Thomas Elbers, a.k.a. Kypski, ken je als zesvoudig Nederlands dj- en scratchkampioen. Maar je kent hem ook van het Nederlandse duo C-mon & Kypski. Met deze band produceerde hij voornamelijk eclectische muziek. De afgelopen twee jaar heeft Kypski gewerkt aan een eigen eerste soloalbum. Hij wilde iets maken waar hij “trots op kan zijn” en waarvan hij kan zeggen “dit ben ik”. En dat is hem gelukt. Met ‘Wreck Fader’ heeft hij een nieuwe sound gecreëerd en deze brengt hij vanavond ten gehore.
Kypski opent zijn set met de track ‘Deejays’. Dit nummer wordt gekenmerkt door beats, bassen, elektronische, industriële en experimentele geluiden, en zit boordevol verrassingen. Ook zijn scratchkwaliteiten worden direct hoorbaar. Én zichbaar, want zijn turntablekunsten worden vertoond op het videoscherm achter hem. Daar is te zien hoe zijn vingers vliegensvlug bewegen over de vinylplaten en mixer, en hoe hij samples en vocalen weet om te vormen tot geheel nieuwe geluiden. Waar een klassieke scratch soms nogal wat druk kan zijn, weet hij dit op heel subtiele wijze toe te voegen in zijn nummers, waardoor ze een extra dimensie krijgen. Onder andere de tracks ‘Wreck Fader’ en ‘Head Crack’ volgen en ook hierin is de geheel eigen sound van Kypski terug te vinden.
Naarmate de tijd verstrijkt, wordt zijn set iets lichter en meer uptempo met nummers als ‘Trambalero’ en ‘Armitage Skank’. De laatstgenoemde track – wat tevens het einde is van zijn set – krijgt onverwachts een andere wending wanneer hij het nummer omhoog pitcht en het uitmondt in pure hardcore. Een aantal mannen in de zaal begint spontaan een potje te hakken. Kypski kan rekenen op veel interactie uit het publiek: hij krijgt een luid applaus en een aantal air high fives die hij op dezelfde wijze beantwoordt. Deze blijk van waardering is geheel terecht: Kypski laat je versteld achter, in de positieve zin des woords. Je hebt even de tijd nodig om na te denken wat je zojuist is overkomen, maar daar ben je er al heel snel uit: dit is gewoon klassewerk. (SvG)
Tweede editie We Are Electric laat uitverkocht Klokgebouw niet op adem komen
Festival maakt tot de laatste minuut indruk met energieke muziek en uitstekende liveperformances
Na een succesvol debuut vorig jaar, waren zaterdag de verwachtingen hooggespannen voor de tweede editie van We Are Electric. Op dit muziekfestival in het Klokgebouw waren alle elektronische stromingen vertegenwoordigd: house, techno, elektro, trap, drum ’n' bass en dubstep. De avond bood een afwisselende mix van gevestigde en opkomende acts uit binnen- en buitenland. Festivals van dit genre vinden niet vaak plaats in Eindhoven, dus liefhebbers uit de regio, maar ook van ver daarbuiten, kwamen massaal hun hart ophalen. Rond 22.45 uur prijkte dan ook het bordje ‘uitverkocht’ op de deur. 3voor12/Eindhoven was erbij en deed verslag. Van de grote publiekstrekkers, de vervangers en zeker ook de grootste kunstenaars in de marge.
Kypski live | 21.00 | Magnetic Stage
Piro | 21.45 | Magnetic Stage
Na Kypski betreedt Eindhovenaar Paul ‘Piro’ Gabriëls de bühne. Piro is jaren geleden de grondlegger geweest van dubstep in Eindhoven met de organisatie van feestjes als Sine en Broke. Deze dubstep is ook nu in zijn set te horen en Piro legt hiermee de basis aan een avond waar deze stroming ruim vertegenwoordigd is. Wat meteen opvalt bij aanvang van zijn set, is dat de dj-booth aan de rechterkant op het podium staat. De rest van het podium wordt namelijk alvast opgebouwd voor Roni Size Reprazent Live. Dit is natuurlijk onoverkomelijk, want de instrumenten moeten getuned worden. Maar het is wel storend en wekt zo de indruk dat Piro een gat komt opvullen. Wat tevens opvalt is dat de zaal nagenoeg leeg is en helaas ook blijft. The Subs en later Zombie Nation blijken geduchte concurrenten. Het zijn twee zaken die niet mee zitten, wat overigens erg zonde is. Piro werkt namelijk heel geconcentreerd en nauwkeurig en luistert aandachtig om de jungle, dubstep en later (liquid) drum ’n' bass tracks subtiel in elkaar te laten overlopen. Trage lage en hogere bassen, synthesizers, drums en vocalen wisselen elkaar af en daarmee ook het donkerdere en rauwere met het rustigere en harmonieuzere, waardoor het geheel een goede opbouw kent. En dit alles doet hij met vinyl, wat je zelden nog ziet bij een dj. Vakmanschap, door veel te weinig ogen gadegeslagen. (SvG)
UZ | 23.30 | Magnetic Stage
Een man met een zwarte hoodie aan, een zwarte doek voor zijn mond, en een zwarte cap en gouden oomasker op. Dat is dj UZ (spreek uit ‘Oezie’). Het is tot op heden een mysterie wie er achter deze gedaante schuilgaat, maar wat we wel weten is dat hij snoei- en snoeiharde trap produceert. Het mag inmiddels wel bekend zijn: elektronische hiphop met zware en agressieve beats en basslines, synthesizers en kickdrums als de bekende ingrediënten. Zo komt onder andere zijn eigen productie 'Trap Shit V7' voorbij, maar ook het werk van andere grootheden in die wereld, waaronder '100HM' van Hudson Mohawke, de Mister Gray Trap Remix van 'Welcome To The Jungle' van Alvaro & Mercer ft. Lil Jon en 'Higher' van Just Blaze & Baauer ft. Jay-Z. Zijn set lijkt op een hogesnelheidstrein die door een oogverblindend landschap raast (lees: de zieke lichtshow en visuals) en die niet tot stilstand gebracht kan worden. Er is veel van hetzelfde te horen, de tracks kennen allemaal dezelfde opbouw en daarmee kan het eentonig overkomen, maar het werkt wel. Het is een aaneenschakeling van climaxen, waarbij het niet geoorloofd is om ook maar even op adem te komen. Want net wanneer je dat moment wel gevonden denkt te hebben als hij het slotnummer 'Let Me Clear My Throat' van Dj Kool inzet, kom je bedrogen uit. Want ook deze drenkt hij in, jawel, een heerlijk trapsausje. (SvG)
Gesaffelstein DJ set | 1.30 | Ecstatic Stage
Gesaffelstein lijkt een beetje opbouwend te willen beginnen. Hij waagt zich het eerste halfuur alleen aan de wat bravere techno. En dat is aan het publiek te merken, want de mensen kijken een beetje verdwaald om zich heen. Maar zo braaf en terughoudend als zijn eerste halfuur was, zo energiek en los draait hij het tweede gedeelte van zijn set. Hij lijkt meer te durven en een beetje uit zijn schulp te kruipen. Hij draait dansbare plaatjes die een goede uitwerking hebben op het publiek. Net wanneer fans zich afvragen wanneer hij zich aan zijn klassiekers waagt, klinken de eerste tonen van 'Pursuit'. Het is duidelijk dat dit één van zijn bekendere tracks is. Zodra hij de plaat inzet, staan zelfs de mensen te dansen die even plaats hadden genomen op de tribune.
Al met al zet Gesaffelstein een mooie show neer. Het valt niet te ontkennen dat het af en toe wat rommelig klinkt, maar dat mag de pret niet drukken. Daarnaast had de lichtshow wat meer mogen aansluiten bij de muziek. Want waar Gesaffelstein zich na verloop van tijd herpakt en zijn publiek meer energie geeft, laten de lichten en visuals wat te wensen over. (JJ)
Noisia | 3.00| Magnetic Stage
Mag je het nog wel Noisia noemen als er twee van het Groningse trio ontbreken? Want dat is helaas het geval vanavond. Maar het maakt de show gelukkig niet minder hard. De mannen van Noisia zijn de pioniers van de Nederlandse drum ’n' bass-scene en zo staan ze ook op het podium. Complimenten aan Martijn van Sonderen, die in zijn eentje een show moet geven alsof er drie mensen op het podium staan, wat hem ontzettend goed lukt. Noisia draait strak van begin tot eind. Het tempo zit er het hele optreden lekker in. Van Sonderen draait veelzijdig, voor ieder wat wils. Zo komen er dingetjes van de nieuwe EP 'Purpose' langs, maar ook oud materiaal. Het publiek heeft zin in een feestje en Noisia geeft hen dit feestje. Van Sonderen krijgt de hele zaal aan het springen met zijn lekker afwisselende show. En verleid door de rode lichten op de achtergrond waan je je af en toe in een red light district, waarbij de muziek je bespeelt als een meisje van plezier. (JJ)
Joost van Bellen | 3.00 | Ecstatic Stage
Joost van Bellen is aan de beurt nu. Even een herstart. En het publiek aanvoelen, want het wordt al snel duidelijk dat er weer vanaf de eerste versnelling moet worden opgebouwd. De motoriek van de menigte is al aardig naar de knoppen na uren losgaan. Hen weer op tempo krijgen, vereist van de dj een chirurgische precisie. Maar Joost oogt stoïcijns zoals altijd. Hij is herkenbaar aan zijn typerende manier van links naar rechts schuifelen in de dj-booth.
Stevige vier-keer-vier bouwt op naar rauwe acid house. Dit alles vergezeld door repetitieve vocalen die hypnose bevorderen. Breakdowns worden afgewisseld met dikke kicks met net een hardere toon of een andere percussie. Hulde voor de timing hiervan overigens. De spierverzuring neemt langzaamaan weer verder toe, maar in de zaal is het juist weer wat drukker en levendiger. Dissonante vrouwelijke vocalen en schreeuwende synths hitsen het publiek verder op. Een paar omhooggevallen danseresjes zorgen voor iets meer beweging op het podium, iets wat echter al snel in het niet valt in verhouding tot de immense lichtshow. Joost is met zijn selectie in toon met het uur en publiek: vunzig, funky, eigenwijs en ook een beetje punk. (MJ)
Pendulum dj set | 4.00 | Magnetic Stage
Na de teleurstelling vanwege de afwezige Sigma, mogen we het later op de avond doen met een Pendulum dj-set + mc. In de opvolging van het gedender van Noisia, is deze warmere insteek een goede keuze. Het open einde van de voorgaande set zorgt voor een vacuüm aan verlangen en anticipatie bij het publiek. En al vanaf de eerste minuut is het een gedender aan ‘in-je-smoel’ drum ‘n’ bass. Enerzijds leunt het op de vele vocalen en melodieën waarvan Pendulum zo bekend is, anderzijds is er een lekker sausje van wat meer recente geluiden uit de scene. Kenmerkend: het spel tussen vrolijke geluiden en genadeloos klappende ritmiek. Zodra een opbouw in een nummer bewust in tijd uitgerekt wordt, barst het publiek pas echt los.
In de set lijkt routine te zitten. Een deel van de nummers lijkt zo van een zomerfestival te komen. Maar vooralsnog brengen de ‘freestyle salvo’s’ van mc een zekere dynamiek als tegengewicht. Gevoelsmatig voelt het allemaal net wat strakker dan wat Noisia deed, ondanks dat het in de overgangen soms wat rommelig klinkt. Pendulums klassieker ‘Tarantula’ komt voorbij. De reactie in het publiek bevestigt de immense en blijvende impact ervan. 'Ulterior Motive – Tape Pack' luidt de transitie in naar een meer euforisch deel van de set; vele handen-in-de-lucht momenten volgen daarna. Het publiek laat bij nummers als ‘Watercolour’ en ‘The Island’ weten waarom dit een goede vervanger is. Ondanks dat het succes van eerdere producties eigenlijk niet overtroffen is, weet Pendulum de tand des tijds imposant te overleven. (MJ)
Doctor P + MC Krafty | 5.00 | Magnetic Stage
Als afsluiter van Magnetic Stage heeft WAE voor Doctor P gekozen. Ter versterking is MC Krafty mee overgevlogen, iemand die ook werkzaam is als agent voor een aantal grote namen in de dubstep. Ongetwijfeld dat er mensen zullen denken dat dubstep dood is hier. Maar niets is minder waar, zo blijkt vanavond.
De Sluwe Vos | 05.30 | Ecstatic Stage
Aan De Sluwe Vos de taak om de laatste druppels energie te persen uit de vermoeide lichamen. Er is geen label te plakken op deze man. En zijn show is zo uiteenlopend als hijzelf. Jammer dat hij zo laat pas mag draaien, want om 05.30 uur ’s ochtends is het publiek zichtbaar uitgeput. Dit heeft echter geen invloed op de show. De Sluwe Vos staat er even krachtig als altijd. Zo sloom als hij zich doet voorkomen, zo energiek is hij wanneer hij op het podium staat. Zelfs wanneer zijn publiek dat niet meer is.
Ook de lichten en visuals zijn uiteenlopend en energiek. Van cijfers en codes, die je in een Matrix-wereld doen wanen tot flitsende logo’s: ze sluiten goed aan bij de creatieve en verfrissende muziek die de Sluwe Vos draait. Een uitstekende afsluiter die ook eerder op de avond goed in het programma had gepast. (JJ)
Gezien: We Are Electric, op 15 november 2014, in het Klokgebouw.