Eindhoven Metal Meeting 2015, dag 1: Behemoth nadert de perfectie met spectaculaire performance

Festivalverslag met o.a. Winterfylleth, Burn The Iris, Conan, Heretic, Behemoth en Candlemass

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen ,

De metalliefhebber weet al jaren in december de weg te vinden naar de Effenaar. Tijdens de donkere dagen voor kerst is hier tijdens Eindoven Metal Meeting het beste uit de metalscene te zien in al zijn smaken en vormen. Dit jaar staan er twee bands uit de Lichtstad op het programma, dus de eer van Eindhoven wordt ook verdedigt. 3voor12/Eindhoven doet uitgebreid verslag van zevende editie van het festival.

Winterfylleth

De naam verwijst naar de maand oktober in het oud-Engels, maar ook in december laten deze Britten van zich horen met hun ‘English heritage black metal’. Het viertal teert op het laatste wapenfeit ‘The Divination Of Antiquity’ uit 2014. Nieuw werk schijnt in maart uit te gaan komen.

De band is een verrassende opener met zijn warme, organische geluid. Voor de toeschouwer, die net binnen is, voelt dit als een warme geluidsdeken die over de zaal uitgerold wordt. Het publiek, dat normaal vroeg op de dag vrij onrustig kan zijn, lijkt zich daarin mee te laten voeren. Kalme, folky passages worden gevolgd door brute barrages aan gitaargeweld, die naadloos in elkaar passen.

Vooral de vocalen zijn het element dat een bijzondere smaak aan het geluid geeft. Het ene moment zijn het sjamanistische gezangen en dan weer de getergde krijs die bij de muziekstijl past. Het spel van de band is vrij van alle opsmuk. In zwarte kleding gehuld speelt de band zonder enige podiumaankleding op een manier die erg dicht bij het albumgeluid ligt. Daarmee overtuigt Winterfylleth vandaag.

Aeternus

Terwijl het Russische Todestriebe de laatste grimmige tonen laat horen in de kleine zaal, is het alweer tijd voor de volgende geweldenaren in de grote zaal, vandaag het Large Stage. Aeternus klinkt alsof je herhaaldelijk met je gezicht tegen een blok beton geslagen wordt terwijl iemand occulte Lovecraft verhalen aan je voorleest.

De band uit het Noorse Bergen mixt black en death metal invloeden tot een potente, occulte cocktail van walsend gitaargeweld. De vocalen van Ronny ‘Ares’ Hovland zijn een onaardse grom, die van diep lijkt te komen en de aandacht opeist te midden van de kolkende chaos van de muziek.

De performance is rauw, direct en zonder remmen en zorgt ervoor dat het publiek lekker los begint te komen. De laatste plaat dateert inmiddels uit 2013, maar de energie is zeker aanwezig op het podium. De mannen draaien al meer dan 20 jaar mee en dat vakmanschap is zeker terug te horen tijdens deze sterke set.

Burn The Iris

De lokale helden werden op het laatste moment opgetrommeld om Loudblast te vervangen. De te vervangen partij speelt een compleet andere stijl én daarnaast staat Onslaught op het hoofdpodium de zaal plat te spelen. Het lijkt dus een ondankbare rol te worden voor de band. Dat verklaard de wat ongeduldige en nerveuze blikken van de bandleden in de minuten voor de aftrap, voor een vrij lege kleine zaal.

Het kan verkeren, want het technische, warse geluid van de Eindhovenaren trekt in een paar nummers de zaal lekker vol. Het uitvallen van de Franse band komt natuurlijk op een bijzonder gelegen moment, gezien de EP ‘Ionosphere’ pas uit is en de band die graag ten gehore wil brengen. Het is een sterke plaat met nummers die kracht en techniek bij elkaar brengen op een toegankelijke wijze en een soepel geluid voortbrengt. Dat komt op het podium ook prima uit de verf.

Meer publiek betekent ook dat er meer energie in de set van Burn The Iris komt. Vocalist Jack Elbers begint ook het publiek meer op te zwepen tussen zijn woeste screams door. Muzikaal staat het als een huis, met een juiste mate van complexiteit en energie. De band was bij aanvang wat nerveus, maar uiteindelijk zullen de heren enkel opgelucht en tevreden zijn.

Nifelheim

De Zweedse black metal band is een must see vandaag, al is het alleen maar om de performance die ergens tussen imposant en hilarisch schommelt. De black/thrash band doet al zo’n 25 jaar mee en heeft eigenlijk aan zowel de sound als de look niet al te veel veranderd in die tijd.

Ter ere daarvan doet de band vandaag ook het debuut in zijn geheel live. Dat vindt het publiek tof, maar ook de broers Gustavsson lijken bijzonder kwiek vandaag. Het haarverlies heeft de tweeling - bekend als de ‘heavy metal broers’ - niet ervan overtuigd om de lange lokken die over zijn er af te halen. Broer Erik heeft besloten ook dat deel va het hoofd maar van schmink te voorzien. Voorzien van een belachelijke hoeveelheid studs en spikes wordt het publiek met energie en spelplezier opgezweept.

Muzikaal doet de band precies wat van ze verwacht wordt. Vurige, vuige thrash met een zwart randje. Her en der liggen wat schedels op het podium die zo nu en dan een kusje krijgen. Vernieuwend valt de band niet te noemen, maar ze weten wel een feestje te maken van de eerste dag van het festival.

Conan

Als je op zoek bent naar een moment om te genieten van gitaarriffs, dan is Conan wel de perfecte band om even totaal in op te gaan. Dat idee hebben meer mensen, want de kleine zaal staat vol voor de Britse stoner koningen – met een bandnaam die geïnspireerd is door Conan The Barbarian.

Gehuld in rook en badend in blauw licht stomen de mannen gestaag voort met hun logge, lome geluid en massieve mokerslagen van de ritmesectie. Niet voor niets worden de heren binnen de scene enorm op handen gedragen. De band weet precies hoe een set in elkaar moet zitten om het publiek helemaal vast te pakken met krachtige, eindeloze riffs.

Dat is de band gelukt; tegen de tijd dat het lange slotnummer ‘Foehammer’ aan de beurt is, gaan de hoofden als in trance op en neer. Verborgen in hun capuchons, lijkt de band niet eens door te hebben hoe overweldigend hun set is. Zanger en gitarist John Davis merkt het pas als hij zijn kabel op staat te rollen en een flinke club fans vraagt om meer. Het blijft bij een wat zenuwachtig “Thank you”, want de volgende act moet zich klaarmaken voor hun set, dus ruimte voor meer is er niet.

Heretic

Satanische slease uit Eindhoven op het podium, dat mogen we natuurlijk niet missen. De fanschare van Heretic lijkt zich echter vooral in het oosten te bevinden, want de Duitse fans staan de band al toe te zingen voordat Thomas Goat zijn eerste noot gezongen heeft.

De activiteit op het podium vindt vooral, vanuit de zaal gezien, links plaats, waar Jimmy Blitzer op zijn monitors springt, bier naar binnen giet, achter de speakers duikt en allerlei sprongen maakt. De energie van de gitarist en zanger klikt prima met de solide ritmesectie, die onverstoorbaar voortraast. De band moet even op gang komen, maar als Heretic eenmaal in de flow zit komt alles goed.

Het publiek zingt en schreeuwt mee met favorieten als ‘Mr. Chainsaw’ en ‘Give Me Darkness’. Waar eerder dit jaar de band niet helemaal wist te beklijven in het voorprogramma van DRI, gaat alles nu soepel en strak. Had deze band nog 20 minuten meer gegeven en het podium was afgebroken zou je zeggen. Afsluiter is fan favoriet ‘Berzeker’, waar nog één keer alles los mag. Een overwinning in eigen huis voor de band uit de Lichtstad.

Behemoth

Zelfs zonder de uitgebreide special effects is Behemoth een band op eenzame hoogte. Sinds zijn herstel na een lang ziekteproces is Adam Darsky, bekend als Nergal, een man zonder remmen in alles wat hij doet. Of het nu gaat om zijn kapperszaak in Polen of de muziek van Behemoth, alle energiemeters staan op maximaal. ‘The Satanist’ is dan ook een album wat geen gelijke kent.

Ook live weet de band een unieke sfeer neer te zetten dankzij de make-up en geweldige outfits van Toxic Vision, van Canadese ontwerpster Sharon Ehman. Knetterhard en met bijna klinische precisie worden de nummers gepresenteerd. De podiumpresentatie van Nergal is overweldigend, met nummers als ‘Ora Pro Nobis Lucifer’ van het laatste album. Wanneer hij zijn blik op de fans richt, is dat een blik met een bijna manische bezieling. Diezelfde drive heeft de rest van de band ook, in een lange, doch wat laat gestarte set.

De zaal is helemaal vol voor de spectaculaire performance van de Poolse band met een geluid dat ergens tussen death en black metal in ligt. De nadrukkelijk occulte thema’s en typerende esthetiek van de band klopt helemaal met de performance, die geen moment verslapt of terugkeert naar de realiteit. Perfectie, dat is een woord wat te binnen schiet na een dik uur Behemoth.

Candlemass

De gloriedagen van Candlemass liggen ver in het verleden, maar de impact die de band ooit maakte met ‘Epicus Doomicus Metallicus’ galmt nog altijd na in de doom wereld. Met een lijst van ex-bandleden die net zo lang lijkt als hun extensieve discografie, heeft Candlemass een lange weg afgelegd. De afsluiter op de eerste dag van Eindhoven Metal Meeting heeft dan ook een ware cultstatus.

Met de vrij recente toevoeging van Mats Levén als zanger, heeft de band weer een frontman die met zijn vocale kunsten het unieke karakter van de band weer terugbrengt. Het stemgeluid van Levén is loepzuiver en geeft klassiekers als ‘Bewitched’ de glans die deze nummers verdienen. Voeg daar een band aan toe, die elke noot met het juiste timbre de zaal in vuurt en je krijgt de waardige afsluiter van deze eerste festivaldag.

Het geluid van Candlemass mag met recht majestueus genoemd worden. Vermoeid, doch voldaan, is het merendeel van het publiek dan ook naar het hoofdpodium gekomen om de trage, epische tonen van Candlemass te ondergaan. Een enkeling gaat er maar bij zitten, omdat het staan niet meer zo makkelijk gaat. Zo komt dag één ten einde, met de melancholie van Candlemass.

Gezien: Eindhoven Metal Meeting 2015, op 11 december in de Effenaar