Sinds de release van ‘Origins’ is The Royal niet weg te denken uit de Nederlandse alternatieve muziekscene. Overal waar een heftig feestje gaande is, met acts als Asking Alexandria, The Ghost Inside of Parkway Drive, is The Royal te vinden. Een hele prestatie als je beseft dat de band pas sinds 2012 bestaat en sinds die tijd al een flink aantal likes op facebook heeft verzameld. Een aantal waar menig opkomende band toch lang voor moet sparen. Ergens is dat ook wel logisch, want het aanbod van dit soort bands op topniveau is in ons land op één hand te tellen. Muzikaal doet The Royal denken aan een mix van The Ghost Inside en Parkway Drive. En met een beetje meer aandacht kunnen deze muzikanten dus makkelijk meeliften op het reeds behaalde succes van deze acts.

Je zou kunnen zeggen dat er marketingtechnisch een heel sterk spel gespeeld is door The Royal. Wat voor een deel ook waar is, maar anderzijds staat de muziek als een huis. Een like is een like en is nooit zomaar een like. Als iemand de band niet meer kan waarderen, is een like zo vergeven. The Royal wil er volledig voor gaan en stopt niet voordat de top is bereikt. Deze droom hebben ze goed gevangen met ‘Dreamcatchers’, die overstroomt van de agressie, passie en energie. Van de onheilspellende klanken van de intro van ‘Hymn’ en de eerste noten van ‘Spirit Walker’ tot aan de instrumentale cooling down in ‘Arga’, alles bevat dat genadeloze vuur dat The Royal ook tijdens de live-shows geeft.

Met de eerdergenoemde track ‘Spirit Walker’ ligt het tempo meteen erg hoog. Hij dendert er meteen op volle toeren in. Het is metalcore volgens de welbekende formule, maar toch heeft het iets karakteristieks, iets eigens. Snoeihard, doch overgoten met fijne melodieën en meerdere lagen die je blijven interesseren. De gitaarlijnen zijn zodanig door elkaar heen verweven dat ze iedere luisterbeurt wel iets nieuws te bieden hebben. Verwacht echter geen clean vocals van brulboei Sem Pisarahu, die met zijn stemgeluid niet onder doet voor Winston McCall van Parkway Drive. Hij is iets minder rauw en minder gevarieerd, maar over het algemeen goed te volgen in zijn teksten, wat hem zodoende zeer dragelijk maakt. Sterkste track waarin dit goed naar voren komt is ‘Earth Gazer’. Een stuiterend ritme, waarbij Pisarahu erg dramatisch klinkt dankzij de toevoeging van speciale effecten op de achtergrond. Niet alleen dat, Ryan Kirby van Fit For A King is eveneens van de partij en mag de track helemaal slopen op het einde. Alle elementen die The Royal maken wat het is, komen hier in terug.

Andere gastvocalist op ‘Dreamcatchers’ is Shawn Spann van I, The Breather, die met zijn melodrama het nummer ‘Halfhearted’ naar een hoger niveau tilt. Tevens opvallend zijn ‘Haven’, ‘Mad Deuce’ en ‘Lilith’, waarbij de eerste een instrumental is die overvloeit in het opgefokte ‘Mad Deuce’. ‘Lilith’ wordt vooruit geslingerd door een orchestraal intro dat heel goed werkt met de screams van Pisarahu. Deze effecten zijn verspreid over het hele album en maken de muziek compleet. Enerzijds omdat ze een adempauze bieden zoals op ‘Defender’, anderzijds zetten ze extra kracht bij zoals te horen is bij ‘Arga’. Om echter de titeltrack van de vorige EP in een volledige orchestrale versie als afsluiter neer te zetten is dan weer te veel van het goede.

‘Dreamcatchers’, dat op 31 juli 2014 verscheen op cd en in digitale formats, is een sterk eerste album voor een clubje mannen dat, als ze op deze manier doorgaat, zich best nog wel eens mag gaan voorbereiden op een buitenlandse trip.