CONCERT
Flip Noorman, tijdens Naked Song in het Muziekgebouw, op 28 juni 2014.
DE ACT
De zelfbenoemde “half geïnfecteerde schreeuwpoëet, half minnaar van het vrouwenhart” bracht vorig jaar zijn debuut met de titel Bellse Parese uit. En deze albumtitel lijkt de sleutel tot het huidige oeuvre van Noorman. Bellse Parese, ook wel de aangezichtsverlamming van Bell genoemd, is een ziekte waardoor het gezicht tijdelijk gedeeltelijk verlamd kan raken. De zanger leed aan deze ziekte toen hij aan zijn debuut werkte. Op plaat laat de eigenzinnige muzikant zijn twee gezichten horen. Dit vertaalt zich in uptemponummers vol tierlantijnen en absurdistische teksten. Tijdens deze nummers doet de zanger erg aan het freakachtige werk van Tom Waits denken. De andere gelaatsuitdrukking wordt uitgedrukt in meer introvert materiaal.
Vanmiddag speelt Flip Noorman zonder band. Ook zonder begeleidend instrumentarium poogt hij de gespleten persoonlijkheid op plaat goed te illustreren. Na een wilde start met twee heftige nummers, “jullie denken nu waarschijnlijk dat ik een agressieprobleem heb”, wisselt hij rustige nummers af met fikse stampers.
Naked Song 2014: Flip Noorman laat Naked Song grommen
Braaf festivalpubliek wordt verbaal wakker geschud
Het programma van Naked Song zit barstensvol dit jaar. Alle mogelijke ruimten om te musiceren binnen en in de nabijheid van het Muziekgebouw worden vandaag optimaal benut. Zo ook het dakterras. De eerste artiest op het ‘terrace’ podium is Flip Noorman. Zijn begeleiders - met de weinig verrassende naam de Noormannen - heeft hij vandaag thuis gelaten.
HET NUMMER
Noorman opent met het rauwe, uptempo bluesnummer ‘Tijd te koop’. Hiermee weet hij het publiek meteen te pakken. Hij snauwt, gromt en dreigt, en laat meteen blijken dat hij ook zonder band fel uit de hoek kan komen.
HET MOMENT
In een maniakaal klinkende monoloog schetst Flip Noorman de absurde situatie waarin hij besefte dat zijn gezicht voor het eerst verlamd raakte. Hiermee zorgt hij voor iets meer context voor de bezoekers die het programmaboekje nog niet op voorhand hebben doorgenomen.
OOK OPMERKELIJK
De schreeuwpoëet draagt tussen de bedrijven door een gedicht voor over de leugen, waarvoor hij op minstens zoveel lof wordt getrakteerd door het publiek als bij zijn nummers.
HET PUBLIEK
Het publiek bladert aanvankelijk onder het genot van een kop koffie nog wat door het programmaboekje wanneer Noorman aftrapt. Een stel apathische toehoorders, daar heeft de zanger duidelijk geen zin in, en hij probeert het publiek al snel te betrekken bij zijn act. “Ik heb een leger nodig, en zoals het er nu voorstaat kunnen we de Krim niet eens annexeren”.
Publieksparticipatie gaat stukken gemakkelijker in een kroeg waar de alcohol al rijkelijk heeft gevloeid, maar toch lukt het hem vrij rap om het publiek mee te laten zingen en tijdens het laatste nummer zelfs vervaarlijk te laten grommen.
HET OORDEEL
Noorman miste zijn Noormannen bij wijlen om de grote tweedeling in zijn muziek heel duidelijk te laten horen. Ook komen zijn muziek, voordracht en thematiek een pak beter over in het holst van de nacht dan in het daglicht, om een uur of vier in de middag. Desalniettemin weet Noorman indruk te maken met zijn teksten en zijn energieke voordracht. Ook zijn pogingen vol humor om het publiek te betrekken komen nergens geforceerd of irritant over. Het ietwat brave festivalpubliek van vandaag zit slaafs te grommen na een half uur. Knap gedaan.