De uit Spanje afkomstige Javier Guzman (dus even voor de duidelijkheid, uitspraak: ‘Gabjèr’) verhuist op jonge leeftijd met zijn broertje Emilio, die overigens ook actief is in het cabaretwereldje, en zijn moeder naar Nederland. Javier heeft vandaag de dag zes voorstellingen op zijn naam staan, waaronder dus zijn laatste show ‘Delirium II’ (2013). Zijn voorstellingen hebben altijd een maatschappijkritisch thema, met name de voorstellingen die hij schreef na zijn drankverslaving zetten je aan het nadenken over ethische vraagstukken. Met zijn humor probeert hij alledaagse problemen te relativeren, maar toch zorgt Guzman ervoor dat je als toeschouwer na een voorstelling de zaal uitloopt met stof tot nadenken.
Paaspop 2014: Javier Guzman op de planken van het Theater over zijn tweede delirium
Verslavingsgevoelige cabaretier omschrijft de sombere kant van nuchter zijn
Op deze laatste dag van Paaspop staat cabaretier Javier Guzman op de planken van het Theater om het Paaspoppubliek te vermaken, of eerder te doen laten nadenken, met een deel van zijn laatste show ‘Delirium II’. Dat er een vervolg bestaat op zijn derde show ‘Delirium’ (2007) is eigenlijk geen goed teken voor de beste man. Want geschiedenis heeft zich herhaald: na zijn drankverslaving is Javier weer verslaafd geraakt, aan cocaïne.
Javier Guzman
Delirium II
Met ‘Delirium II’ maakt Guzman heel duidelijk dat hij niet trots is op waar hij mee bezig is geweest. Hij noemt zichzelf meerdere malen een loser en drijft flink de spot met zichzelf. De show is zeer autobiografisch, zo vertelt hij ook over zijn dochtertje, over de momenten waarop het echt hopeloos met hem gesteld was en de manieren waarop hij aan zijn drugs kwam. Javier maakt er geen geheim van dat hij gevoelig is voor verslavingen en dat hij het meerdere keren voor zichzelf heeft verpest. Het publiek kijkt hem gedurende de voorstelling vaak geshockeerd aan, met een zekere vorm van medeleven als hij vertelt over zijn ervaringen met coke. De momenten waarop de sfeer in het Theater te zwaar en te confronterend lijkt te worden, beurt Guzman het publiek op met luchtige grappen waarin wél iedereen zich in kan vinden. Met simpele dingen zoals de onzinnige betekenis van bepaalde verkeersborden, of herkenbare thema’s als ‘vrouwen en relaties’ brengen het publiek meerdere malen aan het lachen. Als Javier het podium na dik drie kwartier verlaat, blijft het publiek toch met een leeg gevoel achter. De vraag die deze voorstelling centraal stond, ‘wat is eigenlijk beter, helemaal naar de klote, of nuchter zijn?’, heeft de cabaretier vooralsnog niet beantwoord.