Na de kenmerkende titelsong van tranentrekker ‘The Broken Circle Breakdown’ waaiert de band uiteen en worden de mensen van Eindhoven vriendelijk bedankt door de charmante Johan Heldenbergh. Naar de soundtrack van de film – die grotendeels wordt opgevoerd in combinatie met een aantal prachtige covers van onder meer Gram Parsons en Dolly Parton – wordt grappend verwezen als ‘die ene cd die talloze mensen in de auto hebben liggen’. Touché. De regels van dit optreden worden uitgelegd: na iedere drie, vooruit vijf, nummers zal er een ‘instrumentaaltje’ volgen. En dus wordt geheel tegen dit dogma in het instrumentale ‘Black Mountain Rag’ opgeriedeld. Humor en countrymuziek blijken hier een gouden combinatie. Iets minder makkelijk te verenigen  zijn een energieke band en stoelen. Bij intiemere nummers is zo’n zetel inderdaad comfortabel, maar bij het horen van een nummer als ‘Reuben’s Train’ is stilzitten een heuse opgave. 

Innerlijke debatten over de voors en tegens van een zitconcert verstommen echter wanneer Veerle Baetens in vederlichte tred en onder luid applaus het podium betreedt en ‘Country In My Genes’ inzet. Met ‘The Boy Who Wouldn’t Hoe Corn’ tonen Didier en Elise – zoals het tweetal in de film heet – voor het eerst hun samenzang. Al gitaarpingelend gaat de boomlange Heldenbergh op de knieën voor zijn fictieve lief, die veel beter zou kunnen zingen dan hij. Om mierentietjes van te krijgen zo puur. Het einde van dit nummer wordt door middel van een huilende strijkstok begeleid naar de intro van ‘Wayfaring Stranger’, een volgorde die op de live-cd ‘Unbroken!’ ook wordt aangehouden. Het eerste bandlid wordt vervolgens officieel voorgesteld: Bjorn Eriksson, het muzikale brein dat de arrangementen schreef voor alle nummers. De andere lieden zullen later natuurlijk volgen, met hier en daar een goed geplaatste grap.