HET CONCERT
Binkbeats, in het Muziekgebouw tijdens Cross-Linx, op 12 februari 2015.
DE ACT
Binkbeats is het alter-ego van Utrechtenaar Frank Wienk. In het verleden actief als lid van The Kyteman Orchestra en de begeleidingsband van Eefje de Visser, inmiddels een op zichzelf staand soloartiest wiens carrière dankzij YouTube in een stroomversnelling raakte. Hoe dat zit? Voor het hippe Londense Boiler Room reconstrueerde Wienk in de zogenaamde Beats Unraveled-serie stukken van elektronische beatmakers als Aphex Twin, Flying Lotus, Caribou, Madlib en J. Dilla naar het podium. Dat deed hij live en met enkel koestische instrumenten tot zijn beschikking. Afgelopen november deed hij dat voor het eerst voor publiek tijdens Le Guess Who?, in januari verkocht hij de Royal Albert Hall in London op eigen houtje uit. Wat je noemt een prestatie.
HET NUMMER
Vanavond ligt de nadruk niet op de bekende covers, maar op eigen (nog niet verschenen) materiaal. Zes stuks maarliefst. Die liedjes - want dat zijn het wel degelijk - klinken als een trage variant van Aphex Twin of Caribou. Rustgevend en flink gelaagd. 'Shugento' en 'All The Times' klinken vanavond het beste, waarbij het eerst genoemde nummer voorzien wordt van een prachtige xylofoon-solo. Daarnaast leent de dromerige stem van Wienk - ergens tussen Dan Snaith en James Blake in - zich uitstekend voor zijn soms zwoele en dansbare composities.
Cross-Linx 2015: visueel spektakel bij next level instrumentalist Binkbeats
Dansbaar eigen materiaal doet weinig onder voor intrigerende livecovers
We zijn los met het verslag van Cross-Linx, live vanuit het Muziekgebouw. Net terug van tournee door Engeland is hier Binkbeats. Hij mag het spits afbijten. Een geluidskunstenaar die duidelijk in de elektronische hoek zit, maar al zijn materiaal live opbouwt. En hoe. Binkbeats bespeelt vanavond minimaal 30 instrumenten waarvan de helft ondefinieerbaar is. Niet dat dat uitmaakt, Binkbeats is een heuse ervaring. Uit Nederland zelve nog wel.
HET MOMENT
Die eigen liedjes zijn dus meer dan prima, maar stiekem is de enige cover die op de setlist prijkt wel ontzettend gaaf. Binkbeats sluit af met 'Windowlicker' van Aphex Twin. Een ware klassieker, waar je als jezelf respecterende muzikant het beste vanaf kan blijven. Correctie: vanaf moét blijven. Binkbeats mag de uitzondering heten die de regel bevestigt. Deze uitvoering is waanzinnig opgebouwd en de bassen aan het einde doen je broekspijpen wapperen.
OOK OPMERKELIJK
Op zijn zachts gezegd opmerkelijk: de enorme reeks instrumenten die Wienk meegenomen heeft. Het zijn er zeker 30. Van bas tot gitaar en van de Indonesische Angklung tot een heel scala aan ondefinieerbare percussie-instrumenten. Is dat nou een boomstam? En een politietoeter? Noem hem een multi-multi instrumentalist of - vooruit - een multi-instrumentalist next level.
HET PUBLIEK
Echt vol is het in de kleine zaal nog niet. Misschien is één vierde van de stoelen bij aanvang bezet. Nu is Binkbeats ook een wat dubieuze boeking. De eigenzinnige knip- en plaktronica bevat een missing link met klassieke muziek en past beter op een festival als Pitch, Le Guess Who? of Best Kept Secret. Maar hey, alle ogen zijn wel op dit visuele spektakel gericht. Oké op twee na dan. De vrouw achter uw recensent is namelijk in slaap gevallen.
HET OORDEEL
Maar dat ligt niet aan de prestaties van Binkbeats. Ondanks dat de overgangen zo nu en dan nog wat soepeler kunnen is dit een intrigerende liveact. Eentje die zijn gelijke (nog) niet kent in Nederland. Caribou, Four Tet en Questlove zijn al fan. De rest van de wereld volgt met soortgelijke shows ongetwijfeld snel.