Diana Jones, tijdens Naked Song in het Muziekgebouw, op 28 juni 2014.
 

Country-zangeres Diana Jones brak in 2006 door met haar album ‘My Remembrance Of You’. De afgelopen jaren verdiepte Jones zich vooral in de muziekgeschiedenis van haar familie-roots, de Appalachia regio in het zuiden van de Verenigde Staten. Op haar recente album The Museum of Appalachia Recordings klinkt hierdoor een zeer traditioneel, folky, country-geluid vol banjo, viool en akoestische gitaar. Erg vergelijkbaar met de klanken waar Mumford & Sons momenteel furore mee maken. Live gaat deze vergelijking totaal niet op, Jones staat alleen op de planken en begeleidt zich zelf enkel op gitaar. En dat gitaarspel neigt nogal naar perfectie. Ook is ze zeer goed bij stem waardoor het geluid bijna hetzelfde is als op plaat. Het leeuwendeel van de nummers die de Amerikaanse vandaag speelt zijn afkomstig van haar laatste album. Omdat er heel wat geschiedenis om deze nummers en thema’s hangt is Jones vrij veel aan het woord. Tegen het einde van haar passage een welkome afwisseling, aangezien enkel gitaar en verhalende zang, hoe perfect gebracht ook, kan gaan vervelen.
 

HET NUMMER
In ‘Henry Russel’s Last Words’, citeert Jones uit een liefdevolle afscheidsbrief die een mijnwerker schreef op zijn sterfbed aan zijn vrouw. Een emotioneel geladen nummer dat een toch al respectvolle zaal doodstil krijgt.