Hans Teeuwen & The Painkillers, Theater, zondag 20 april 2014.

Natuurlijk gaat het allemaal vooral om Hans Teeuwen, die met zijn hysterische charisma de aandacht op zich vestigt, maar laten we alstublieft die Painkillers niet vergeten! De crème de la crème van 's lands keur aan jazzmuzikanten staat op de bühne in het Theater. Met saxofonist Benjamin Herman (New Cool Collective), drummer Joost Kroon (o.a. Sven Hammond Soul), gitarist Jesse van Ruller, bassist Kasper Kalf en toetsenist Ruben Hein heeft Teeuwen de beste begeleidingsband die hij zich kon wensen om zich heen weten te verzamelen. Teeuwen is bij het doorsnee publiek natuurlijk vooral bekend van liedjes over pijpbeurten van de Meiden van Halal, maar ook in de rol van charismatische crooner staat hij zijn mannetje.

"Snelkookpan, snelkookpan, vrouwen met een dikke kop, daar hou ik niet zo van." Hans Teeuwen & The Painkillers brengt deze klassieker uit cabaretvoorstelling 'Industry Of Love' eerst in het Engels ("grapefruit juice, grapefruit juice, anal sex or poetry; it's difficult to choose"), om daarna op het Nederlandstalige origineel over te schakelen. Het is een punt van herkenning voor het publiek, dat uit volle borst meezingt.

Als het sextet van het podium is verdwenen, gilt het publiek om een toegift. En die komt er. De aanwezigen gillen massaal om hun favorieten, waarop Teeuwen de menigte op de voor hem typerende wijze tot rust maant: "Jongens, nou niet allemaal tegelijk. Jij daar, kom jij maar even naar voren." Een blonde jongedame van de eerste rij staat op en vraagt om het nummer 'I Love Your Cunt', dat door Teeuwen gelijk a-capella wordt ingezet. De band valt in, om de toegift te vervolgen met Ray Charles-cover 'I Got A Woman'. Het enthousiasme en spelplezier van het podium slaat over op het publiek, dat eindelijk uit de stoelen durft te komen en massaal voor het podium gaat staan klappen en dansen.

Het voelt wat onwennig, die stoeltjes onder het achterwerk. Dat is ook te merken aan het publiek, dat niet goed weet of het wel mag opstaan om te dansen en klappen. De muziek nodigt namelijk absoluut uit tot al dan niet ritmische bewegingen vanuit de heupen en andere delen van het lichaam, maar het gros van de aanwezigen blijft stijf aan het stoeltje gekleefd. Bij de toegift gooit men die schroom eindelijk van zich af en krijgt Hans Teeuwen & The Painkillers wel de respons die het al de hele set verdient.

Halverwege 'Hardware Store' (Snelkookpan) schakelt Hans Teeuwen over van het Engels op zijn moedertaal, die hem duidelijk beter ligt. Het is aanvankelijk sowieso wat vreemd om Teeuwen in de rol van muzikant serieus te nemen, maar hij wordt met de minuut geloofwaardiger. Jammer is wel dat de Nederlandstalige nummers wat minder uptempo zijn dan het Engelstalige repertoire uit het begin van de set, wat het tempo uit de show haalt. Muzikaal zijn The Painkillers echter zo virtuoos en de songteksten zo typisch Teeuwen, dat er genoeg te genieten is voor de aandachtige luisteraar. De toegift is de slagroom op de taart. Het charisma van Teeuwen en de klasse van zijn band vormen een unieke combinatie die elk podium aankan.