Hij staat daar maar mooi in het DDW-programmaboekje met zijn optreden in de Effenaar. Misschien voor een aantal mensen een opmerkelijke vermelding, want wat is zijn toevoeging aan deze week die bol staat van design? Azier: “Als je naar design kijkt vind ik dat kunstenaars heel erg op zoek zijn naar functionaliteit: hoe werkt iets praktisch gezien, hoe maak je een ontzettend mooie tafel die je ook praktisch kan gebruiken? Ik denk dat dat ook heel erg bij popmuziek hoort. Design en popmuziek zijn heel erg met elkaar verbonden.” Dat Azier nieuwsgierig is en graag beschouwt blijkt wel uit zijn korte, maar indrukwekkende biografie.

Berlijn
De 27-jarige muzikant is in Friesland opgegroeid maar woont al zeven jaar in Berlijn. De meeste musici zoeken daar de muziekscene op om zich muzikaal te inspireren. Azier zocht juist een betere basis voor zichzelf. “Ik ben naar Berlijn gegaan puur om wat persoonlijke excitement te gaan zoeken. Dat had ik echt nodig op die leeftijd want ik wist helemaal niet wat ik wilde. Ik had met name verdieping nodig: wat wil ik precies zeggen? Daar heb je een verhaal voor nodig en als je geen verhaal hebt dan moet je een verhaal maken, want ik wilde iets zeggen waarvan ik echt het idee had dat het iets te betekenen heeft. Want wat weet je op je 19^e? Het had ook net zo goed Friesland kunnen zijn, maar ik moest gewoon geïsoleerd en alleen zijn.”

De slagroom op zijn slagroomtaart
Azier heeft in Berlijn in alle rust aan zijn album ‘Hylas’ kunnen werken. Voor hem was het een ontzettende ontdekking om geïnspireerd te raken door de omgeving. “Mijn goede vriend Robin Hunt had een fabriek in Berlijn gehuurd in Lichtenberg, dat is een district dat ook wel de remote area van Berlijn wordt genoemd; een plek waar maar weinig mensen willen komen. Deze fabriek had drie verschillende lagen. Wij hebben de ruimtes gebruikt om karakter in mijn plaat te krijgen. Dat heb ik daar echt gevonden.  Dit gebouw was gewoon de slagroom op mijn slagroomtaart.”