Sidewalk interviewt Case Mayfield: "Ik hoef niks meer te bereiken"

"Alles is prima zo, ik maak muziek voor mezelf en ben bezig met waar ik gelukkig van word"

Coen van der Horst ,

Hoe interview je een singer-songwriter op een leuke, frisse manier? Wij dachten door er een andere, lokale singer-songwriter op af te sturen. Dus vroegen we Coen van der Horst, de man achter Sidewalk, om naar Amsterdam af te reizen en Case Mayfield wat vragen te stellen. Ter gelegenheid van zijn nieuwe album en het optreden in de Studentenkapel, op zaterdag 14 juni aanstaande. Een interview over zelf een label beginnen, airplay, meningen van anderen en drie jaar uit je neus eten.

De setting is het Backstage Hotel in Amsterdam. Thuisbasis van de Amsterdam Songwriting Guild, inclusief elke dinsdag open-mic avond. Als ik binnenkom staat Case Mayfield net een tafel af te ruimen. Waar hij vorig jaar op Twitter nog een oproep deed voor een bijbaantje, heeft hij dat vandaag de dag niet meer nodig.

Ik vind het wel grappig dat we allebei ongeveer hetzelfde traject hebben doorlopen met onze nieuwe albums. Alleen heb ik voor het eerst een platenmaatschappij, en jij bent er zelf één gestart.
"Klopt. Mijn contract bij PIAS liep af - ze gingen samen met Rough Trade, geloof ik - en ik denk dat ze het te druk hadden met andere dingen. Ik had geen tijd en zin om op ze te wachten en was toevallig met een paar mensen aan het praten en besloot toen: laten we zelf gewoon het label zijn. Toen we dat besloten hadden, zeiden we: 'Nou, laten we dan ook zelf het management doen.' En daarna: 'Nou, laten we dan ook zelf de boekingen doen.' Enzovoorts. Met z'n drieën doen we alles, en dat bevalt eigenlijk prima! Het is heel veel werk, maar het is wel allemaal 'in het fort', zeg maar."

Miste je iets bij je platenmaatschappij?
"Je weet gewoon dat het tijdelijk is. Weet je, het is niet echt een vriendschap. En het is natuurlijk niet leuk als ze zeggen, 'Deze moet meer verkopen dan de vorige.' Dat is nooit goede motivatie om een plaat te schrijven."

Nee, want dan moet je een hitje gaan maken.
"Precies, dus was het tijd om zelf wat te ondernemen."

Goed, laten we het daar eens over hebben. Je zegt dat je nu een groep van drie man hebt, inclusief jezelf, die alles doen.
"Klopt. De plaat maak ik in m'n eentje, de rest doen we samen. Of in m'n eentje… ze hebben geen inspraak in de muziek. Ze zijn manager en boeker, maar het zijn geen manager en boeker. We doen alles samen. Dat is ook het nieuwe format in de muziek, denk ik. Geen traditionele label-opzet meer, maar iedereen doet alles samen, om elkaar te helpen."

Hoe moet ik dat voor me zien? Dan is de plaat is klaar en dan gaan jullie zitten?
"Ja."

Dus daar gaat nog een flinke tijd overheen. Als je de plaat klaar hebt moet de hele mallemolen nog opstarten, toch?
"Klopt, je moet het eigenlijk tijdens het opnemen al in gang zetten. Het rondje begint dan al, want het kan maanden duren voordat je bijvoorbeeld in een magazine komt."

Je hebt ooit een keer gezegd dat je enorm veel platen wil uitbrengen. Zoals de eerste twee: hup achter elkaar. Maar gaat dat nu nog, nu je alles zelf moet doen?
"Nee, nu even niet. Daarom is er nu ook een half jaar overheen gegaan voordat we de plaat uitbrachten. Ik moest echt alles leren over een eigen bedrijf starten: de distributie, hoe kom je aan een barcode, hoe werkt PR, een plugger, de website, bol.com… De relatie met de platenzaken vind ik één van de leukste dingen die ik nu doe. Ook al leg je overal maar drie platen neer."

En is dat dan allemaal goed genoeg? Dat je al die moeite doet en dan maar drie per winkel verkoopt?
"Ik hoef niks, dus dat is goed. En ik bouw iets op voor later. Stel dat ik dé plaat maak, of ik ga dit toepassen op een andere muzikant, dan weet ik hoe het moet. Dan heb ik een netwerk. Dan ken ik de winkels en de eigenaren."

Dat zie je wel voor je? Dat je platenbaas wordt?
"Nou, geen platenbaas, maar als team. Zo van 'laten wij drieën je helpen'."

Heb je dat nu wel eens? Dat je artiesten ziet en denkt 'Dat wordt wel iets'?
"Ja."

Welke?
"Ik denk dat iedereen het wel had met The Silverfaces. Dat gaat langzamerhand de hoogte in. Yori Swart, ook."

Ik moet zeggen, dit plan klinkt wel gaaf.
"Goede muziek laten horen, dat is heel belangrijk. Je verdient er niks aan, en het kost heel veel moeite, maar het is het leukste wat er is."

Ik voel toch wel enige druk hoor, van mijn platenmaatschappij, om platen te verkopen.
"Ja, je moet wel een quitte punt bereiken. Opnemen kost geld, platen en cd's persen kost geld, PR kost geld. Dus het is wel de bedoeling dat je dat eruit haalt. Maar dat kan even duren, en dat is niet erg, maar je moet het wel in je achterhoofd houden."

Is cd's nog steeds slim? Om te maken, bedoel ik?
"Ja, nog steeds. Cd's zijn meer voor de 'domme muziekmens'. Niet beledigend bedoeld, maar de mensen die er niet echt naar luisteren, maar iets wil hebben als herinnering van de avond. De platen zijn voor de echte liefhebbers. Jij hebt geen cd's?"

Nee, qua budget was het óf lp's óf cd's.
"Hmm, grappig."

Hoe doe je dat qua airplay? Ik heb het er met mijn platenbaas over gehad, en ik moet het van radio hebben om onder de aandacht te komen. Als radio je oppikt, gaat het volgens mij pas lopen.
"Ja, of je moet een goede liveshow hebben. Eigenlijk een beetje van alles. En natuurlijk een goede plaat. Er zijn zoveel facetten. Het is vooral belangrijk om een goed verhaal te hebben."

En wat is het verhaal van deze plaat?
"Dat ik alles zelf doe. Omdat mijn persoonlijke verhaal zo uitgemolken is, over Volendam enzo, heb ik ook geen interview met de Volkskrant gehad, of de Telegraaf, of andere grote media. En dat is ook interessant om achter te komen. Zo van 'Hé, zo gaat dat dus'."

In het begin was je erg van overal tegenaan schoppen, een beetje het enfant terrible uithangen. Met de tweede plaat eigenlijk niet meer. Had je op een gegeven moment 'Dat ben ik niet echt, en het werkt niet'?
"Nou zo ben ik wel, en het werkte ook wel, maar het werkte als in: ik wilde zien wat er zou gebeuren. Dus daar heeft het wel voor gewerkt."

Het stond ook in je laatste Volkskrant recensie, dat je nog steeds een enfant terrible bent.
"Tja, ik weet niet waar mensen dat vandaan halen. Als dit al enfant terrible is…

Dat is sowieso in Nederland, vind ik, dat 'Alle bandjes zijn leuk'."
"Ja, iedereen is leuk. En je mag niks zeggen, want dan word je al snel neergezet als herrieschopper. Want wat heb ik nou gedaan? Ik heb nooit zomaar gezegd dat iets kut is, misschien als er speciaal naar werd gevraagd. Nee, dan ga ik niet liegen. Van Moss krijg ik omgekeerde kippenvel. Daar kan ik niks aan doen, dat is gewoon zo. Ik zeg nooit zomaar iets."

Maar je hebt het nu niet overwogen? Dat je dacht 'Het is nou heel moeilijk om overal binnen te komen als ik het allemaal zelf doe…'
"Je merkt het wel. De twee anderen hebben meer contact met de buitenwereld. Ze zeggen wel dat ik ruiten heb ingegooid. Maar daar ben ik alleen maar blij om. Als je om zulke dingen al beledigd bent…"

Maar je had niet zoiets van 'Laat ik nóg meer ruiten ingooien '
"Nee dat werkt niet, twee keer hetzelfde kunstje. Plus: mijn experiment is gelukt."
 
Merk je dat bij je derde plaat dat mensen je naam kennen? Ik kom hier aan met een plaat zo van 'Hoi, jullie kennen mij niet, maar..'. In Eindhoven willen ze je plaat dan nog wel in de winkel leggen, omdat ik daar vandaan kom, maar ik hoef het niet bij Plato te proberen, denk ik.
"Plato wel joh, dat vinden ze tof. Die zeggen nooit nee. Ze hebben er juist respect voor, dat je alles zelf doet."

Maar goed, merk je dat je bekend bent, als het daar op aankomt?
"Ik ben niet meer populair. Niet meer. Ik heb natuurlijk dat piekmomentje gehad, maar dat heeft zich niet doorgezet naar het Blaudzun-niveau. Ik vind dat wel prima hoor. Ik speel gewoon huiskamers. Het is dat ik nu met anderen werk, en er dingen vanaf hangen, zoals de huur betalen, etc."

Dat piekmomentje, dat was de eerste plaat?
"Ja."
 
Toen kwam de tweede plaat - en die vond ik zelfs beter - maar daar stonden ook echt nummers op waarvan ik had 'Dat is echt een single'. Maar er kwam niks uit.
"Aan de ene kant denk ik dat radio het ook lastig vindt. Ze kennen me als akoestisch muzikant, en dat was heel anders, ineens zo'n plaat. Zo van 'Dit kunnen we draaien, maar…'"
 
… maar dan komt hij naar de studio, en is-ie in z'n eentje.
"Juist. Ik vind m'n eerste twee platen ook niet super, hoor. Niet echt wat ik wil."
 
Waar wil je dan naartoe?
Kees denkt na.
 
Noem eens een voorbeeld. Zoiets als Nick Drake?
"Ja, eigenlijk wel. Echt in m'n eentje een plaat maken, met twaalf solo liedjes."
 
Dat is echt vet moeilijk, Kees.
"Dat gaat nog even duren ja. Op dit album ging het bij sommige nummers ook zo van 'Als we hier een bas en drum bij doen, dan komt het goed.' Een beetje vals spelen, dus."
 
Vind je het niet balen dat je een nieuw album hebt, als enigszins bekende naam, en dan sta je achteraan bij alle andere nieuwe singer-songwriters en bandjes?
"Weet je, ik hoef niks te bereiken. Ik vind dit prima. Ik vind niks vervelend. Niks jammer. Ik ben meer op zoek naar 'Wat vind je leuk, en word je daar gelukkig van?'"
 
Vind je het niet jammer als je plaat langs iedereen heen gaat?
"Nee, ik niet. Ik maak wel weer een nieuwe. Ik maak het voor mezelf, dus mijn doel is bereikt. Ik merkte dat twee jaar geleden. Ik wilde steeds dingen. Ik werd jaloers, en dat zit niet in mijn arsenaal van emoties. Zo van 'Blaudzun lukt dat wel, waarom lukt mij dat niet?'"
 
Oh, dat heb ik ook. Je zit jezelf enorm in de weg als je naar anderen kijkt.
"Ik besloot 'Als ik nu eens niks meer wil…' Met doelen is het zo: of je haalt ze niet, dat is kut, of je haalt ze net niet, dat is nog kutter, of je haalt ze en je wil meteen weer iets anders. Dan wil je de volgende Doe Maar worden. En dan ben je de volgende Doe Maar, dan wil je de volgende Arcade Fire worden. Ben je de volgende Arcade Fire, dan wil je de volgende U2 worden. Ben je de volgende U2, dan wil je de volgende Beatles worden. En dat word je niet. Het houdt nooit op."
 
Maar zou het niet fijn zijn om te kunnen leven van de platen die je uitbrengt? Dan komt er weer een bak geld binnen, kan je drie jaar uit je neus eten en dan weer een nieuwe opnemen?
"Niemand gaat drie jaar uit z'n neus eten. En ik verdien prima. Ik verdien nu meer dan drie jaar geleden met die platendeal. Ik speel huiskamerconcerten, en alles gaat in eigen zak."
 
Ik vind je hele instelling best zen, Kees.
"Wat wil jij dan? Aandacht?"
 
Ik weet het niet.
"Dan wil je aandacht. Dat is niet erg hoor, dat is gewoon zo. Je wil gewoon dat mensen je muziek horen."
 
Ja, dat mensen m'n muziek horen en denken 'Zo, die jongen kan liedjes schrijven.'
"Dus erkenning."
 
Ja, ik denk het wel.
"Waarom?"
 
Dat weet ik niet. Misschien omdat ik het ook zielig vind voor m'n liedjes, als niet veel mensen ze horen. Zonde, denk ik dan.
"Misschien moet je daar eens achter komen. Eerlijk tegen jezelf zijn en afvragen 'Waarom wil ik horen dat iemand het goed vindt? Wat doet dat? Dan voel ik me goed?' En wat nou als iemand het niet goed vindt?"
 
Dat is kut.
"Maar dat is ook best triest. Niet persoonlijk bedoeld, trouwens. Dan weet je eindelijk wat je met je leven wilt, namelijk muziek maken, en dan laat je het nog van een ander afhangen. Weet je, wees trots dat je het gewoon gemaakt hebt. Die Volkskrant recensie bijvoorbeeld: mij interesseert het echt geen hol wat Menno Pot er van vindt. Vier sterren, vijf, of tien, het is gewoon de mening van één persoon. Ik vind het belangrijker wat mijn onderbuurman er van vindt, want die moet het de hele tijd aanhoren", lacht hij.
 
Het team dat je nu hebt, vindt die Volkskrant recensie wél belangrijk, denk ik.
"Ja, nu ik dit label heb, moet ik wel commerciëler nadenken. En dat kan ik heus. En is ook niet erg, want dat hoort erbij. Maar voor mezelf heb ik totaal niet die ambitie. Plus hebben de twee anderen er nog banen naast, dus niemand is volledig afhankelijk van mijn verkoop. Een label wel."
 
Goed, nu is de plaat dus uit. Je weet hoe alles in zijn werk gaat, qua label en promotie. Dus nu op naar de volgende?
"Jep, die ligt klaar."
 
Elf liedjes klaar om op te worden opgenomen?
"Achttien."
 
Achttien?!
Hij lacht. "Ja, achttien. Ik moet nog gaan kiezen."
 
 
Case Mayfield speelt zaterdag 14 juni in de Studentenkapel in Eindhoven, met Yori Swart als voorprogramma. Aanvang: 20.00 uur.