Stukafest Eindhoven 2015 verrast van begin tot eind

3voor12/Eindhoven reist van studentenkamer naar studentenkamer en doet verslag van muziekprogramma studentenfestival

Tekst: Bart Jansen en Theo Miggelbrink / Fotografie: Bianca Stommel ,

Alweer de vijftiende editie van Stukafest ging op dinsdag 10 februari van start in Eindhoven. 3voor12/Eindhoven omschreef het evenement ooit eens als het leukste festival op de kleinste vierkante meter. Op diverse locaties, van de kleinste studentenkamers tot sportkantines en poppodium de Effenaar worden diverse cultuurvormen gepresenteerd door veelal aanstormend talent. 3voor12/Eindhoven was erbij, legde zich helemaal toe op het muziekprogramma en deed verslag.

Stukahap met Zoo Children en Aidan

De 3voor12/Eindhoven-crew trapt vandaag twee man en een vrouw sterk af in Café Ludwig tijdens de Eindhovense editie  van Stukafest. Daar organiseert PopEi’s PUURliedjes een tweetal optredens van de Eindhovense band Zoo Children en singer-songwriter Aidan.

Zoo Children brengt vanavond, in een kleine bezetting (met zangeres Dany van Dorst en gitarist Davy Aelmans), een zevental songs ten gehore, waaronder single ‘Time’. De vocalen van Van Dorst klinken licht weemoedig en een tikkeltje nasaal. Het grote nadeel van een setting als in de Ludwig is dat het tweetal tussen de tafelende gasten zit. En die vinden duidelijk de conversatie met hun disgenoten belangrijker dan het optreden van Zoo Children. En dat is jammer want daardoor doen de aangename luisterliedjes slechts dienst als muzikaal behang.

Iets waarvan Aidan (de artiestennaam van Diederik van den Brandt) minder last heeft, hoofdzakelijk doordat zijn sterk percussieve stijl van gitaarspelen en mooie sonore stem (denk aan Ben Howard of Richard Thompson) de aanwezigen noodzaakt om te luisteren. Vooral in de bijna tien minuten durende, nog titelloze derde song, met een prachtig geïmproviseerd middenstuk, een verrassende Eric Clapton-cover en afsluiter ‘Heart Of Stone’ weet hij de aandacht goed vast te houden. (TM)

Na een overheerlijke pizza en een verrassend sterk begin van deze editie van Stukafest is het tijd om op weg te gaan naar de eerste studentenkamer.
 

Apperaat

Apperaat is een Deens-Nederlands duo dat op new wave geïnspireerde jaren-tachtig synthpop maakt. En hun muziek koppelt aan robotachtige performance art waarbij de nadruk ligt op hun album ‘?!’. Bij het optreden in de keurig verzorgde studentenkamer op de Hoogstraat komt Niels Gade, de mannelijke helft van Apperaat, als eerste de kamer binnengeschreden. Een in het zwart geklede heer met een kale schedel en een zwaar montuurbril (het ultieme teken van muzikaliteit sinds het Blaudzun-model in zwang raakte). Als hij zijn MacBook openklapt en de eerst ambient-achtige tonen de kamer binnenstromen lijkt zijn belangrijkste taak erop te zitten. De rest van het optreden staat hij stoïcijns voor zich uit te staren, pelt hij een ei (met handschoenen aan), deelt hij glazen wijn uit aan de bezoekers of cirkelen hij en zangeres Tam Vibberstoft vervaarlijk om elkaar heen, als in een soort paringsdans van aliens.

Kort nadat de eerste tonen klinken maakt Tam Vibberstoft, de vrouwelijke helft van het duo, haar intrede en zingt met een emotieloos gelaat en Olijfje-achtige stem set-opener ‘Switch It On’. Dat ze over een werkelijk betoverend mooie stem beschikt wordt verderop in de set tijdens ‘Flirt With The Glass’ pas duidelijk. Tijdens het korte ‘Black Box’ is het zelfs even tijd voor een costume change en komt de zangeres terug in een chic wit jurkje. Wie zegt dat een diva een groot podium nodig heeft, vergist zich. De vijftien vierkante meter van een studentenkamer zijn meer dan genoeg om indruk te maken! (TM)
 

Orange Skyline

Het rondzwerven naar de spannende locaties begint pas echt om half negen wanneer de eerste show van Orange Skyline plaatsvindt. Een band die al goed op weg is; zo speelde ze gedurende de afgelopen editie van Popronde  op vele locaties door het hele land. Ook is de band uitgeroepen tot 3FM Serious Talent.
Het is lang zoeken en dwalen naar de locatie waar Orange Skyline speelt, uiteindelijk tussen de sportvelden waar men druk bezig is met het beoefenen van hockey en tennis wordt een sportkantine van de plaatselijke hockeyvereniging gevonden. Daar speelt Orange Skyline. Als er om vijf voor half negen nog niemand binnen is maken de band en organisatie zich toch wel druk. Uiteindelijk wordt er toch maar een beetje uitgelopen en langzaam maar zeker druppelen er nog zes jonge dames binnen. Het tijdschema is heilig met drie af te werken ronden en dus trapt Orange Skyline af.
 
De vierkoppige band heeft geen drumstel meegenomen en enkel een aantal kleine backline’s voor de gitaar en de bas. Op een vrij nonchalante manier beginnen de Groningers koeltjes aan de set. ‘Pas op, verdring elkaar niet in de pit’ zegt frontman Stefan van der Wielen na afloop van het eerste nummer. De band komt in de huidige setting met name over als een mix van The Kooks en Razorlight. Vooral de frontman doet denken aan een imitatie van Johnny Borrell, mede door zijn manier van bewegen.

Halverwege de set komen er gelukkig voor de band nog wat meer mensen binnen en al snel staat de sportkantine dan toch nog gevuld met zo’n veertig mensen. Orange Skyline gaat er echter niet beter door spelen, maar juist nog nonchalanter; middenin een nummer bestelt frontman Stefan van der Wielen bier. Van Der Wielen: “Toch handig als je geen instrument vast hebt.” De andere bandleden lijkt het allemaal niet te deren en spelen ongeïnteresseerd verder terwijl de frontman geniet van zijn bier. Wellicht ligt het aan de bui en de setting van de band, maar de nummers zijn live een stuk overtuigender wanneer de volledige set van instrumenten aanwezig is. Dat heeft Orange Skyline wel bewezen tijdens Popronde. De band heeft in die setting een veel krachtiger en rauwer geluid. Vanavond komt het allemaal niet echt over en dat is jammer want deze band kan veel beter. Een herkansing laat niet lang op zich wachtten, op 6 maart staat de band als support-act van Navarone in de Effenaar. (BJ)
 

The David Emerald Swingtette

The David Emerald Swingtette maakt grotendeels traditionele gipsy jazz, die, hoe virtuoos gespeeld ook, niet écht spannend is om naar te kijken. En voor de leek op den duur ook een beetje eenvormig wordt in het gehoor. In een prachtige woning op de Lijsterlaan, waar binnenin de woonkamer ook daadwerkelijk de geur hangt die de sokken in het StukaFest logo doen vermoeden, weet The David Emerald Swingtette de aanwezigen desondanks toch ruim een half uur lang te boeien met o.a. ‘Djaloux Swing’ (een ode David Emeralds grote voorbeeld Dango Reinhart én zijn zoontje) en het geïmproviseerde ‘Nuages’,waarbij  ze in dat laatste nummer afwijken van het traditionele gipsy jazz-idioom en virtuositeit nog meer de boventoon voert. Door het afwijkende arrangement is dit beslist de spannendste song van de set. (TM)

Sleeptalker

De Haagse/Amsterdamse band Sleeptalker is in 2014 gevormd op de Herman Brood Academie. Eerder zijn hier ook bands als Mister and Mississippi en Rondé ontstaan. Nu is daar dus Sleeptalker die we treffen op de Anna van Engelandstraat. De vijfkoppige indieband kan het beste omschreven worden als indiepop met een rock- en folkrandje. Met een voltallige backline en speaker-set speelt de band exact om half tien. Het is al een hele prestatie te noemen dat de band de gehele set in het studentenhuis heeft weten te krijgen.

Sleeptalker begint met een typisch indienummer waarbij zanger Maxim Carton enthousiast het publiek toespreekt. Carton: “Fijn dat jullie er allemaal zijn, zullen we even hard schreeuwen met zijn allen, de buren hebben het vanavond vooralsnog goedgekeurd, oh nee doe toch maar niet ze hebben hiernaast een baby.” De sfeer zit er goed in, mede door het goedkope aanbod van dranken. Sleeptalker speelt erg strak en de zang van zangeres en violiste Maud Akkermans in combinatie met die van zanger-gitarist Maxim Carton is goed afgestemd. Met slechts enkel een demo op zak valt het op dat de band al erg professioneel klinkt. En met veel passie speelt. De vergelijking met bands als Balthazar en Local Natives is snel gemaakt, maar de band werkt duidelijk toe naar en ‘eigen’ sound. Met name tijdens een aantal nummers laat de band horen zelfs over folk invloeden te beschikken. Sleeptalker kan voor nu worden beschreven als een echte ruwe diamant waar we waarschijnlijk veel van gaan horen. Na verwachting verschijnt dit jaar de debuut-EP. Het is inmiddels overvol in de woonkamer van het studentenhuis, waar zelfs een dikke strontvlieg, die menig bezoeker irriteert, zijn plekje niet kan opeisen. Dit doet Sleeptalker daarin tegen verre van. Menig bezoeker geniet intens en luistert aandachtig naar de muziek. Daarnaast zijn nagenoeg alle kamersessies uitverkocht. Knappe prestatie. (BJ)

The T.S. Eliot Appreciation Society

The T.S. Eliot Appreciation Society is de artiesten naam van singer-songwriter Tom Gerritsen. Hij treedt op in de tot bar omgebouwde kapel van een oud klooster aan de  Poeijerstraat. Zo’n studentenhuis dat eruitziet zoals je hoopt dat studentenhuizen eruitzien. Groot en met een ruime bar annex leefruimte waar een stevig ogende student de wijnglazen van zijn vrouwelijke en de bierglazen van zijn mannelijke medebewoners en hun gasten goed gevuld houdt.

Gerritsen is de vervanger van Tarikh & Ziarah die hun theater & dans voorstelling ‘Met Mij gaat het Goed’ moesten cancelen voor deze Eindhovense editie van StukaFest. Iets waar hij zich meermalen voor excuseert. Dit tot groot ongenoegen van de aanwezige vrouwelijke studentes die de bescheiden singer-songwriter, met zijn flamingo-achtige motoriek en losse schoenveters maar wat aandoenlijk vinden. Gerritsen is een singer-songwriter in de Dylan-traditie (wiens ‘Don’t Think Twice It’s Alright’ hij covert als toegift). Zo’n man die zo weggelopen zou kunnen zijn uit de prachtfilm ‘Inside Llewyn Davis’. Hij maakt diepgemeende ontroerende kippenvelfolk. Maar toch weet je dat hij nooit de status van een Dylan zal bereiken. Wat geen ramp is natuurlijk. Want op straathoeken en in studentenkamers komt hij het best tot zijn recht! (TM)

StukaFeest

De afsluiting van Stukafest vindt, traditiegetrouw, plaats in de Effenaar. Bij binnenkomst klinken heerlijke lome seventies funkdeunen. Met een dergelijke groove is zo’n eindparty wel eventjes vol te houden. Naast de dienstdoende dj’s is er ook hier nog een live-act: Project Bongo.

Project Bongo
Om 0:00 uur stipt treedt Project Bongo aan op het podium van de kleine zaal van de Effenaar. Aan deze band de moeilijke taak om de studenten, die vanavond verwend zijn met verrassende, virtuoze en ontroerende optredens in een intieme setting, een passend afscheidsfeestje te geven. Dat wordt nog een hele klus, want net als eerder op de avond bij de StukaHap lijken de aanwezigen meer aandacht voor elkaar te hebben dan voor de verrichtingen van de band op het podium. Een zuurpruim zou kunnen stellen dat hun clean klinkende zomerse funkpop ook net iets te braaf klinkt om echt potten te kunnen breken. Maar zanger en Morris Day look-a-like Arthur Stoker laat zich niet onbetuigd en tijdens de slotfase van het optreden weet hij tijdens ‘Dancing Monkey’ zowaar de eerste rijen van de zaal zover te krijgen dat ze meeklappen. Maar na ‘She’, met een stevige climax, is het echt einde oefening en is het wederom de beurt aan de dj’s die zeer toepasselijk voor een avondje StukafestSister Sledge-klassieker ‘Lost In Music’ intarten. Tijd om huiswaarts te keren! (TM)