Om de liefhebbers van het eerste uur maar meteen gerust te stellen: de formule van de debuut-EP is niet drastisch omgegooid. Van een stijlbreuk is geenszins sprake. Grim Tim laat zich nog steeds flink inspireren door de blues en hardrock uit de jaren zeventig. Wel klinkt de band op zijn pasgeboren negenling een stuk venijniger en rauwer dan ten tijde van hun vorige release. Deze nieuwe intenties worden meteen kracht bijgezet tijdens openingsnummer ‘New Blues’, een lekker groovend nummer dat toewerkt naar enkele woest beukende passages. Ook het stemgeluid van zanger en gitarist David Henry is ruwer en vol overtuiging. Verbale uithalen als “I’ll better smile when I fall” en “I’m gonna steal your crown baby” laten weinig aan de verbeelding over. Dit gaat een pittig plaatje worden.
Tijdens de eerste tonen van de ogenschijnlijk rustige opvolger ‘From The Inside Out’ wordt het gaspedaal een moment losgelaten. Voor even is een kraakhelder gitaargeluid over een vreedzaam voortkabbelend ritme hoorbaar, maar dat transformeert al snel in ruwere klanken. Deze truc wordt een aantal keren herhaald totdat het nummer uitmondt in een vinnig klinkende finale.
In ‘Take A Swing’ volgt meer uitleg over de albumtitel. “I’m a contradiction, I’m a choice, super satisfriction, white boys.” Deze spitsvondige samenstelling van de woorden satisfaction en friction handelt over het gevoel dat men tegenwoordig frictie en spanning nodig heeft en geluk in in het leven voor lief neemt. Muzikaal is dit nummer haast doordrenkt met ideeën. Het meest opvallende punt wordt tijdens de vierde minuut van het nummer bereikt. Het nummer lijkt uit te doven, wanneer daar de stem van Henry een hartstochtelijk klinkend vervolg inleidt.
‘Take a Swing’ is afwisselend, lang, en daarmee exemplarisch voor het leeuwendeel van de nummers op dit debuut. Slechts drie van de negen nummers klokken rond de radiovriendelijke grens van drie-en-een-halve minuut. Langdradig, repetitief of uitgesponnen zijn de nummers overigens niet. Alle nummers zijn dynamisch, vol tempowisselingen en beschikkende over hard/zacht dynamiek.
Het gehele album bedient Grim Tim zich van dit recept. Waar heel wat bands nummers live uitbouwen of laten omslaan, kiest Grim Tim ervoor dit al in de studio te doen. Kenmerkend voor de eigenzinnigheid van de band. Dit zorgt er echter niet voor dat ‘Satisfriciton’ meteen lekker weg luistert. Het album is gelardeerd met omwentelingen, fraaie riffs en ritmes, maar juist door deze overdaad aan variaties is het niet meteen catchy en blijven slechts wat fragmenten echt goed hangen. Alsof de band inspiratie had voor drie platen, en deze allemaal in negen nummers heeft proberen te proppen.
Het enige echte rustpunt op het album is titelnummer ‘Satisfriction.’ Hier doet het trio - net als op de rustigere passages op voorganger ‘Cygnet Strumpet House’ - zo nu en dan aan Jeff Buckley denken. Tekstueel wordt in ‘Satisfriction’ de filmgeschiedenis aangehaald met ‘A Streetcar Named Desire’ en ‘Bird On A Wire’, of zou die laatste verwijzen naar het nummer van Leonard Cohen? De cirkel met de hierboven genoemde Buckley zou daarmee wel mooi rond zijn.
Het enige echte rustpunt op het album is titelnummer ‘Satisfriction.’ Hier doet het trio - net als op de rustigere passages op voorganger ‘Cygnet Strumpet House’ - zo nu en dan aan Jeff Buckley denken. Tekstueel wordt in ‘Satisfriction’ de filmgeschiedenis aangehaald met ‘A Streetcar Named Desire’ en ‘Bird On A Wire’, of zou die laatste verwijzen naar het nummer van Leonard Cohen? De cirkel met de hierboven genoemde Buckley zou daarmee wel mooi rond zijn.
Grim Tim weet op dit debuut het livegeluid erg goed te benaderen. Een fikse stap voorwaarts ten opzichte van oudere opnames. Luister maar eens naar ‘Syrian’, een opzwepende en broeierig klinkende track die vooral doet denken aan een spontane jam tijdens een repetitie of optreden. Een nummer dat op de bühne vast nog verder kan en mag ontsporen. Enige beheersing is in de studio natuurlijk nog steeds geboden.
Met het vastleggen van het livegeluid in de studio heeft het drietal de essentie van een Grim Tim-optreden kunnen vangen, en daarmee een album afgeleverd waar ze blues- liefhebbers en gitaarfetisjisten een flink plezier mee doen.
‘Satisfriction’ van Grim Tim is in eigen beheer uitgekomen op 31 oktober 2014, op cd en in digitale formats. Een vinyl-release volgt nog op het Eindhovens label Lighttown Fidelity.