Albumrecensie: Het Droste Effect – SOAR

Eindhovense studioband gebruikt geen noot teveel op album dat de psychedelische zeitgeist weet te vatten

Guido Segers ,

Daar zijn ze weer, de geheimzinnige mannen van Het Droste Effect. In hun analoge studio nam het duo, met gastmuzikant, hun vierde plaat op. Nou ja, dat is niet helemaal waar. De vorige drie beschouwt de band zelf als EP’s, waarmee dit de eerste full length is van de Eindhovenaren, getiteld ‘SOAR’. Net als eigenlijk elke keer als de band wat uitbrengt, is deze plaat weer helemaal anders. Niet alleen het artwork, maar ook de muziek. Weg zijn de lange, galmende passages van voorganger ‘We Are Hallucinating’. Dit is een plaat om op los te gaan. Net als de album cover is het geluid clean, direct en overzichtelijk. De electronische richting binnen het psych genre heeft duidelijk dit keer de aandacht van de heren getrokken.

Dat blijkt al meteen op ‘Syncopiapo’, wat een soort tribale beat heeft met een dun laagje distortion. De overige instrumenten leggen daar vervolgens zonder opbouw een tapijt van klanken overheen. Toch heerst er in de ondertonen van het nummer een gevoel van opbouw en anticipatie, wat na ongeveer twee minuten beantwoord wordt door spacy klanken en een stukje reverb in de gitaarlijnen. De toegevoegde hi-hat zorgt voor een gespannen en dansbaar stukje muziek. Op ‘You Know That I Knew’ laten de heren horen hoe je een pulserende baslijn optimaal laat werken. Met minimale opsmuk wordt de spanning zes en een halve minuut vastgehouden.

‘Roman Candles’ is een speels intermezzo met het vrolijke geluid van een piepend badeendje en galmende gitaarlijntjes. Daarna pakt ‘Hash It Out’ de trend weer op van de drijvende bas met een vette twang klank. Bijna dansbaar met een Earth achtig geluid. In algemene genre duidingen weet Het Droste Effect de grens tussen rock en dans op te zoeken. Het gebruik van repetitieve psych ritmes neigt veel meer naar het dansbare. Dat bevalt eigenlijk uitermate goed op deze plaat, die niet gaat vervelen en evengoed de ballen heeft van een rockplaat met geheven gitaar.

Na de spanning en catchy loopjes van de vorige nummers komen we los van de grond op de titeltrack. Met veel reverb en lome passen bouwt het nummer langzaam op, als vanuit een onderaardse spelonk. Na anderhalve minuut is er een kleine rust, waarna de ritmesectie een jazzy, voortjakkerend tempo inzet en de gitaren lekker mogen scheuren. Luchtig en frivool wordt afgewisseld met scheurende gitaren en effecten om lekker op weg te suizen. Dat bouwt tezamen op naar een beukend crescendo, wat in het midden van dat hoogtepunt stopt. Nergens klinkt de band alsof ze zich uit willen sloven. Het geluid komt tot stand door middel van een afgewogen minimalisme. De decoratie van de nummers is dan ook minimaal en nergens zit een noot te veel.

Het laatste deel van de plaat dient zich aan met ‘Synthax Error’. Even lekker spelen met de effecten om een atmosfeer neer te zetten die past bij afsluiter ‘Sandra Eats The Sunshine’. Dit lekker spacend nummer is dan ook één van de fijnste nummers van deze plaat. Het lome ritme wordt niet eens verstoord door de gitaar die er doorheen scheurt. Een psychedelische track, zoals je ze niet meer vaak hoort, met de kalme beheersing van postrock. In bijna tien minuten laat Het Droste Effect horen waarom het zo’n fascinerende band is. Ze begrijpen precies hoe deze stijlen in een modern en fris jasje gestopt moeten worden. Een instrumentale band die dat een heel album lang interessant kan houden; dat is nogal wat.

SOAR van Het Droste Effect is uit op cassette tape via Barreuh Records en te beluiseren op o.a. Spotify. Het album komt begin september uit op gelimiteerd vinyl.