaam met de wandelstok en ze heeft duidelijk hinder na de gebroken heup van vorig jaar. Toch mag het ex-liefje van Mick Jagger rekenen op een staande ovatie nog voor ze één noot gezongen heeft.
De set wordt afgetrapt met ‘Give my love to London’, de titeltrack van het laatste album. De stralende Faithfull gaat dan ook niet zitten voor dit nummer, maar brengt het staand ten gehore. Het geluid is nogal fors en de balans tussen zang en muziek is nog niet helemaal te vinden. De band lijkt ook af en toe af te dwalen in een eigen muzikale trip, wat ook de samenhang niet ten goede komt. De twee partijen hebben elkaar gelukkig wat meer te pakken op ‘The Stations’, een prachtig nummer van The Gutter Twins (Mark Lanegan & Greg Duhli), wat Faithfull graag zelf geschreven had. Er zullen meer nummers volgen die geschreven zijn door anderen, zoals Bob Dylan (‘It’s all over now, Baby Blue’) en een reeks van Nick Cave.
Marianne Faithfull niet loepzuiver, wel gracieus in het Muziekgebouw
Een avond met de krasse oma van de rock’n’roll
Op 2 november stond Bob Dylan in het Muziekgebouw Eindhoven. Dat is bijzonder, maar op 1 november speelde Marianne Faithfull in dezelfde zaal. Ook deze krasse dame op leeftijd heeft een carrière achter zich die zo’n zes decennia overspant en ophouden lijkt er nog niet in te zitten. Vorig jaar kwam ‘Give My Love To London’ nog uit. Een plaat die goed ontvangen werd in de pers. Geeft Faithfull ook haar liefde aan Eindhoven?
De donkere kant van het bestaan komt zeker aan bod in de set vandaag. Onder andere met het nummer ‘Vagabond Ways’, waarbij Faithfull verteld dat het geïnspireerd werd door een krantenartikel over het Zweedse gebruik om meisjes te steriliseren met psychologische problemen, alcohol of drugsverslaving en dergelijks. Faithfull verteld graag tussendoor wat over de nummers. ‘Sister Morphine’ is wel van de setlist gehaald, ten gunste van ‘Late Victorian Holocaust’ (van het laatste album, geschreven door Nick Cave). De latere nummers komen ook het beste uit de verf, vooral de velen van het laatste album die aan bod komen. Wanneer Faithfull haar debuutsingle ‘As Tears Go By’ uit 1964 inzet, mist het nummer de onbezonnen onschuld van weleer. De stem van Faithfull klinkt plots gebroken, doorleefd en melancholisch. Het voelt daardoor als een te lang uitgesponnen zwanenzang. Pijnlijk soms om te aanschouwen, maar Faithfull brengt het nummer ook gracieus ten gehore. Aanzienlijk wijzer en meer wetende van het leven dan toen.
Met zo’n 68 jaar op de teller, mag Faithfull zich ook graag als krasse oma gedragen. Klagen over haar gezondheid, zuchten als het nummer wat op haar setlist staat haar niet bevalt en een nodig stukje zelfspot geven ook een vrolijk tintje aan het optreden. “Where’s my tea!”, roept ze verontwaardigd naar haar assistente, die vervolgens toesnelt met een nieuwe kop. Ze plaagt de andere assistent die haar microfoon wil verstellen en in de standaard wil klikken: “No, you shan’t have it!” Ach, het moet kunnen. Tussendoor spreekt ze ook een bedankje uit voor Jan en allemaal die betrokken is bij de tour. Dat dan weer wel. Later in de set wil haar gezondheid duidelijk niet meewerken. Ze gaat wat vaker zitten voor of tijdens de nummers en de bril komt zelfs tevoorschijn om een aantal nummers te zingen.
De band om haar heen speelt ijzersterk. Drummer Rob Ellis is ritmisch als een metronoom op fan favoriet ‘Broken English’, wat toch een van de mooiste nummers van de set mag heten. De barst in de stem van Faithfull geeft juist dit nummer extra glans. Wanneer gitarist Rob McBay een solo inzet, gaat Faithfull even zitten. Het door Roger Waters geschreven ‘Sparrows Will Sing’, biedt dan ook de nodige ruimte om te rusten. Een nummer in majeur, dat toch even als een zonnetje door de wolken piept na een lange set met zware en donkere nummers. Het nummer heeft ook de echte Roger Waters sound. Daarmee komt het einde van de set toch in zicht, welke afgesloten wordt met ‘The Ballad of Lucy Jordan’, waarbij Faithfull toch nog even opleeft. Te meer omdat na het nummer het publiek wederom een staande ovatie geeft en zich naar voren beweegt in de zaal. Natuurlijk kan de zangeres het dan niet laten om even terug te komen voor een encore. Terwijl de bezoekers aan haar lippen hangen, volgt ‘Who Will Take Your Dreams Away’, wat met minimale begeleiding als een mooi slot- en hoogtepunt dient voor een bijzondere avond.
Gezien: Marianne Faithfull, in het Muziekgebouw Eindhoven op 1 november 2015