Emil Landman: “Lowlands kan nog wel even wachten, ik wil écht goed worden”

3voor2/Eindhoven in gesprek met Emil Landman op Naked Song

Tekst: Thijs Portz / Fotografie: Eefje Hendriks ,

De ontwikkeling van Emil Landman kan niet anders dan als stormachtig betiteld worden. Hoewel de singer-songwriter pas in 2011 besloot zich serieus op muziek toe te gaan leggen, is zijn palmares al meer dan jaloersmakend. Zo werd hij niet alleen door 3FM, maar ook door Radio 2 tot (Serious) Talent uitgeroepen, maar toerde hij afgelopen jaar ook met Blaudzun, Dotan én Mister And Mississippi. Een uitgebreide reis naar Amerika resulteerde in datzelfde jaar in het verschijnen van debuutplaat ‘Colours And Their Things’, die lovende kritieken oogstte. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, beleeft Landman dit jaar zijn ontgroening als artiest op Naked Song. 3voor12/Eindhoven sprak de enthousiast pratende zanger op een zonovergoten en heerlijk rustig dakterras van het Muziekgebouw.

Emil, openen in de Grote Zaal op Naked Song, hoe was dat?
“Het was heel fijn om te doen. Soms moet er iets groeien, moet er een connectie opgebouwd worden met de zaal of het publiek. Dat was hier niet het geval. Omdat ik sinds 2011 elk jaar wel op Naked Song ben geweest, voelde het meteen vertrouwd. Dat jaar had ik zelf nog geen liedjes maar sprak ik Fink én zag ik Thomas Dybdahl spelen; dat was wel echt een moment waarop ik dacht: ”dit is het, dit wil ik ook.” In mei 2012 ben ik toen begonnen met schrijven en in februari 2013 kwam mijn eerste EP, ‘A Bargain Between Beggars’ uit. Ik zat op dat moment wel al in andere bandjes, maar met name het optreden van Thomas Dybdahl heeft bij mij wel iets losgemaakt. Vanaf dat moment heb ik geprobeerd rustiger muziek te schrijven om op die manier echt tot de kern te komen. Dat proces resulteerde in de EP en vandaaruit werd het steeds weer groter. Vrienden erbij, complete band en nu staan we dus hier!”
 
En dat allemaal door dat ene optreden van Thomas Dybdahl?
‘Ja min of meer. Ik heb inmiddels twee keer zijn voorprogramma gedaan, en mede door die geschiedenis en het feit dat ik hem hier zag, voelde dit optreden wel erg goed. Een hele eer ook, openen blijft moeilijk maar er was toch veel publiek dat ook echt de moeite nam om te luisteren. Dat geeft een dankbaar gevoel.
Het voelt ook allemaal zo vertrouwd, ik heb heel lang in Eindhoven gewoond en mijn moeder woont er nog steeds. Ik heb haar gebeld en zei dat ik tijd over had. Toen is ze meteen boodschappen gaan doen en hebben we met de hele band tosti’s bij haar gegeten. Daarmee begint de hele dag al relaxed en krijgt het optreden een extra lading mee, wordt het extra betekenisvol.”
 
En was je tevreden over het optreden zelf?
“Ja, zeker. Tuurlijk ging er wel iets mis, maar een fout maken, wat is dat eigenlijk? Een momentopname, ik zal er nog wel meer maken. Het gaat mij om de sfeer die je met de band neerzet en die kan heel erg sterk zijn ondanks fouten die worden gemaakt. Voor mij was het superfijn en bevestigde het me in de gedachte dat het het waard is er hard voor te werken. Maar als ik eerlijk ben, stond voor mij bij voorbaat al vast dat het een gave show zou worden, haha.”

Voel je je ook een volwaardige naam tussen de andere artiesten of ben je meer het kleine jongetje?
“Ik vind het een eer om met artiesten als James Vincent McMorrow te mogen spelen, zijn eerste plaat heb ik wel honderd keer geluisterd. En net sprak ik Gavin James die me meteen uitnodigde voor zijn show in Paradiso. Die dag ben ik toevallig toch in Amsterdam, dus dat zijn wel echt leuke dingen. Maar ondanks de eer, voel ik me ook niet echt een klein jongetje.”
 
Hoe verklaar je eigenlijk je succes, je bent niet de meest hapklare, radiovriendelijke artiest?
“Ik geloof heel erg in het alles doen, maar wel pas als het gevoel goed is. Je moet het niet voor de airplay doen, ik doe het omdat ik gewoon muziek wil maken met mijn vrienden. Dat is ook de reden dat ik naar Amerika wilde: de sfeer opzuigen en kijken wat er zou gebeuren, puur omdat ik het interessant vond. Ik wil ook gewoon écht goed worden. Als ik nu gevraagd zou worden voor Lowlands zou ik misschien nog wel even wachten. Wat dat betreft zou ik liever een willekeurige kroeg in Londen binnenstappen en die helemaal stil spelen. Ik wil het gewoon echt verdienen.” 
 
Dat is een mooi streven, welke acts zijn volgens jou tot zoiets in staat?
“Ik heb Passenger een keer 5.000 mensen muisstil zien krijgen. Dat was echt bijzonder. Ik heb shows van Thomas Dybdahl gezien waarbij ik zelf moest huilen maar ook bij shows van onbekende artiesten in Amerika ben ik af en toe diep geraakt. Het raakt mij als ik vind dat het moet bestaan, als het interessant is. En ik moet het geloven natuurlijk. Maar het blijft een ongrijpbaar iets, soms krijg je gewoon ergens kippenvel van zonder dat de directe aanleiding duidelijk is, word je gewoon geraakt.”
 
Hoe heb je het aangepakt toen je besloot er echt voor te gaan?
“Ik speelde natuurlijk al een aantal jaar in bandjes, zat ook op de Herman Brood Academie. Na mijn ‘openbaring’ kwam ik via de Luisterpaal terecht bij Grey Reverend, die ook in The Cinematic Orchestra speelt. Ik heb hem gemaild en verteld dat ik graag met hem in contact zou komen om van hem te leren omdat ik zijn songwriting zo interessant vond. Hij is toen naar Nederland gekomen en heeft me in een week enorm veel geleerd over de valkuilen van het vak. Sindsdien zijn er steeds meer bouwstenen bij elkaar gekomen en is het als geheel nog steeds aan het groeien.”
 
“Die week in New York heeft me ook bewuster gemaakt van mijn eigen songwriting. Grey was heel direct en nam geen blad voor de mond. Als hij een nummer matig vond, liet hij me tien versies horen die in zijn ogen beter of interessanter waren. Met de vraag erbij: “waarom zou ik mijn drie minuten aan jouw song verdoen, als ik dit ook allemaal kan luisteren?” Dat heb ik me niet persoonlijk aangetrokken, de man weet waar hij over praat, maar ik heb er wel heel veel van geleerd. Ook dat het niet allemaal zo romantisch is. Grey heeft wel wat ‘shine’ van de parel afgepoetst. Maar het is gewoon zo. Het is niet alleen mooie optredens geven, het is ook vaak laat thuis, de bus in- en uitladen en twintig keer met je mooie schoenen door de modder baggeren voordat iets zich uitbetaalt.”
 
Het heeft gewerkt: je stond op Naked Song. Zien we je nog een keer echt ‘naked’?

“De liedjes lenen zich er wel voor en het lijkt me heel gaaf om te doen. Maar eerst ga ik nadenken over een nieuwe plaat, ook leuk om mee bezig te zijn. Hoe of wat weet ik nog niet precies. Ik heb nog genoeg plannen in ieder geval, we zien wel waar het toe leidt.” 

'Colours And Their Things' is verschenen op V2 Records. De komende tijd staat Emil Landman op diverse festivals, in september start een clubtour. Kijk voor meer informatie op www.emillandman.com.