Naked Song 2014: Matthew Hagerty kan concurrentie lawaaierig dakterras niet aan

Gepassioneerde Engelsman houdt het hoofd (net) boven water

Tekst: Daan Krahmer / Fotografie: Lionne van der Hagen ,

Ooit studeerde hij nog landschapsarchitectuur, maar de ware passie van Matthew Hagerty is muziek maken. Dat was het al op zijn vijftiende en dat zal het altijd blijven. Inmiddels kan de Brit er zijn geld mee verdienen en kan hij een publiek met zijn band the Atlas, maar ook louter zijn akoestische gitaar, prima vermaken. Dat laatste doet hij dan ook vandaag, precies volgens het concept van Naked Song.

CONCERT
Matthew and the Atlas, tijdens Naked Song festival in het Muziekgebouw, op 28 juni 2014.

DE ACT
De ster van Matthew and the Atlas is al een poos onderweg. De groep rondom singer-songwriter Matthew Hagerty (geen familie van Antony) maakt warme neo-folk in het straatje van James Vincent McMorrow, Bon Iver en Mumford And Sons en stond in 2012 al twee keer eerder in de Eindhovense binnenstad. Te weten: in de kleine zaal van de Effenaar en in de Studentenkapel tijdens Hit The City. Groot verschil tussen die gigs en deze op Naked Song is dat in de tussentijd het debuutalbum 'Other Rivers' verschenen is. Prima plaat wel, maar potten breken deed het schijfje vooralsnog niet.

HET NUMMER
'Within The Rose', één van Hagerty's eerste en oudste liedjes, blijft een prachtig nummer. Vandaag wordt hij als kers op de taart gepresenteerd; helemaal op het einde van de set. Mooi hoor.

HET MOMENT
Van het laatste nummer direct naar het eerste: 'Into Gold' grijpt je meteen bij de strot. Het nummer wordt erg breekbaar gebracht en de gitaar en zangmelodie zijn in perfect evenwicht. Vooral zijn fragiele en vloeibare stemgeluid valt positief op. Hagerty wisselt regelmatig van laag naar engelachtig hoog. Moeiteloos en soms met eenzelfde snik als Jeff Buckley.

OOK OPMERKELIJK
Eigenlijk toont Matthew and the Atlas best veel gelijkenissen met Mumford and Sons. Beide groepen hebben een frontman die over een typische Britse tongval beschikt en bovendien zingen zowel Marcus als Matthew met een rauwe snik in hun stem. Nog zo'n gelijkenis: beide bands beginnen hun liedjes dikwijls klein, met alleen een akoestisch gitaar, en bouwen op naar een meeslepend, harmonieus einde. Muzikaal hadden het zo neefjes kunnen zijn. Maar waar Mumford een grote, zelfverzekerde verschijning is, is Matthew meer het kleine neefje dat er afwachtend achteraan huppelt. Ook solo met een akoestische gitaar.

HET PUBLIEK
Het publiek luistert aandachtig en blijft over het algemeen drie kwartier braaf zitten voor de rustige luisterliedjes van Hagerty.

HET OORDEEL
Toch verslapt de aandacht tijdens de tweede helft van het optreden van Matthew Hargerty aanzienlijk. De liedjes vertonen onderling veel overeenkomsten en zijn soms maar lastig van elkaar te onderscheiden. Hagerty moet hard tegen eenvormigheid opboksen en heeft ook de pech dat er veel lawaai van het nabijgelegen dakterras afkomt. Het komst Hargerty enige moeite maar uiteindelijk houdt deze gepassioneerde muzikant het hoofd (net) boven water.